18 I, sens postu

Uczniowie Jana i faryzeusze mieli właśnie post. Przyszli więc do Jezusa i pytali: „Dlaczego uczniowie Jana i uczniowie faryzeuszów poszczą, a Twoi uczniowie nie poszczą?” 
Jezus im odpowiedział: „Czy goście weselni mogą pościć, dopóki pan młody jest z nimi? Nie mogą pościć, jak długo pana młodego mają u siebie... (Mk 2,18-22)

Świetnie Jezus wyjaśnia sens postu. Jego Obecność sprawia, że jest pełnia radości i świętowania, jak radość zaślubin i wesela. Ale jest nam znane doświadczenie braku Jego Obecności - z różnych powodów przeżywane jako nieobecność - przecież On JEST zawsze blisko. Jakkolwiek... a jednak doświadczenie ciemności jest nam znane.
Wiara czasem potrafi przebić tę ciemność i modlitwą przebić się do Obecnego, a czasem musi sięgnąć pamięcią do przeszłości i wydobyć stamtąd promyk nadziei.
Świetną modlitwą w stanach tęsknoty za Bogiem i w doświadczeniu ciemności jest  Psalm 42, który polecam (wypróbowany!):

Jak łania pragnie wody ze strumieni, 
tak dusza moja pragnie Ciebie, Boże! 
Dusza moja pragnie Boga, Boga żywego: 
kiedyż więc przyjdę i ujrzę oblicze Boże? 

Łzy stały się dla mnie chlebem we dnie i w nocy, 
gdy mówią mi co dzień: «Gdzie jest twój Bóg?»
Gdy wspominam o tym, rozrzewnia się dusza moja we mnie, 
ponieważ wstępowałem do przedziwnego namiotu, do domu Bożego, 
wśród głosów radości i dziękczynienia w świątecznym orszaku. 

Czemu jesteś zgnębiona, moja duszo, 
i czemu jęczysz we mnie? 
Ufaj Bogu, bo jeszcze Go będę wysławiać: 
Zbawienie mego oblicza i mojego Boga. 

A we mnie samym dusza jest zgnębiona, 
przeto wspominam Cię z ziemi Jordanu i z ziemi Hermonu, i z góry Misar. 
Głębia przyzywa głębię hukiem Twych potoków. 
Wszystkie twe nurty i fale nade mną się przewalają. 

Za dnia udziela mi Pan swojej łaski, 
a w nocy Mu śpiewam, sławię Boga mego życia. 
Mówię do Boga: Moja Skało, czemu zapominasz o mnie? 
Czemu chodzę smutny, gnębiony przez wroga? 

Kości we mnie się kruszą, gdy lżą mnie przeciwnicy, 
gdy cały dzień mówią do mnie: «Gdzie jest twój Bóg?»

Czemu jesteś zgnębiona, moja duszo, 
i czemu jęczysz we mnie? 
Ufaj Bogu, bo jeszcze Go będę wysławiać: 
Zbawienie mego oblicza i mojego Boga. (Ps 42)

Doświadczenie nieobecności Boga jest dane duszom dobrym, miłującym, ze względu na innych, by rozumieli, współczuli i nieśli tych, którzy w rzeczywistości są daleko od Boga i Go nie szukają.
Jak są tacy, którzy ze względu na alkoholików potrafią podjąć abstynencję od alkoholu i tak ich wspierać, także są i tacy, którzy idą przez ciemność wspierając "siedzących w ciemnościach". Taka chociażby była matka Teresa z Kalkuty.
A może i ty, jesteś wezwana/y do takiej drogi? Może chociaż przez jakąś jedną milę...