sobota, 31 stycznia 2015

31 I, kim On jest?

Naraz zerwał się gwałtowny wicher. Fale biły w łódź, tak że łódź się już napełniała. On zaś spał w tyle łodzi na wezgłowiu. Zbudzili Go i powiedzieli do Niego: „Nauczycielu, nic Cię to nie obchodzi, że giniemy?” On wstał, rozkazał wichrowi i rzekł do jeziora: „Milcz, ucisz się”. Wicher się uspokoił i nastała głęboka cisza.
Wtedy rzekł do nich: „Czemu tak bojaźliwi jesteście? Jakże wam brak wiary?” Oni zlękli się bardzo i mówili jeden do drugiego : „Kim właściwie On jest, że nawet wicher i jezioro są Mu posłuszne?” Mk 4,35-41

Jakie jest moje wołanie w sytuacji zagrożenia?
Czy pretensjonalne jak uczniów, czy błagalne, czy jest ufnym powierzeniem się?
To ostatnie - w ideale...
Pytanie uczniów: kim właściwie On jest? - jest bardzo istotne. I dla mnie (i dla ciebie) istotne, bo mowa jest o Tym samym, którego kilka godzin temu przyjęłam w sakramencie Eucharystii.

Fot. Pusty Grób tego, o Kogo dziś uczniowie pytają...Pan mój i Bóg mój.

piątek, 30 stycznia 2015

30 I, łaska po łasce

Z królestwem Bożym dzieje się tak, jak gdyby ktoś nasienie wrzucił w ziemię. Czy śpi, czy czuwa, we dnie i w nocy nasienie kiełkuje i rośnie, on sam nie wie jak. Ziemia sama z siebie wydaje plon, najpierw źdźbło, potem kłos, a potem pełne ziarno w kłosie. Mk 4,26-34

Moc przyjętej łaski jest niesamowita! Jezus porównuje ją do mocy zawartej w ziarnie.
Potrzeba tylko i aż otwartości z naszej strony - dobrej gleby, która przyjmie łaskę i zechce ją zachować, jak gleba ziarno przechowuje...
Otwartość i potem cierpliwość. Cierpliwość na czas umierania i ożywiania ziarna, na czas dojrzewania do żniw. A że nie bywa łatwo, to dobrze ujęte jest dziś w I czytaniu:
Przypomnijcie sobie dawniejsze dni, kiedyście to po oświeceniu wytrzymali wielką nawałę cierpień. [...] Potrzebujecie bowiem wytrwałości, abyście spełniając wolę Bożą, dostąpili obietnicy. Hbr 10,32n
'Po oświeceniu wytrzymali nawałę cierpień' - oświecenie i cierpienie - jakby w parze. A zauważyć trzeba ciąg wydarzeń, najpierw oświecenie, najpierw łaska. A że cierpienia są, to one zawsze są, ale z łaską inaczej się je przeżywa! Czyli dana jest nam pomoc w ich przeżywaniu. Chwała Panu za wszystko! Ciągle jest nam dawana łaska po łasce.

Fot. Cudowny krucyfiks w katedrze wileńskiej. Dlatego krzyż, bo z niego zmartwychwstanie!

czwartek, 29 stycznia 2015

niespodzianka z Wilna

A ten wpis - to niespodzianka - z pozdrowieniem dla pewnej Czytelniczki, o której wiem, że codziennie tu zagląda :). A ponieważ Wilno obce dla niej nie jest, więc te trzy zdjęcia niech ją przeniosą na chwilę do miasta Miłosierdzia.
Pierwsze zdjęcie - sanktuarium Miłosierdzia. Świątynia otwarta całą dobę! Bo Jezus jest dla nas 24 godz. na dobę.
"Ja zaś, kiedy odczuwam u siebie niedostatek, ufnie czerpią z serca Pana, albowiem bogate jest w miłosierdzie przelewające się przez otwarte rany" - tak pisał św. Bernard. I tak czynił i my tak czyńmy!
Drugie zdjęcie - Ostra Brama.
Matka Miłosierdzia czeka i czuwa też zawsze. Jest to wzruszające, kiedy przechodzi się przez bramę, odwraca się i widzi się Matkę. Pięknie oświetlona, ale ten duchowy Jej blask świeci jeszcze mocniej.
Trzecie zdjęcie - już w środku w kaplicy ostrobramskiej. Maryja na wyciągnięcie ręki. Dostępna dla wszystkich, jak Syn Jezus.
A my też jesteśmy Jej dziećmi, ma każdego z nas w swym wnętrzu, Matka Kościoła, Matka Miłosierdzia. Będąc z Nią jesteśmy bezpieczni. A Jej Serce szerokie - każdemu starczy miejsca!!!
Wcale się nie dziwię, że uciekamy się pod Jej opiekę, obronę, bo chroni wewnątrz siebie Potomka przed nieprzyjacielem swoimi ramionami. Kula trafia w Jej rękę ale nie w łono... (Czwarte i piąte zdjęcie)

29 I, dać się światłu

„Czy po to wnosi się światło, by je postawić pod korcem lub pod łóżkiem? Czy nie po to, aby je postawić na świeczniku? Nie ma bowiem nic ukrytego, co by nie miało wyjść na jaw. Kto ma uszy do słuchania, niechaj słucha [...] 
Bo kto ma, temu będzie dane; a kto nie ma, pozbawią go i tego, co ma”. Mk 4,21-25

Jestem dziś pod wrażeniem tekstu Marcina Jakimowicza "O, choroba!".
Po przeczytaniu tego artykułu rozumiem bardziej, co znaczy, że kto ma, temu będzie dane. Innymi słowy cytując Łusiaka SJ: "Kto jest otwarty na prawdę, ten wiele ma i będzie ciągle dalej obdarowywany. Kto jest na nią zamknięty, ten jest ubogi, a to co ma i tak na nic się nie przyda".
Jeśli jesteśmy otwarci na prawdę, to ona się objawi i przyjdzie ze światłem. Przyjdzie na pewno. Kiedy zaświeci, nie mam jej ukryć, ale w jej świetle popatrzeć najpierw na siebie i na swoje motywacje, działania i pragnienia.

Jestem już kilka dni w Wilnie i przez ten czas nie widziałam słońca. Są po prostu ciężkie, szare zimowe dni. Ale ja wiem, że słońce jest!...

środa, 28 stycznia 2015

28 I, lekcja cierpliwości

Słuchajcie: Oto siewca wyszedł siać. A gdy siał, jedno padło na drogę; i przyleciały ptaki, i wydziobały je. Inne padło na miejsce skaliste, gdzie nie miało wiele ziemi, i wnet wzeszło, bo gleba nie była głęboka. Lecz po wschodzie słońca przypaliło się i nie mając korzenia, uschło. Inne znów padło między ciernie, a ciernie wybujały i zagłuszyły je, tak że nie wydało owocu. Inne w końcu padły na ziemię żyzną, wzeszły, wyrosły i wydały plon... Mk 4,1-20

Hojny ten siewca... Hojny i dziś.
A ziemia żyzna cierpliwa. Ziarno w nią padło, umarło, wzeszło i dopiero wydało plon.
Cierpliwości, cierpliwości, cierpliwości, uczę się od Maryi.

Fot. U Tej, która jest Ziemią świętą, glebą żyzną, która wydała Owoc najlepszy...
Zdrowaś Maryjo, łaskiś pełna, Pan z Tobą, błogosławionaś Ty między niewiastami i błogosławiony OWOC  żywota Twego JEZUS... módl się za nami grzesznymi teraz i...

Ile tych schodów w życiu mamy?
One nie są bezsensu, one prowadzą do Sensu.
Te prowadzą do kaplicy Matki Miłosierdzia.

wtorek, 27 stycznia 2015

27 I, święci wśród nas

Fot. Grobowiec bł. Jerzego Matulewicza w katedrze wileńskiej. Odwiedziny we wspomnienie.

Zachęcam do przeczytania homilii papieża Franciszka (tutaj). Jest o szukaniu woli Bożej, o jej pragnieniu i pełnieniu, czyli o świętości.
Dla zachęty fragment:
Ojciec Święty kilkakrotnie zaznaczył, że pełnienie woli Bożej "nie jest łatwe". Nie było ono łatwe także dla Jezusa, biorąc pod uwagę choćby kuszenie na pustyni czy trwogę w Ogrodzie Oliwnym. Nie było to też łatwe dla uczniów Jezusa, skoro niektórzy opuścili Go nie rozumiejąc, co znaczy "pełnić wolę Ojca". I nie jest to łatwe również dla nas, gdy - jak zaznaczył Franciszek - "co dzień dostajemy na tacy tak wiele możliwości". Co zatem czynić, by pełnić wolę Bożą? Przede wszystkim prosić o łaskę chcenia, by ją pełnić - odpowiedział Papież.

poniedziałek, 26 stycznia 2015

26 I, więzi

Dziękuję Bogu, któremu służę jak moi przodkowie z czystym sumieniem, gdy zachowuję nieprzerwaną pamięć o tobie w moich modlitwach. W nocy i we dnie pragnę cię zobaczyć, pomny na twoje łzy, by napełniła mnie radość na wspomnienie wiary bez obłudy, jaka jest w tobie; ona to zamieszkała pierwej w twej babce Lois i w twej matce Eunice, a pewien jestem, że mieszka i w tobie. Tym 1,1-8

Św.Paweł pisze do Tymoteusza. Miłuje go bardzo, tęskni za nim i raduje się jego wiarą. Dalej przypomni mu o charyzmacie i zachęci go do świadectwa i trudu, pomimo przeciwności czy wręcz właśnie w nich.
Ludzkie więzi w naszej duchowej drodze są ważne, bardzo ważne. Relacje rodzinne, przyjacielskie, siostrzane, formacyjne, braterskie, itp... są ważne najpierw w tym ludzkim wymiarze. Cieszę się, że Bóg dał mi osoby, o których mogę mówić tak, jak św. Paweł o Tymoteuszu i które mogą też o mnie tak powiedzieć...

Wczoraj miałam bardzo intensywny dzień, wiele spotkań. Jednak to jedno w szpitalu, poruszyło mnie najbardziej. Nie wszystko da się powiedzieć słowami... A czasem dla kogoś jest po prostu za duży wysiłek, by wypowiedzieć słowo, ale postawa wiary i mądrości, która umie wykorzystać cierpienie, mówi bardzo przekonywująco, bo mówi życiem...

Fot. z internetu. Anioł pocieszy i da wzmocnienie. Takimi aniołami jesteśmy też wobec siebie wzajemnie.

niedziela, 25 stycznia 2015

25 I, moje jezioro Galilejskie

Przechodząc obok Jeziora Galilejskiego, ujrzał Szymona i brata Szymonowego, Andrzeja, jak zarzucali sieć w jezioro; byli bowiem rybakami. Jezus rzekł do nich: „Pójdźcie za Mną, a sprawię, że się staniecie rybakami ludzi”. I natychmiast zostawili sieci i poszli za Nim. Mk 1,14-20

Fot. obok Jeziora Galilejskiego :) (2013r)
Z łaski Bożej dane mi było tam być. Ale rzeczywiste moje "jezioro galilejskie" jest w Wilnie, w którym też właśnie obecnie z łaski Bożej przez kilka dni jestem :). Tu było miejsce powołania. Tu praca, którą porzuciłam, ludzie, których zostawiłam...
Odwiedziny własnej Galilei są dobre: ożywa świeżość powołania, doświadcza się miłości, która pozwoliła kiedyś dojrzeć do decyzji wyboru, tęsknota za ludźmi kochanymi poszerza serce, dzisiejsze radości i cierpienia tych, z którymi się bawiło niegdyś, dają konkretny znak, że jesteśmy wciąż w drodze... osobno i razem..., a przede wszystkim razem z Nim w drodze do Ojca.

sobota, 24 stycznia 2015

24 I, nie ja tylko Ty

Jezus przyszedł do domu, a tłum znów się zbierał, tak że nawet posilić się nie mogli. Gdy to posłyszeli Jego bliscy, wybrali się, żeby Go powstrzymać. Mówiono bowiem: „Odszedł od zmysłów”. Mk 3,20-21

Rzadko tak krótka perykopa bywa...
Piszę to rozważanie właśnie w drodze do domu. No tłumu tam się nie spodziewam i posiłki zamierzam jadać spokojnie :-), ale wiem, że nie jadę tam sama i że Tego, który JEST ze mną, muszę i chcę dawać tym, którzy Go szukają, też jakoś przeze mnie...

Fot. z witryny deon.pl - tak bardzo do tej perykopy ewangelicznej pasuje...

piątek, 23 stycznia 2015

23 I, ON sam chciał

Jezus wyszedł na górę i przywołał do siebie tych, których sam chciał, a oni przyszli do Niego. 
I ustanowił Dwunastu, aby Mu towarzyszyli, by mógł wysyłać ich na głoszenie nauki i by mieli władzę wypędzać złe duchy.(Mk 3,13-19)

"Których sam chciał" - mam odpowiedź na to, czemu taki czy taki ma powołanie, czemu taki czy taki jest księdzem. Nie było konkursu, nie było przepychanki, przywołał tych, których chciał.
A co jeśli mi ten czy tamten powołany nie podoba się?
Odpowiem na to pytanie pewnym świadectwem, które dziś usłyszałam i to od katechumena. Był na Mszy niedzielnej i słuchając ogłoszeń zauważył zbyt mocne rozżalenie księdza, który doświadczył niemiłej sytuacji podczas wizyty "po kolędzie". Pomyślał sobie, czemu aż takie rozżalenie, czemu nie ma jakiegoś znaku wyrozumiałości...? I co zrobił ten katechumen? - przypomniał sobie, że ksiądz też człowiek i po prostu pomodlił się za niego.
Jeszcze coś - bardzo ważne z dzisiejszego Słowa - zadania, dla których Jezus powołuje apostołów (i każdego z nas):
1. "aby Mu towarzyszyli" - być z Jezusem, to pierwszy i najważniejszy powód bycia chrześcijaninem. Być z Jezusem w Jego wydarzeniach, które w liturgii są uobecniane, ale też być z Nim, kiedy Jego tajemnice (np. kuszenie, wędrowanie, modlitwa, przyjaciele, doświadczenie choroby, zdrady itp.) dzieją się w moim życiu.
2. "aby mógł wysyłać ich na głoszenie nauki" - no właśnie, pamiętać muszę, że nie zawsze słowami ale na pewno zawsze czynami.
3. "by mieli władzę wypędzać złe duchy" - kapłani mają moc przez święcenia, moc egzorcyzmującą, ale i każdy ochrzczony ma moc przez chrzest, wypędzać demona ze swego serca i swego życia.
No więc, Bracie, Siostro, towarzyszmy Jezusowi w naszym życiu! ON sam nas chciał!

Fot. z internetu, z www.deon.pl.

czwartek, 22 stycznia 2015

22 I, z miłości nie wycofuj się

Jezus oddalił się ze swymi uczniami w stronę jeziora. [...] Wielu bowiem uzdrowił i wskutek tego wszyscy, którzy mieli jakieś choroby, cisnęli się do Niego, aby się Go dotknąć... Mk 3,7-12

Jezus oddalił się w stronę jeziora. Grecki oryginał powie: "wycofał się". Dziś dla mnie właśnie to słowo jest dobrą nowiną.
Jezus wycofał się z Kafarnaum, gdy faryzeusze naradzają się przeciwko Niemu, chcąc Go zgładzić.
Jednak Jego wycofanie niesie ze sobą przyciąganie. Ci, którzy potrzebują schodzą się do Niego, cisną, dotykają. On jest dla wszystkich. A kto z tłumu jest dla Jezusa? Kto w pełni Mu zawierza i idzie za Nim dla Niego, nie dla cudów?
Uczę się od Jezusa, że czasem trzeba się wycofać z różnych konstelacji... Ale na pewno nie można wycofać się z miłości.

środa, 21 stycznia 2015

21 I, zatwardziałość serca

W dzień szabatu Jezus wszedł do synagogi. Był tam człowiek, który miał uschłą rękę. A śledzili Go, czy uzdrowi go w szabat, żeby Go oskarżyć.
[...] spojrzawszy wkoło po wszystkich z gniewem, zasmucony z powodu zatwardziałości ich serca, rzekł do człowieka: „Wyciągnij rękę”. Wyciągnął i ręka jego stała się znów zdrowa. Mk 3,1-6

Patrzę na Jezusa, patrzę na faryzeuszów. Pytania "czemu Go wciąż rozliczają?", "czemu Mu nie wierzą?" kotłują się w mej głowie.
Ewangelista wydobywa powód: zatwardziałość serca.
To choroba, która zasmuca nawet Boga i rodzi w Nim słuszny gniew.
Wczoraj na spotkaniu katechumenalnym zatrzymywaliśmy się nad przypowieścią o siewcy i ziarnie, które pada na różny grunt. Dla ziarna kontekstem jest gleba, dla słowa - serce. Jeśli serce wchodzi w ślepe uliczki siebie samego, jeśli dyskutuje tylko wciąż, przychodzi Zły-oskarżyciel i przemieszcza się po sercu jak po gościńcu i wykrada Słowo Boże. Płytkie serce, skaliste czy cierniste, też nie zachowa w sobie z cierpliwością i z nadzieją Słowa. Tylko czujne i wolne serce, jak żyzna ziemia, jak ziemia nawożona gnojem...(świetnie o tym mówi o. Szustak w jednej z konferencji) jest dla Bożego życia przyjaznym środowiskiem. Rodzi owoce.
Doświadczam czasem zwrotnie w relacjach pewnych zatwardziałości. Smuci mnie taka postawa i też gniewa. Nie zamierzam się porównywać do Jezusa, On był cały czysty, a to Go spotykało; zaś moje serce też nie jest wolne od zatwardziałości na słabość bliźniego.
Jezus pomimo wszystko czyni dobro, pomimo rozliczania i opinii. Tego od Jezusa się uczę.
I druga rzecz: modlę się o łaskę, bym nigdy nie zasmuciła Jezusa zatwardziałością mego serca. Wielkie pragnienie? Tak! Ale mój Pan i Oblubieniec lubi czynić rzeczy wielkie i niemożliwe.

Fot. ze strony: //facebog.deon.pl/zatwardzialosc-serca/

wtorek, 20 stycznia 2015

20 I, być w relacji

Pewnego razu, gdy Jezus przechodził w szabat wśród zbóż, uczniowie Jego zaczęli po drodze zrywać kłosy. Na to faryzeusze rzekli do Niego: „Patrz, czemu oni robią w szabat to, czego nie wolno?”
[...] „To szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu. Zatem Syn Człowieczy jest panem szabatu” Mk 2,23-28

To wydarzenie mnie wewnętrznie porusza. Porusza ku wolności.
Ludzkie zasady, a zwłaszcza interpretacja sztywna i nadbudowana prawa Bożego nie jest wąską bramą do życia, raczej może stać się bożkiem, któremu służymy zamiast służyć Bogu żywemu.
Grozi to też w życiu zakonnym. Mi też to grozi. Dlatego tym bardziej zbliżam się do Jezusa i patrzę na Niego - Pana szabatu, Pana historii, patrzę na Mądrość i Miłość Wcieloną. Być z Jezusem w relacji tak, by ta relacja zmieniała "moje", wszystko "moje", to jest sens modlitwy, sens istnienia.
Chrześcijaństwo nie jest zbiorem praw, nie jest religią prawa, moralności, jest spotkaniem z Osobą. Ojciec Ziółek SJ (zob. więcej) powie jaśniej: "Chrześcijaństwo nie jest religią. Chrześcijaństwo jest relacją".
W pierwszym czytaniu jesteśmy zachęceni byśmy mieli trwałą pociechę, my, którzyśmy się uciekli do uchwycenia zaofiarowanej nadziei. Trzymajmy się jej jako bezpiecznej i silnej kotwicy duszy, kotwicy, która przenika poza zasłonę, gdzie Jezus poprzednik wszedł za nas, stawszy się arcykapłanem na wieki... (Hbr 6,10-20)

Fot. Tę fotkę chciałam dać na Chrzest Pański, ale nie mogłam odnaleźć jej w moich plikach. Zrobiłam ją na Litwie, w klasztorze oo. Franciszkanów na Górze Krzyży. Czemu dziś ją zamieszczam? - bo tu padają słowa umiłowania - Jezusa, a w Nim i mnie. Relacja!

poniedziałek, 19 stycznia 2015

19 I, Pan młody...

«Dlaczego uczniowie Jana i uczniowie faryzeuszów poszczą, a Twoi uczniowie nie poszczą?» Jezus im odpowiedział: «Czy goście weselni mogą pościć, dopóki pan młody jest z nimi? Nie mogą pościć, jak długo pana młodego mają u siebie...» Mk 2,18-22

Pan młody... - mowa o Bogu, o Jego miłości i zamiarze wobec duszy człowieka. Niepojęte, a jednak prawdziwe. Człowiek też pragnie Boga, On jest jego spełnieniem, choć często dąży do Boga po omacku lub wchodząc w pozorne spełnienia...
Więcej na temat braku Boga, smutku i postu.

 
Fot. z internetu

niedziela, 18 stycznia 2015

18 I, czego szukacie?

Jan stał wraz z dwoma swoimi uczniami i gdy zobaczył przechodzącego Jezusa, rzekł: „Oto Baranek Boży”. Dwaj uczniowie usłyszeli, jak mówił, i poszli za Jezusem. Jezus zaś odwróciwszy się i ujrzawszy, że oni idą za Nim, rzekł do nich: „Czego szukacie?” Oni powiedzieli do Niego: „Rabbi, to znaczy: Nauczycielu, gdzie mieszkasz?” Odpowiedział im: „Chodźcie, a zobaczycie”... (J 1,35-42)

Baranek Boży - ukazany. Nie trzeba Go szukać, został nam pokazany, pokazany przez Jana, przez Kościół. To jest łaska i warto ją zauważyć. Nie musimy szukać w googlach  :-) bo wiemy, gdzie jest.
Ta dzisiejsza Ewangelia jest czytana w katechumenacie, kiedy osoby przekraczają próg kościoła. Ta Ewangelia wówczas wypełnia się w naszych czasach: są ludzie, którzy usłyszeli o Jezusie i zaczynają swoją drogę za Nim.
A droga za Jezusem jest procesem. I o tym pamiętać trzeba i zgodzić się na ten proces trzeba.
Niedawno wpadła mi w ręce kartka z pewną ankietą. Były tam pytania o podejście do pracy. Było np. takie: czy cieszysz się tylko efektem swej pracy czy cieszysz cię również procesem twej pracy?
Przypomniałam sobie dziś tę kartkę, bo w drodze za Jezusem, choć celem jest spotkanie i zjednoczenie z Nim, to jednak też droga za Nim, świadoma droga za Nim, jest ważnym procesem kształtowania serca.
"Czego szukam?" - to pytanie, które codziennie muszę sobie stawiać. I schodzić najgłębiej. Czego pragnę? Czy pragnę więcej niż tylko przyjemności tu i teraz... Czy pragnę żyć tak, by owocować, by dawać życie innym? Czy pragnę kochać? Czy doświadczając nieraz niemożności kochania, pragnę zbawienia, które uzdalnia do pełni miłowania?
Jeszcze raz podobne pytanie "kogo szukasz?" pada z ust Jezusa po zmartwychwstaniu. Jest wówczas skierowane do Marii Magdaleny stojącej nad pustym grobem...

Fot. jak widać ;-) z internetu. Chyba od dziś, kiedy będę czegoś szukać, korzystając z google, będzie mi się kojarzyła dzisiejsza Ewangelia.
W poszukiwaniu Boga - nie ustawajmy!

sobota, 17 stycznia 2015

17 I, miecz i dotyk łaski

...Nie ma stworzenia, które by było przed Nim niewidzialne, przeciwnie, wszystko odkryte i odsłonięte jest przed oczami Tego, któremu musimy zdać rachunek. [...] Przybliżmy się więc z ufnością do tronu łaski, abyśmy otrzymali miłosierdzie i znaleźli łaskę dla uzyskania pomocy w stosownej chwili. Hbr 4,12-16

Pierwsze czytanie dzisiejsze jest niesamowite! Zachęcam do przeczytania całości, a początek jest na zdjęciu.
Obraz miecza przenika do wyobraźni i pokazuje jak Bóg nas zna, jak potrafi dokładnie oddzielić moje poznanie i moje wymysły...
Nie przeraża mnie ta wiedza, bo jestem pewna, że Jego przeniknięcie do głębi mego serca jest zawsze połączone z dotykiem uzdrawiającej łaski.
Zachęta o przybliżenie się do tronu łaski burzy pobudowane przeze mnie mury, wyprowadza mnie z zamknięcia, czyni otwartą i pozwala śmiało zareagować na usłyszane Słowo Pana.
Lewi z dzisiejszej Ewangelii (Mk 2,13-17) ma właśnie taką postawę, która pozwoliła mu na uzyskanie pomocy w stosownej chwili. On z ufnością przyjął wypowiedziane do Niego Słowo i otworzył na łaskę cały swój dom i swych przyjaciół.
Nie ma miejsca, którym Pan by się brzydził, nie ma człowieka, na którego nie chciałby spojrzeć, nie ma serca, w którym nie chciałby zamieszkać.

Fot. z internetu

piątek, 16 stycznia 2015

16 I, "lękajmy się"

Wtem przyszli do Niego z paralitykiem, którego niosło czterech. Mk 2,1-12

Dzisiaj uświadomiłam sobie dwie rzeczy:
-> Paraliż zewnętrzny, czy tym bardziej wewnętrzny, grozi każdemu, mi też.
-> Jak ważna jest rola wspólnoty Kościoła, który może unieść mój (twój) paraliż i przedstawić nas w sile swej wiary Boskiemu Lekarzowi.
I jak dobrze jest mieć przyjaciół, którzy nie pozwolą na beznadzieję, na bezruch. W bezruchu, to oni będą nieśli.
I dobrze jest być przyjacielem ludzi i zanosić ich w modlitwie do Pana i doświadczać, patrząc na ich życie, Bożego miłosierdzia.

I jeszcze jedna, bardzo ważna sprawa, z pierwszego czytania:
Gdy jeszcze trwa obietnica wejścia do Bożego odpoczynku, lękajmy się, aby ktoś z was nie mniemał, iż jest jej pozbawiony. Albowiem i myśmy otrzymali dobrą nowinę, jak i ci, którzy wyszli z Egiptu, lecz tamtym słowo usłyszane nie było pomocne, gdyż nie łączyli się przez wiarę z tymi, którzy je usłyszeli. Hbr 4,1n
Pada tu słowo "lękajmy się", które mnie dziś zatrzymało i poprowadziło do kontekstu Syr 1,14: "Bojaźń Boża początkiem mądrości". Bardzo ważne to "pożenić"!

W Biblii jest 365 razy "nie lękajcie się", tak jakby Bóg codziennie na nowo dodawał nam otuchy. I daje. A dziś pada: "lękajcie się". I nie przeczy Bóg sam sobie. Bo nie mamy się lękać niczego zewnętrznego, nic nam krzywdy nie zrobi, jeśli będziemy w jedności z Bogiem. Ale jeśli nie zaufamy Mu, jeśli zatniemy się w nieposłuszeństwie...- tego właśnie mamy się lękać. Czyli siebie samych, swego buntu i niewiary.
A nawet jeśli i to nam się przytrafi...to Kościół jak przyjaciel poczwórny zabierze nas na łożu paraliżu i przedstawi Panu. Jeśli w Nim wytrwamy...
Dziękuję dziś za Kościół i za obecność w Nim. I za Was, moich bracia i siostry, którzy niesiecie nieraz moją słabość, jak i ja Waszą.

Fot. Katedra szczecińska. Modlitwa Kościoła nad katechumenami w czasie skrutyniów. Kapłan kładzie rękę na głowie katechumena w imieniu Jezusa, ale rodzice chrzestni - jako ręka Kościoła - wspierają katechumenów swoim wstawiennictwem, kładąc rękę na ich ramieniu i modląc się za nich.

czwartek, 15 stycznia 2015

15 I, i Jego pragnień słuchać

"Jeśli chcesz, możesz mnie oczyścić". Zdjęty litością, wyciągnął rękę, dotknął go i rzekł do niego: "Chcę, bądź oczyszczony". Natychmiast trąd go opuścił i został oczyszczony... Mk 1,40-45

Oko w oko z Jezusem: jeśli chcesz - chcę.
Pragnienie trędowatego i pragnienie Jezusa - wypełniło się, bo Bóg chce dobra człowieka. Pragnienie Jezusa stało się kompatybilne pragnieniu trędowatego.
Jednak w dalszej części dzisiejszego wydarzenia ewangelijnego prośba-pragnienie Jezusa o nierozpowiadanie nie spotkała niestety równie kompatybilnego oddźwięku w uzdrowionym...

Małe świadectwo z osobistej modlitwy:
Uklękłam niedawno przed Jezusem w tabernakulum, taka utrudzona i tak mnie tchnęło wypowiedzieć Mu swoje pragnienie. A było to pragnienie, by mnie po prostu przytulił, pogłaskał po głowie i wypowiedział, że cieszy się mną, że mnie miłuje.
Kiedy wypowiedziałam się przed Nim i poczułam w sercu, że jestem wysłuchana, zapytałam Go, a czego On pragnie?
I co za zdziwienie, kiedy usłyszałam w sercu: "pragnę, byś przybliżyła się do Mnie, byś zobaczyła Moje otwarte ramiona, Moje dłonie wyciągnięte ku Tobie, byś poczuła Mój dotyk w sakramentach, by w twoich uszach brzmiało Moje słowo, które zostało wypowiedziane nad tobą w dniu twego chrztu i brzmi zawsze: "tyś umiłowana", pragnę, byś zauważyła, że chcę ciebie, że chcę twego istnienia, że istniejesz, bo chciałem ciebie i cię podtrzymuję"...
Jak te pragnienia są zbieżne! A nawet Jego jeszcze głębsze niż moje...

Z wielkim wzruszeniem słuchałam dziś I czytania. Ono wzywa mnie, ono pokazuje i przestrzega, że mogę zamknąć się dziś przed łaską. Bóg DZIŚ (hodie) do mnie przychodzi:
Postępujcie, jak mówi Duch Święty: „Dziś, jeśli głos Jego usłyszycie, nie zatwardzajcie serc waszych jak w buncie [...] Uważajcie, bracia, aby nie było w kimś z was przewrotnego serca niewiary, której skutkiem jest odstąpienie od Boga żywego, lecz zachęcajcie się wzajemnie każdego dnia, póki trwa to, co „dziś” się zwie... 3,7-14.

Fot. z internetu

środa, 14 stycznia 2015

14 I, modlitwa

Nad ranem, gdy jeszcze było ciemno, wstał, wyszedł i udał się na miejsce pustynne, i tam się modlił. Pośpieszył za Nim Szymon z towarzyszami, a gdy Go znaleźli, powiedzieli Mu: „Wszyscy Cię szukają”... Mk 1,29-39

Modlitwa Jezusa. Widzieć Go, kiedy patrzy na Ojca... Widzieć Go, kiedy z Nim rozmawia...
Nawet, jeśli dokonuje się ta rozmowa w Jego wnętrzu, to i jestem przekonana, że Jego ciało musiało tę miłość rejestrować i nią promieniować.
A zresztą, Żyd modlił się głośno, więc przypuszczam, że modlitwa Jezusa też była zewnętrzna tj. słowna (mamy przykład tej z Ogrójca).
Wtedy, kiedy wszyscy Go szukają, On szuka Ojca i Jego woli!

Trochę zabawna historia ale i sensowna: kiedyś w domu rodzinnym moja Mama zapytała mnie, czy mam czas i czy staję na modlitwie przed Bogiem "tak szczerze ze wszystkim". Zabawne w tym jest to, że byłam już sporo lat w zakonie i nie wyobrażam sobie życia bez takich codziennych momentów. A sensowność i głębia tego zapytania jest w tym, że tak przejawiła się matczyna troska o najważniejsze rzeczy w życiu. A trzeba o to pytać tych, których kochamy, nawet jeśli są w habicie czy sutannie.

wtorek, 13 stycznia 2015

13 I, patrz na Jezusa

Lecz Jezus rozkazał mu surowo: „Milcz i wyjdź z niego”. Wtedy duch nieczysty zaczął go targać i z głośnym krzykiem wyszedł z niego. A wszyscy się zdumieli, tak że jeden drugiego pytał: „Co to jest? Nowa jakaś nauka z mocą. 
Nawet duchom nieczystym rozkazuje i są Mu posłuszne”. Mk 1,21-28

"Mamy być ostrożni  uważać na ataki nieprzyjaciela ale nasza uwaga musi być skierowana na Boga a nie na szatana. Mamy mieć świadomość naszego wroga ale nasza obrona nie polega na obserwacji wroga ale na naszej wiedzy o mocy Bożej.
Jeżeli dopuścimy do tego, żeby lęki i wątpliwości oraz zaabsorbowanie obecnością złego zapanowały nad naszym umysłem, to wtedy nie pozwolimy, by moc Boża weszła w naszą sytuację. Musimy nauczyć się widzieć zło w właściwej perspektywie - poddane Bożej wszechmocy - i pozwolić, by ta moc wyprowadzała ze wszystkiego dobro dla nas, zgodnie z doskonałym planem Bożym.
Naszą rolą jest umocnić się w wierze, w posłuszeństwie wobec natchnień Ducha Świętego, który będzie prowadził nasze działania zewnętrzne w danej sytuacji.  Wewnętrznie naszą rolą jest zawsze wpatrywać się w Boga, by Go wielbić i dziękować Mu za dobroć i łaskę we wszystkim". (z książki "Moc uwielbienia" M. Carothers)

niedziela, 11 stycznia 2015

11 I, SYNowsko w sercu mym

...W owym czasie przyszedł Jezus z Nazaretu w Galilei i przyjął od Jana chrzest w Jordanie. W chwili, gdy wychodził z wody, ujrzał rozwierające się niebo i Ducha jak gołębicę zstępującego na siebie. A z nieba odezwał się głos: „Tyś jest mój Syn umiłowany, w Tobie mam upodobanie”. Mk 1,6b-11

Staję dziś nad Jordanem. Patrzę na ludzi, na Jana Chrzciciela, słucham, co mówi.
Patrzę na Jezusa.
Ludzie wchodzą do Jordanu, mówią przy tym swoje grzechy. Ja też zanurzam stopy i powoli świadomie zaczynam wydobywać w wyznaniu rzeczywistość, która jest we mnie, a która jest ciemnością. Jezus też wchodzi do wody, jest przy mnie. Rozjaśnia się w mym sercu... Słyszę z nieba głos. Ojciec mówi do Jezusa, mówi też do mnie: "Tyś mój... umiłowany.W Tobie mam upodobanie".
Jestem umiłowana (Ty też!), żyjmy jak ludzie ukochani i potrafiący kochać. Czyli w dawaniu życia.
***
Tak jakoś powstało dziś, z myślą o Tobie :-) więc się dzielę:

Tyś UMIŁOWANY(A)!
- ja dziś tylko cytuję -
Ojca głos
niech w twych uszach zamieszka,
Duch niech przeniknie do serca
i rozgości się w nim
SYNowsko
na zawsze!

środa, 7 stycznia 2015

7 I, rozpoznać Pana dziś

"Ziemia Zabulona i ziemia Neftalego. Droga morska, Zajordanie, Galilea pogan. Lud, który siedział w ciemności, ujrzał światło wielkie, i mieszkańcom cienistej krainy śmierci światło wzeszło". Odtąd począł Jezus nauczać i mówić: "Nawracajcie się, albowiem bliskie jest królestwo niebieskie". I obchodził Jezus całą Galileę... Mt 4,12n

Światło zabłysło - od Wcielenia świeci jasno!
Wezwanie do nawrócenia słyszę codziennie. "Nawrócenie" to "zmiana myślenia". W czym myślę tylko po ludzku? Gdzie tkwię jeszcze w ciemności piwnicy zamiast wpuścić tam światło? Każdy z nas ma takie swoje "piwnice".
Nie ma już miejsc bez-Boga! Nie ma miejsc, którymi Bóg by się brzydził! Nie ma!
A najbardziej Bóg chce nawiedzić i najbardziej tęskni za moim, za twoim sercem... Chce byśmy Go tam odnajdywali, rozpoznawali i przyjmowali.

***
Trochę lektury:
Z dzisiejszej Liturgii Godzin, fragment Kazania św. Piotra Chryzologa Ten, który zechciał się narodzić dla nas, nie chce być nam nieznany

...Ten, który dla nas zechciał się narodzić, nie chciał, abyśmy Go nie rozpoznali, i dlatego tak się ukazuje, by ten wielki sakrament dobroci Bożej nie stał się przyczyną wielkiego pobłądzenia. Dzisiaj w małości żłóbka mędrcy znajdują kwilącego Tego, którego wielkości szukali przez gwiazdy. 
Dzisiaj własnymi oczami widzą owiniętego w pieluszki Tego, który tak długo ukrywał się przed ich wzrokiem w przestworzach niebieskich. 
Widok ten napełnił mędrców wielkim zdumieniem: niebo na ziemi, ziemia w niebiosach, człowiek w Bogu, Bóg w człowieku, a Ten, którego cały wszechświat pomieścić nie zdoła, zamknięty w dziecięcym ciałku. A kiedy ujrzeli, dowiedli swymi darami, że wierzą bez rozprawiania. Kadzidłem wyznają w Nim Boga, złotem - Króla, a mirrą wieszczą śmierć Jego. 
Tak więc poganie, którzy byli ostatnimi, stali się pierwszymi... 

I można się dziwić, i trzeba się dziwić... A teraz oddaję głos księdzu Twardowskiemu:

Naucz się dziwić w kościele,
że Hostia Najświętsza tak mała,
że w dłonie by ją schowała
najniższa dziewczynka w bieli,

a rzesza przed nią upada,
rozpłacze się, spowiada---

że chłopcy z językami czarnymi od jagód---
na złość babciom wlatują półnago---
w kościoła drzwiach uchylonych
milkną jak gawrony,
bo ich kościół zadziwia powagą

I pomyśl--- jakie to dziwne,
że Bóg miał lata dziecinne,
matkę, osiołka, Betlejem

Tyle tajemnic, dogmatów,
Judaszów, męczennic, kwiatów
i nowe wciąż nawrócenia

Że można nie mówiąc pacierzy
po prostu w Niego uwierzyć
z tego wielkiego zdziwienia

Jan Twardowski

wtorek, 6 stycznia 2015

6 I, pokora i miłość

Gdy Jezus narodził się w Betlejem w Judei za panowania króla Heroda, oto Mędrcy ze Wschodu przybyli do Jerozolimy i pytali: „Gdzie jest nowo narodzony król żydowski? Ujrzeliśmy bowiem Jego gwiazdę na Wschodzie i przybyliśmy oddać Mu pokłon”. Mt 2,1-12

W odnajdywaniu Jezusa trzeba ruszyć z miejsca swego przyzwyczajenia i trzeba też poprosić o pomoc ludzi...
Tak było z Mędrcami, tak też jest w drodze duchowej każdego człowieka. Przyjaciel, spowiednik, kierownik duchowy, czasem brat lub siostra wskażą nam obecność Boga bardziej niż własne szukanie (choć ono jest początkiem drogi ku Światłu). Oni z kolei też potrzebują popchnięcia duchowego. Pokora pozwoli usłyszeć wskazówkę i doprowadzi do Betlejem. Pokora i miłość.
Modlę się dziś za siebie, bym wskazując innym drogę do Chrystusa, nie była Herodem, który dużo wie, ale nie potrafi kochać...
Ta dzisiejsza uroczystość Objawienia Pańskiego porusza gdzieś głęboko moje wnętrze, czuję, że chodzi tu o miłość. Chodzi o Miłość, która się objawia.
To kolejna widzialna lekcja Syna o Niewidzialnym Ojcu... Chcę się tego nauczyć - nauczyć kochać bliskiego i dalekiego, by stał się bliski.

Fot. Betlejem, wejście do Bazyliki Narodzenia Pańskiego, trzeba się pochylić.

poniedziałek, 5 stycznia 2015

5 I, idź do Jezusa, zna cię

Powiedział do Niego Natanael: „Skąd mnie znasz?” Odrzekł mu Jezus: „Widziałem cię, zanim cię zawołał Filip, gdy byłeś pod drzewem figowym”. J 1,43-51

Bóg zna nas lepiej niż my sami siebie.
Idź do Jezusa w prostocie, z zaufaniem i wdzięcznością.
Cuda zobaczysz na własne oczy, we własnym życiu.

niedziela, 4 stycznia 2015

4 I, ufaj

Jan daje o Nim świadectwo i głośno woła w słowach: „Ten był, o którym powiedziałem: Ten, który po mnie idzie, przewyższył mnie godnością, gdyż był wcześniej ode mnie”. Z Jego pełności wszyscyśmy otrzymali łaskę po łasce. J 1,1-18

Dopiero jesteśmy w drugim tygodniu od Bożego Narodzenia a tę Ewangelię słyszę chyba po raz 4 czy 5. I dobrze, bo ucho moje musi przekazać sercu (wiara rodzi się ze słuchania), że łaskę po łasce otrzymuję wciąż.
Nie zabraknie jej i tym w roku, gdyż "z miłości przeznaczył nas dla siebie jako przybranych synów przez Jezusa Chrystusa, według postanowienia swej woli, ku chwale majestatu swej łaski, którą obdarzył nas w Umiłowanym" (Ef 1 - drugie czytanie).
Miłość Ojca i napełnianie wszelkim błogosławieństwem jest prawdą i jest kotwicą serca mojego i twojego. Nie pozwólmy sobie wyrwać czy zadeptać tego ziarna Słowa, nawet jeśli w danej jakiejś chwili nie mamy światłych oczu serca i wydaje się, że Bóg się odwrócił.
On jest blisko, bardzo blisko i łaski nie zabraknie. Ufaj. Piszę to do Ciebie...

Fot. Nie trzeba wspinać się do nieba, ON zszedł na ziemię.

sobota, 3 stycznia 2015

3 I, moc imienia Jezus

Nazajutrz Jan zobaczył Jezusa, nadchodzącego ku niemu, i rzekł: „Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata. To jest Ten, o którym powiedziałem: «Po mnie przyjdzie mąż, który mnie przewyższył godnością, gdyż był wcześniej ode mnie». Ja Go przedtem nie znałem, ale przyszedłem chrzcić wodą w tym celu, aby On się objawił Izraelowi»... J 1,29-34

Nazajutrz...
Dziś to słowo dla mnie jest ważne. Wczoraj w zaufaniu Pan przez ludzi powierzył mi parę trudnych spraw. Spraw, które potrzebują interwencji łaski Bożej. Dlatego z wielką ufnością słucham dziś tego słowa, które odnosi się do owego "wczoraj" ewangelicznego i do mego konkretnego "wczoraj".
Widzę Tego, który nadchodzi, widzę Jezusa, którego wskazuje Jan Chrzciciel, słyszę podczas Eucharystii słowa: "oto Baranek Boży...". JEST Zbawiciel wskazany przez Jana. Więc po pierwsze, nie niosę sama tych ludzkich spraw ale oddaję je Barankowi, po drugie uprzytamniam sobie, że On wcześniej ode mnie znał te sprawy...
JEZUS - dziś liturgia wspomina "imię Jezus". Nie ma pod niebem innego imienia, które byłoby dla ludzi wytchnieniem.
Dziś pozwolę sobie oddychać tym imieniem. To taki stary sposób modlitwy chrześcijańskiej, nazywa się modlitwą Jezusową: wypowiada się imię "Jezus" na wdechu, a słowa "ulituj się nade mną" na wydechu. Czyli: Jezusie - ulituj się nade mną. I tak zgodnie z oddechem. Najpierw trzeba trochę potrudzić się, żeby zsynchronizować słowa i oddech, ale po dłuższej chwili, oddech i modlitwa stają się jednym.
A przypomnę sobie i tobie, imię Jezus oznacza: Jahwe zbawia (pomaga, ratuje), Bóg zbawia.
Rytm oddechu w tej modlitwie ma znaczenie: nabierając powierza wraz z imieniem Jezus, wpuszczam Go samego w moje jestestwo, a wydychając modlitwę "ulituj się nade mną (nad nami)" oddaję wszystko swoje, oddaję siebie, oddaję swego ducha powierzając go Bogu...
Więcej na temat modlitwy Jezusowej - artykuł dominikanina o. Macieja Biskupa.
***
Trochę lektury.
W jednym z kazań św. Bernardyn mówił:
"Oto właśnie Najświętsze Imię. Tak bardzo upragnione przez ojców dawnego przymierza (...) Imię Jezus - to potężne umocnienie wiary. Dzięki niemu stajemy się dziećmi Bożymi (...) O zaiste chwalebne to imię, pełne wdzięku, tchnące miłością i potęgą! Przez Ciebie przebaczenie grzechów, zwycięstwo nad przeciwnikami zbawienia. W Tobie wyzwolenie od naszych słabości, umocnienie, pogoda ducha wśród cierpień i przeciwności. Tyś chlubą wierzących, nauczycielem dla kaznodziejów, umocnieniem dla przeciążonych pracą, podporą dla słabnących. Twój płomienny żar rozpala szlachetne pragnienia. Ty zapewniasz skuteczność naszym modłom".

Fot. "Jezu, ufam Tobie" - też można uczynić modlitwą nieustaną, połączoną z oddychaniem.

piątek, 2 stycznia 2015

2 I, przyjaciel Jezusa

Takie jest świadectwo Jana. [...] 
„Czemu zatem chrzcisz, skoro nie jesteś ani Mesjaszem, ani Eliaszem, ani prorokiem?” Jan im tak odpowiedział: „Ja chrzczę wodą. Pośród was stoi Ten, którego wy nie znacie, który po mnie idzie, a któremu ja nie jestem godzien odwiązać rzemyka u Jego sandała”. J 1,19-28

Dziś Kościół daje nam, daje mi, świadectwo Jana.
Wsłuchuję się, podziwiam... Korzystam z tego świadectwa w poznaniu i przyjęciu Jezusa. Wszystko, co robi Jan jest nakierowane na Jezusa, na przygotowanie ludzi, by Jezusa rozpoznali i przyjęli.
A ten "rzemyk u Jego sandała", którego Jan nie jest godzien odwiązać, to nie tylko chodzi o pokorę Jana, ale jeszcze o coś więcej. On zachowuje się jak prawdziwy przyjaciel. Tu więcej o sandałach Jezusa i Janie Chrzcicielu
Gdy Jan mówi o Jezusie: nie jestem godzien zdjąć mu sandała, mówi: Jezus jest jedynym Odkupicielem i Oblubieńcem Izraela, żyjącego w niewoli i w smutku, niczym wdowa. On niezawodnie przyjdzie poślubić sobie na nowo swój lud i nikt nie może odebrać Mu tego prawa, bo Jego miłość jest wierna i niezawodna!

Dziękuję dziś w modlitwie Bogu za Jana Chrzciciela i takich "Janów" w moim życiu, którzy pokazali mi Jezusa, którzy nie przywłaszczyli mego serca ani ciała, bo byli przyjaciółmi Oblubieńca i cieszyli się, że mogą mnie podprowadzić ku Niemu.
Z łaski Bożej pełnię i ja to zadanie... Choć jestem oblubienicą Jezusa (bo Kościół nią jest i każda dusza ludzka), to jestem wobec katechumenów i innych osób przyjaciółką Jezusa. Daję o Nim świadectwo. Podprowadzam i pomagam, by doszło do tego najważniejszego spotkania: człowieka i Jezusa. W tej posłudze potrzebuję modlitwy wstawienniczej, o którą proszę przy tej okazji. I dziękuję za nią.

Ze względu na patronów dnia dzisiejszego świętych Bazylego i Grzegorza z Nazjanzu świętuję dziś nieformalny dzień przyjaźni. Ich więź, ich przyjaźń jest nie tylko piękna ale i zaraźliwa :)
Przyjaciel, przyjaźń - to wielki Boży dar - ale też i wielkie zadanie! Im bardziej jesteśmy Jezusowi, tym bardziej potrafimy przyjmować dar przyjaźni i nim obdarować.

Fot. kiedyś od przyjaciela :)

czwartek, 1 stycznia 2015

1 I, Serce Maryi

... i znaleźli Maryję, Józefa i Niemowlę, leżące w żłobie. Gdy Je ujrzeli, opowiedzieli o tym, co im zostało objawione o tym Dziecięciu. A wszyscy, którzy to słyszeli, dziwili się temu, co im pasterze opowiadali. Lecz Maryja zachowywała wszystkie te sprawy i rozważała je w swoim sercu. Łk 2,16-21

Skoro Syn Jednorodzony Ojca, Boga Niewidzialnego przyszedł nas pouczyć o Ojcu, to w Maryi mam wzór najlepszej uczennicy.
Wiem, że zachowywanie i rozważanie wydarzeń i słów w sercu Maryi, pozwoli Jej przetrwać wielką sobotę i jedynej doczekać w nadziei i ufności poranka zmartwychwstania.

W darach Dzieciątka w tym roku otrzymałam od Niego: "daję ci Serce Mojej Matki, byś nauczył się kochać Mnie - Jej Sercem". I wydaje mi się, że to nie przypadek :)

A w nowym roku 2015 wszystkim życzę błogosławieństwa z dzisiejszego I czytania.