31 VIII, królestwo rośnie

«Królestwo niebieskie podobne jest do zaczynu, który pewna kobieta wzięła i włożyła w trzy miary mąki, aż się wszystko zakwasiło» (Mt 13,31-35).

Św. Ignacy, którego dziś wspominamy, jest też narzędziem Bożym, bo włożył zaczyn ewangeliczny w Ćwiczenia Duchowe. I tak się rozchodzi po świecie miłość Boga i pragnienie życia na większą chwałę Boga. I odnajdywanie Boga w codzienności.

Jest mi bliski św. Ignacy i jestem wdzięczna jego braciom, duchowym synom.

27 VII, na zawsze

Pan rzekł do Mojżesza: «Oto Ja przyjdę do ciebie w gęstym obłoku, aby lud słyszał, gdy będę rozmawiał z tobą, i uwierzył tobie na zawsze». (Wj 19, 1-2. 9-11. 16-20b)

...i uwierzył tobie na zawsze... 

To "zawsze" codziennie trzeba w sobie odnawiać. Wiara karmi się pamięcią. Wiara karmi się Eucharystią, która de facto jest "pamiątką".

Wiara karmi się Liturgią Godzin.

Wiara karmi się otwartym sercem, które przyjmuje przypowieść (Mt 13, 10-17) i ją aplikuje do własnego życia.

26 VII, wdzięczność

Nadali mi imię Anna. I jestem za nie wdzięczna :). Przypomina mi ono, że wszystko jest łaską. 

A Maryję w sobie trzeba jakoś wychować...

Fot. Moja św. Anna - dostana - malowana na szkle.

25 VII, naczynie gliniane

Przechowujemy skarb w naczyniach glinianych, aby z Boga była owa przeogromna moc, a nie z nas... (2 Kor 4, 7-15)

To jedno z moich ulubionych zdań Nowego Testamentu.

Naczyniem glinianym jestem ja i ty jesteś takimże. Mieć wyrozumiałość do siebie, mieć wyrozumiałość do bliźniego i postępować do siebie i innych czule, jak z czymś kruchym.

A dobra nowina jest w tym, że Bóg przychodzi z łaską i ta przeogromna moc czasem z nas jakoś się uaktywnia :)

22 VII, potężna jest miłość

Połóż mnie jak pieczęć na twoim sercu, jak pieczęć na twoim ramieniu, bo jak śmierć potężna jest miłość, a zazdrość jej nieprzejednana jak Szeol; żar jej to żar ognia, uderzenie boskiego gromu. Wody wielkie nie zdołają ugasić miłości, nie zatopią jej rzeki... (Pnp 8, 6-7)

Potężna jest miłość! I to widać i w zmartwychwstaniu.

I widać też w kruchym naczyniu Magdaleny. Ta, która pozwoliła ogarnąć się Miłości, stała się pierwszą apostołką Zmartwychwstałego. Ona też przy Nim wstała ze śmierci... 

21 VII, w tym szaleństwie jest metoda

Mojżesz i Aaron dokonali wszystkich cudów wobec faraona, lecz Pan uczynił upartym serce faraona, tak iż wzbraniał się wypuścić Izraelitów ze swego kraju... (Wj 11, 10-12, 14)

Czasem robisz jedno i drugie, i trzecie... i masz poczucie, że tak Bóg chce. A efekt jak walenie głową w mur. Nie ma żadnych subiektywnie doświadczanych efektów i obiektywnych też nie widać. 

Tak opisał dzisiejszy kaznodzieja tę sytuację Mojżesza i Aarona.

Dobra nowina jest ta, że mimo wszystko to ma sens. To było przygotowaniem do paschy.

W tym szaleństwie jest metoda :).

Fot. Góra krzyży na Litwie

19 VII, słowo urodzinowe

kaktus mi zakwitł

Obdarowana zostałam dziś Słowem od Pana. Czytam je w kontekście urodzin, jakżeby inaczej :). Dla siebie samej umieszczam całe Słowo z dnia:

Gdy Mojżesz pasł owce swego teścia imieniem Jetro, kapłana Madianitów, zaprowadził owce w głąb pustyni i doszedł do Góry Bożej Horeb. Wtedy ukazał mu się Anioł Pański w płomieniu ognia, ze środka krzewu. Mojżesz widział, jak krzew płonął ogniem, a nie spłonął od niego.

Wtedy Mojżesz powiedział do siebie: «Podejdę, żeby się przyjrzeć temu niezwykłemu zjawisku. Dlaczego krzew się nie spala?» Gdy zaś Pan ujrzał, że podchodzi, by się przyjrzeć, zawołał Bóg do niego ze środka krzewu: «Mojżeszu, Mojżeszu!»

On zaś odpowiedział: «Oto jestem».

Rzekł mu Bóg: «Nie zbliżaj się tu! Zdejmij sandały z nóg, gdyż miejsce, na którym stoisz, jest ziemią świętą». Powiedział jeszcze Pan: «Jestem Bogiem ojca twego, Bogiem Abrahama, Bogiem Izaaka i Bogiem Jakuba».

Mojżesz zasłonił twarz, bał się bowiem zwrócić oczy na Boga.

Pan mówił: «Teraz oto doszło do Mnie wołanie Izraelitów, bo też naocznie przekonałem się o cierpieniach, jakie im zadają Egipcjanie: Idź przeto teraz, oto posyłam cię do faraona, i wyprowadź mój lud, Izraelitów, z Egiptu».

A Mojżesz odrzekł Bogu: «Kimże jestem, bym miał iść do faraona i wyprowadzić Izraelitów z Egiptu?» A On powiedział: «Ja będę z tobą. Znakiem zaś dla ciebie, że Ja cię posłałem, będzie to, iż po wyprowadzeniu tego ludu z Egiptu oddacie cześć Bogu na tej górze». (Wj 3, 1-6. 9-12)

serce na obiad :)

Błogosław, duszo moja, Pana, *

i wszystko, co jest we mnie, święte imię Jego.

Błogosław, duszo moja, Pana *

i nie zapominaj o wszystkich Jego dobrodziejstwach.

    On odpuszcza wszystkie twoje winy *

    i leczy wszystkie choroby.

    On twoje życie ratuje od zguby, *

    obdarza cię łaską i zmiłowaniem.

Dzieła Pana są sprawiedliwe, *

wszystkich uciśnionych ma w swojej opiece.

Drogi swoje objawił Mojżeszowi, *

swoje dzieła synom Izraela. (Ps 103) - Pan jest łaskawy, pełen miłosierdzia

W owym czasie Jezus przemówił tymi słowami: «Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom. Tak, Ojcze, gdyż takie było Twoje upodobanie.

Wszystko przekazał Mi Ojciec mój. Nikt też nie zna Syna, tylko Ojciec, ani Ojca nikt nie zna, tylko Syn i ten, komu Syn zechce objawić». (Mt 11, 25-27)

tort najsmaczniejszy

Z wdzięcznością przyjmuję Słowo, łaskę sakramentu i cieszę się Obecnością.

Fot. Nawet kaktus mi zakwitł :).

18 VII, z wdzięcznością

Z poślizgiem czasowym, ale chcę to zdjęcie umieścić tu.
Maryja szkaplerzna u oo. Karmelitów na Piasku w Krakowie.

Tak, z wdzięcznością za dar opieki.

2 VII, cieszyć się

Jesteście królewskim kapłaństwem, świętym narodem. 

Ogłaszajcie dzieła potęgi Tego, który was wezwał do swojego przedziwnego światła (Por. 1 P 2, 9).

To wezwanie przed Ewangelią świetnie syntezuje dzisiejsze czytania. 

Zaczyna się czas urlopów. Bądźmy tymi, którzy ogłaszają zbawczą obecność Obecnego.

Błogosławiony lud, który umie się cieszyć *

i chodzi, Panie, w blasku Twojej obecności.

Cieszą się zawsze Twym imieniem, *

Twoja sprawiedliwość ich wywyższa. (Ps 89)

1 VII, racz nie omijać

Pan ukazał się Abrahamowi pod dębami Mamre, gdy ten siedział u wejścia do namiotu w najgorętszej porze dnia. Abraham, spojrzawszy, dostrzegł trzech ludzi naprzeciw siebie. Ujrzawszy ich, podążył od wejścia do namiotu na ich spotkanie. A oddawszy im pokłon do ziemi, rzekł: «O Panie, jeśli darzysz mnie życzliwością, racz nie omijać Twego sługi!...».  (Rdz 18, 1-15)

Gościnność Abrahama jest hojna, o niej jest dalej w tekście. Ale najpierw jest dostrzeżenie wędrowców i ich zaproszenie do siebie. 

Boga też trzeba dostrzec i zaprosić do siebie. Wówczas dzieją się rzeczy, które wzbudzają śmiech na twarzy, bo nie mają prawa się wydarzyć według natury. Ale według łaski - się dzieją.