10 VIII, gdzie mój wzrok kieruję?

Łódź... oddalona od brzegu, mio­tana falami, bo wiatr był przeciwny. Lecz o czwartej straży noc­nej przyszedł do nich, krocząc po jeziorze. Uczniowie, zoba­czywszy Go kroczącego po jeziorze, zlękli się myśląc, że to zjawa, i ze strachu krzyknęli. Jezus zaraz przemówił do nich: „Odwagi, Ja jestem, nie bójcie się”. Mt 14,22–33

Powtarza się w moim życiu wiele razy: wiem, że to Jezus, że On idzie ku mnie po falach tego wszystkiego z czym się zmagam, a jednak nie dowierzam, myślę, że to tylko duchowa iluzja, zjawa...
A On rzeczywiście JEST i idzie ku mnie, mówi do mnie codziennie! (w liturgii Słowa). Idzie do mnie po falach tego z czym się zmagam, czego się boję. On nad nimi panuje.
Panuje nad wszystkim, panuje też nad tym, co mnie może zatopić, zranić, zniszczyć. Panuje tak samo nad tym, czego obecnie doświadczam i mówi: "JESTEM, nie bój się!"
Decyzja należy do mnie (i do ciebie), czy będę patrzeć na fale i wiatr, czy na Jezusa...
Ja chcę patrzeć na Jezusa!
I chcę iść ku Niemu poprzez fale lęku i tych doświadczeń, które są moim udziałem; one są drogą ku Niemu.

Fot. Nie ta scena ewangeliczna, a jednak ten obraz wybieram! Bardzo lubię to ujęcie. Jestem przekonana, że to spotkanie oczu Jezusa i Szymona z Cyreny, przemieniło Szymona. Już inaczej też spojrzał na krzyż, który musiał dźwigać. Tak chcę patrzeć na Jezusa...