8 II, dotyk Jezusa

Jezus po wyjściu z synagogi przyszedł z Jakubem i Janem do domu Szymona i Andrzeja. Teściowa zaś Szymona leżała w gorączce. Zaraz powiedzieli Mu o niej. On zbliżył się do niej i ująwszy ją za rękę podniósł. Gorączka ją opuściła i usługiwała im. (Mk 1,29-39)

Pierwsze czytanie z księgi Hioba (Hi 7,1n) jest dziś w moim odbiorze bardzo na czasie. Bardzo realnie pokazuje trud człowieka, jego zmagania: "Czyż nie do bojowania podobny byt człowieka? Czy nie pędzi on dni jak najemnik? Jak niewolnik, co wzdycha do cienia, jak robotnik, co czeka zapłaty...".
Trud zmagania ze sobą, z innymi; gorączka perfekcji czy niewolnictwo kariery; doświadczenie słabości i tej fizycznej, i tej duchowej; to tylko niektóre aspekty jakie nas osłabiają tak, że leżymy w jakiejś wewnętrznej duchowej gorączce...

Panie, Ty leczysz złamanych na duchu - powtarzaliśmy dziś w psalmie responsoryjnym. Może warto zabrać to słowo na tydzień ze sobą i powtarzać w sercu przy różnych "okazjach"...
Jak dobrze mieć bliskich, którzy "zaraz" powiedzą o nas Jezusowi!

On zbliża się do nas - zauważmy to wreszcie! Zbliża się i dotyka (i na różny sposób to czyni). Raz bardziej delikatnie, raz bardziej gwałtownie, ale zawsze, by uleczyć. W dzisiejszej Ewangelii w oryginale jest, że Jezus podniósł ją chwyciwszy za rękę. Chyba troszkę ważyła i trochę musiał się natrudzić, by ją podnieść ;). To "chwyciwszy" przekładam też na poziom duchowy, nie tylko fizyczny...
Ważne jest to, że dotyk Jezusa leczy, tzn. wyzwala w nas służbę i miłość.
To dopiero zdrowy człowiek, który kocha i służy. Nie niewolniczo, z musu, ale właśnie z miłością, z darem siebie samego.