„Przyszedł do mnie mąż Boży, którego oblicze było jakby oblicze anioła Bożego, pełne dostojeństwa. Nie pytałam go, skąd przybył, a on nie oznajmił mi swego imienia...". (Sdz 13,2-25)
A czy do mnie przychodzi Anioł?
A przychodzi, przychodzi...
Ileż razy doświadczam dostojeństwa chwili i dobrej nowiny, która nie jest wynikiem ludzkiej pracy czy też nastroju. Często jednak nie zastanawiam się skąd to przychodzi, ani jakie jest imię posłańca. Niewdzięczny ja człowiek!
Słowo odpowiedzi, słowo wdzięczności zrodzi się wówczas, kiedy otworzę oczy i serce, kiedy zobaczę, że to dar darmo mi dany, że mogę przyjąć obdarowanie współpracując z nim.
zobacz, a do mnie nie przychodzą.
OdpowiedzUsuńNie umiem załączyć zdjęcia w komentarzu, dlatego na końcu wpisu załączam obrazek dla Ciebie - erunandelincë.
Usuńale to na zdjęciu to nie jest to, o czym piszesz. Zrobienie (komuś) dobrego keksa nie ma nic wspólnego z "doświadczam dostojeństwa chwili i dobrej nowiny, która nie jest wynikiem ludzkiej pracy czy też nastroju". Poza tym anioły nie robią keksów. Być dobrym człowiekiem nie równa się być aniołem, spotkać dobrego człowieka nie równa się spotkać anioła.
OdpowiedzUsuńCoś mi się tu nie klei :).
Aleś potrafisz dziurę wiercić ;) !
UsuńNo dobra, masz rację, jedna sprawa, to przyjście takie "nie ludzkie", takie z dostojeństwem chwili i dobrą nowiną, którą doświadczam trzewiami. A druga sprawa, to człowiek drugi, który często się pojawia też niespodziewanie, też z jakąś nowiną (:)... Spotkać prawdziwie dobrego człowieka, to dla mnie znaczy trochę tak, jakby spotkać anioła...
No bo dobrych ludzi spotykam, ale anioła się nie zdarzyło.
OdpowiedzUsuń