2 VII, "Pan widzi"

Bóg wystawił Abrahama na próbę. [...]  
I dał Abraham miejscu temu nazwę „Pan widzi”... (Rdz 22,1-19)

Próby w życiu każdy ma. Tylko nie przeżywa się tego "na próbę" ale przeżywa się na serio i na wieki. Przynajmniej ja tak mam. Tak przeżywam życie. I dlatego radość cieszy niezmiernie, ale dlatego też ból zranienia boli potwornie.
Są próby, które przeszłam świetnie, ale mam na koncie też próby nieudane, choć jeśli patrzę na nie w kontekście całego życia, widzę i doświadczam, że są ważnym elementem mozaiki mego życia i w tej całości są zbawienne! Dziękuję i za nie.
Wniosek mam jeden - świadomość obecności Pana pomaga dobrze przeżywać życie.
Z dzisiejszego psalmu responsoryjnego: Będę chodził w obecności Pana (Ps 116)

Fot. kolejny raz ten sam obrazek, ale cóż, mi dziś najbardziej ten pasuje :)

***
Bardzo dobry artykuł w tym temacie - polecam - kliknij tutaj.
A oto fragment dla zachęty:
Gdy odpowiadamy na Boże wezwanie, gdy podejmujemy różne codzienne decyzje, to zawsze jest tak, jakbyśmy wyruszali w drogę. Nie wiemy, co może się na niej zdarzyć, jakie będą konsekwencje naszych wyborów. Czy Abraham wiedział, że w którymś pokoleniu po nim przyjdą na świat Dawid, Maryja, Jezus? Myśląc o Abrahamie, nie możemy wynosić go na niedostępny nam piedestał. Abraham, ojciec trzech wielkich religii, nie jest jakimś nadczłowiekiem, jest kimś normalnym, kto przeżywa ludzkie strapienia i lęki, ale równocześnie potrafi powiedzieć Bogu: „tak". Podobnie jak Abraham, mamy na swoim koncie zarówno sukcesy i osiągnięcia, jak i porażki oraz niespełnienie. Nasza wiara czasami jest niezachwiana i mocna, ale innym razem się chwieje. Pamiętajmy wtedy, że kiedy Abraham otrzymał to, czego tak mocno pragnął ― stał się ojcem Izaaka ― musiał stawić czoło wielkiej próbie. Usłyszał od Boga: „Abrahamie, jeżeli naprawdę Mi ufasz, oddaj Mi to, co dla ciebie najdroższe i najcenniejsze. Oddaj Mi swojego syna Izaaka". Kryje się w tych słowach wezwanie do dojrzalszej wiary. Kiedy Abraham usłyszał: „Zostaw swój dom, dom swojego ojca i pójdź za Mną", możemy powiedzieć, że jego pierwszym powołaniem było wezwanie do wyruszenia w drogę. Drugim powołaniem, powołaniem w powołaniu, było wezwanie do złożenia ofiary z Izaaka. Abraham decyduje się na krok, który można nazwać szalonym, desperackim, który jednak świadczy o jego niezwykłym zaufaniu. Oddaje Bogu syna, choć zapewne wolałby oddać własne życie. Być może i my doświadczamy podobnej próby, być może słyszymy podobne wezwanie: „Oddaj Mi to, na czym ci najbardziej zależy".