19 I, iść za Barankiem=miłować

Dziś cytuję Papieża:
"Chrzciciel widzi więc Jezusa, który kroczy w tłumie i - kierując się natchnieniem z góry - rozpoznaje w Nim posłańca Bożego, toteż wskazuje na Niego, mówiąc: "Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata" (J 1, 29).
Czasownik, tłumaczony jako "gładzić", znaczy dosłownie "podnosić; brać na siebie". Jezus przybył na świat ze ściśle określoną misją: wyzwolić go z niewoli grzechu, biorąc na siebie winy ludzkości. W jaki sposób? Miłując. Nie ma innego sposobu zwyciężenia zła i grzechu, jak tylko za pomocą miłości, która pobudza do złożenia w darze własnego życia za innych. 
[...]
W Nowym Testamencie słowo "baranek" pojawia się wielokrotnie i zawsze w odniesieniu do Jezusa. Ów obraz baranka może zaskakiwać, oto bowiem zwierzę, nie odznaczające się z pewnością siłą i masywnością, bierze na swe ramiona ciężar tak przytłaczający. Ogromna masa zła zostaje podjęta i poniesiona dalej przez stworzenie słabe i kruche, będące symbolem posłuszeństwa, łagodności i bezbronnej miłości, które posuwa się aż do ofiary z samego siebie. 
Baranek nie panuje, ale jest pokorny; nie jest agresywny, lecz pokojowy, nie pokazuje szponów ani kłów w obliczu jakiegokolwiek ataku, lecz poddaje się i jest uległy. I taki jest Jezus! Taki jest Jezus - jak baranek. 
Co znaczy dla Kościoła, dla nas, dzisiaj, bycie uczniami Jezusa Baranka Bożego? Oznacza stawianie w miejsce podłości - niewinności, w miejsce siły - miłości, w miejsce pychy - pokory, w miejsce prestiżu - służby. To jest dobra praca! My, chrześcijanie, mamy to czynić: stawiać na miejsce podłości niewinność, na miejsce siły - miłość, na miejsce pychy - pokorę, na miejsce prestiżu - służbę. 
Bycie uczniami Baranka oznacza życie nie jako "oblężona twierdza", ale jak miasto na górze, otwarte, gotowe na przyjęcie innych, solidarne. To znaczy - nie przybierać postaw zamykania się, ale proponować Ewangelię wszystkim, świadcząc własnym życiem, że naśladowanie Jezusa czyni nas bardziej wolnymi i radośniejszymi."
Całość przemówienia Papieża