19 XII, łaska milczenia

Na to rzekł Zachariasz do anioła: „Po czym to poznam? Bo ja jestem już stary i moja żona jest w podeszłym wieku”.
Odpowiedział mu anioł: „Ja jestem Gabriel, który stoję przed Bogiem. A zostałem posłany, aby mówić z tobą i oznajmić ci tę wieść radosną. A oto będziesz niemy i nie będziesz mógł mówić aż do dnia, w którym się to stanie, bo nie uwierzyłeś moim słowom, które się spełnią w swoim czasie”.
[...]  Potem żona jego, Elżbieta, poczęła i pozostawała w ukryciu przez pięć miesięcy i mówiła: „Tak uczynił mi Pan wówczas, kiedy wejrzał łaskawie i zdjął ze mnie hańbę w oczach ludzi”. (Łk 1,5-25)

W dzisiejszej Ewangelii spotykam najpierw wiele zwyczajności, ale też wiele emocji (od strachu po radość), wiele napięcia, spotykam wyjaśnienie i niedowierzanie, pragnienie pewności i doświadczenie słabości. Spotykam Boże działanie, które zawsze jest ŁASKĄ!
Rozmowa z aniołem jest łaską, ale także milczenie Zachariasza jest łaską (choć może trudną).
Patrzę na swoje życie i widzę, że milczenia uczyłam się (i wciąż się uczę) w życiu zakonnym. Milczenie jest łaską też dla mnie. Jest miejscem, możliwością słuchania Boga. Jest też nauką w słuchaniu człowieka. Milczenie w moim życiu jest czasem jak... cicha ziemia zasiana i oczekująca na wzrost, a czasem jest jak wypełnione serce, które "musi" kontemplować i chronić delikatny impuls Bożego życia. Czasem jest odpocznieniem, a czasem bolesnym oczekiwaniem czy dojrzewaniem. Ale w każdej sytuacji jest łaską! A może prościej powinnam napisać: każda sytuacja jest łaską!

Antyfona na dziś:
Korzeniu Jessego, który stoisz jako sztandar narodów, 
przyjdź nas uwolnić, racz dłużej nie zwlekać.
Więcej o tej antyfonie (jej wyjaśnienie) - kliknij tutaj. 

Fot. z internetu.