31 VII, na skutek rozmowy z Panem

Gdy Mojżesz zstępował z góry Synaj z dwiema tablicami Świadectwa w ręku, nie wiedział, że skóra na jego twarzy promieniała na skutek rozmowy z Panem. [...]
Ilekroć Mojżesz wchodził przed oblicze Pana na rozmowę z Nim, zdejmował zasłonę aż do wyjścia.
Wj 34, 29-35

Wczoraj miałam tę radość (może i mi skóra promieniała z tej radości), że czytałam czytanie w kaplicy ostrobramskiej. Też z księgi Wyjścia. Były tam takie słowa: "A Pan rozmawiał z Mojżeszem twarzą w twarz, jak się rozmawia z przyjacielem".
Bardzo mnie poruszyły te słowa, których reminiscencję (dosłownie :)) widzimy w dzisiejszym czytaniu.
A jak się rozmawia z przyjacielem?... - właśnie, jak?
Ile jest w nas zaufania i otwartości wobec naszych ludzkich przyjaciół, na ile umiemy się powierzyć, na ile potrafimy słuchać i przyjmować drugiego?
Od tej umiejętności, czy raczej od naszej decyzji na zaufanie, zależą nasze relacje z ludźmi i z Bogiem. Bo zaufanie, przyjaźń jest najpierw decyzją naszą, naszym darem, bezinteresownym darem. Jest swoistym sprzedaniem wszystkich małych perełek, zaskórniaków... jest ryzykowne, ale i piękne!

Modlę się za siebie i za swoich przyjaciół, byśmy byli najpierw i przede wszystkim przyjaciółmi Boga. Byśmy umieli Mu się powierzać, by i On mógł nam się powierzać, byśmy byli godni też Jego zaufania.
Byśmy wchodzili na rozmowę z Panem bez żadnej zasłony! I byśmy wobec przyjaciół nie zasłaniali się maskami...