2 XII, według wiary waszej

Gdy Jezus przechodził, ruszyli za Nim dwaj niewidomi, którzy wołali głośno: «Ulituj się nad nami, Synu Dawida!» Gdy wszedł do domu, niewidomi przystąpili do Niego, a Jezus ich zapytał: «Wierzycie, że mogę to uczynić?» Oni odpowiedzieli Mu: «Tak, Panie!»... (Mt 9, 27-31)

Dotarło do mnie dziś z tej Ewangelii coś nowego...

Niewidomi ruszyli za Jezusem, bo musieli słyszeć o wcześniejszych Jego cudach. Ale żadnego z tych cudów nie widzieli. Musieli uwierzyć, że się dokonały... Na słowo.

"Według wiary waszej niech się stanie" - tak Jezus spuentował ich drogę.

Myślę o tym, co się dzieje na liturgii. O tym, czego nie widzę, co przyjmuję ze słyszenia, na wiarę. Jestem ślepa. Jeśli On mi nie otworzy oczu, nie zobaczę. Ale On chce mojej wiary, żebym widziała.

Z brewiarza na dziś (św. Anzelm):

... Jeżeli, Panie, nie jesteś tu, to gdzie mam Cię szukać? Jeżeli zaś jesteś wszędzie, to czemu nie widzę Cię obecnego? Wiem, przebywasz w niedostępnej światłości, ale gdzież ona jest i jak do niej dojdę? Albo kto mnie tam poprowadzi i wprowadzi, abym Cię w niej ujrzał? I wreszcie, dzięki jakim znakom Cię odnajdę, w jakich rysach rozpoznam Twoje oblicze? Nigdy Cię dotąd nie widziałem, Panie, mój Boże, nie znam Twojego oblicza. 

Jesteś moim Bogiem i Panem, a nigdy Cię nie widziałem. Tyś mnie stworzył i odnowił, i wszystko, co mam, pochodzi od Ciebie, a jeszcze nie poznałem Ciebie. Stworzyłeś mnie, abym Cię oglądał, a jeszcze nie spełniłem mego przeznaczenia...