31 III, moje dziecko

"Iluż to najemników mojego ojca ma pod dostatkiem chleba, a ja tu z głodu ginę. Zabiorę się i pójdę do mego ojca, i powiem mu: Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Bogu i względem ciebie; już nie jestem godzien nazywać się twoim synem: uczyń mię choćby jednym z najemników". Wybrał się więc i poszedł do swojego ojca. A gdy był jeszcze daleko, ujrzał go jego ojciec i wzruszył się głęboko; wybiegł naprzeciw niego, rzucił mu się na szyję i ucałował go. A syn rzekł do niego: "Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Bogu i względem ciebie, już nie jestem godzien nazywać się twoim synem"... (Łk 15, 1-32)

Dziś mnie zastanowił fakt, że w tej przemowie do ojca nie padają już słowa "uczyń mnie jednym z najemników". Były przygotowane, ale już nie padają. Popatrzyłam trochę na życie chrześcijan, też w jakimś aspekcie na własne i zobaczyłam, że jednak choć te słowa nie padają w naszych powrotach do Boga, to jednak w mentalności zasługującej to "najemnictwo" zostaje w nas. Niestety. Niestety, czasem wciąż funkcjonuję jak najemnik, jak robotnik w domu Ojca, a nie jak dziecko!
Dlatego zatrzymuję się w biegu życia, w biegu działań, myśli i umartwień... i słucham całą sobą: "Moje dziecko, ty zawsze jesteś przy mnie i wszystko moje do ciebie należy".