1 VII, On słyszy nasze jęki

A gdy zabrakło wody w bukłaku, ułożyła dziecko pod jednym krzewem, po czym odeszła i usiadła opodal tak daleko, jak łuk doniesie, mówiąc: „Nie będę patrzyła na śmierć dziecka”. I tak siedząc opodal, zaczęła głośno płakać.
Ale Bóg usłyszał jęk dziecka i anioł Boży zawołał na Hagar z nieba... (Rdz 21,5.8-20)

Dziś tylko jeden szczegół: Hagar głośno płakała, mały Izmael cicho jęczał... Bóg usłyszał jęk dziecka.
Bóg słyszy nasze wewnętrzne jęki!
Nocą wracałam pociągiem, dosiadł się 19-letni młodzieniec. Noc w pociągu nie jest łatwa, a widziałam, że młody mężczyzna jest zmęczony i obolały. Zagadałam. Wyjechał do pracy na południe Polski ponad 600 km od domu i nie wypaliło, firma się rozleciała.
Dlaczego o tym piszę? Bo stało się tu coś z tego dzisiejszego czytania. Kiedy szedł już na pociąg wieczorem po dniu pracy, wyrzucony z pracy i łapał stopa, a kierowcy nie zatrzymywali się, doświadczał beznadziei. Przeszedł jakieś 5 km, zmęczony, z torbą podróżną na ramieniu, w pewnym momencie wewnętrzny jęk był tak głęboki, że żyć mu już się nie chciało, zaczął modlić się, zawołał: "Boże, zmiłuj się nade mną". Wyciągnął znów rękę na stopa i ... pierwsze auto zatrzymało się i otrzymał pomoc.
Pomogłam mu też w Szczecinie, bo czekała go jeszcze przesiadka. Wiem, że młodzieniec widzi w tym palec Boży. A i mnie Bóg pokazał, że jest DOBRY, że słyszy nasze jęki i reaguje na nie (ludzkimi rękami :).

***
"...mistykiem jest ten, kto wyczuwa, kontempluje i rozkoszuje się działaniem Boga w swoim życiu i w pełni je wspiera, a Bóg radości nie może uczynić inaczej, jak działać w sposób, który wyraża i przekazuje Jego radość...". (A. Cencini)