To czytanie dziś mnie ujęło za serce. Może tez dlatego, ze proboszcz, gdzie przez parę dni pracowałyśmy nad dokumentami zakonnymi, poprosił nas, byśmy powiedziały kilka słów o powołaniu, z racji zbliżającego się 2 lutego.
Przypomniałam więc swoje początki powołania i cieszę się tym, ze Pan sam dba o to, bym godnie i z upodobaniem trwała przy Nim. Z wdzięcznością dziś patrzyłam Mu w oczy.
Fot. Nie mogłam oprzeć się zrobieniu tego zdjęcia :)
Dzisiejsze Słowo mówi do mnie: nie lekceważ nawet najmniejszej łaski.
Przyjęta przeze mnie, ale potem już bez mojej wiedzy niesie w sobie życie, które rozrasta się i promieniuje. Wydaje plon.
A może tez sama staję się małym ziarnem łaski dla innych, przez niepozorne słowo, działanie, modlitwę... nawet kiedy nie wiem jak, działa, przynosi owoce.
Fot. Z obrzędu przyjęcia do katechumenatu - kapłan otwiera przed kandydatami do chrztu drzwi kościoła.
I wydaje mi się, że jeszcze nie wrócił do bazy...
Więc może paść na mnie, na ciebie, na nasze radości i troski, na nasze niezadowolenia i nasze nasze pretensje, na nasze zablokowania i nasze otwarcia. Może paść na modlitwie, przy pracy, rozmowie, czy kawie.
Ziarno Tego Siewcy ma moc. Chcę Je przyjąć. Niech rośnie we mnie i wydaje plon miłości.
Piszę tu dziś o tym, bo dzisiejsi święci Tytus i Tymoteusz to uczniowie św. Pawła. Często nazywa ich umiłowanymi dziećmi. Towarzyszę osobom od lat w formacji. Przyglądam się dziś swemu duchowemu macierzyństwu. Jest to dar dla mnie. I zadanie. Poszerza serce. Ale też obciąża... bo miłość waży.
Chcę przyjąć każde dziecko i nie poronić duchowo żadnego. Modlę się o to.
Fot. Moje (Jezusowe) skarby. Zdjęcie ze strony www.jadwizanki.pl
Zauważyłam, że dzisiejsza perykopa zaczyna się od "gdy". Coś się wydarzyło, Jan został uwięziony. Jest jedno wydarzenie, po którym następuje inne.
Przypomina się św. Faustyna ze swoją "łaską chwili obecnej, która się nie powtórzy". Zawsze coś się dzieje w nas, czy wokół nas. Mnie dzisiejsze Słowo dopinguje podejmować łaskę chwili. Inny słowy, dopinguje do kroku (wewnętrznego czy zewnętrznego), który może zmienić stan, który się zastał.
Dziś m.in. takim krokiem była spowiedź. Czułam, że coś we mnie jest uwięzione... Poszłam wewnętrznie za łaską, poszłam do Jezusa. On powiedział, że też potrzebował czasu na zmartwychwstanie... :)
Fot. czasem doświadczam łaski chwili jak tańca z zawiązanymi oczami z aniołem...
***
Dziś wyczytałam (wydaje się, że nie przypadkiem):
...udzielona nam moc zmartwychwstania nie jest odroczona w czasie, lecz obecna już tu i teraz, stanowiąc klucz do wszystkiego, co dzieje się z nami i wokół nas.
Przekład dosłowny: Potem wchodzi na górę i przywołuje do siebie tych, których sam chciał, a oni przyszli do Niego. To dzieje się dziś, teraz.
"Chciał sam" = nosił w Sercu od zawsze. Polecam bardzo wprowadzenie do modlitwy o. Wonsa: https://www.youtube.com/watch?v=QnFU5v_QPaw&t=12s
Kilka dni temu pisałam o przetrwaniu przez jeźdźca burzy piaskowej leżąc przytuloną twarzą przy ziemi, dziś ten obraz pociągnął mnie dalej: przetrwać przytulonym do Serca Jezusowego w Sercu Jezusowym.
Fot. Maryja wsłuchana w Słowo - ma taki układ głowy, jakby była głową przytulona do słuchanego SŁOWA.
Jezus może całkowicie zbawiać na wieki tych, którzy przez Niego przystępują do Boga, bo wciąż żyje, aby się wstawiać za nimi (Hbr 7,25).
Są góry i dolinki. :) Doświadczamy ich w naszym wędrowaniu fizycznym i ... duchowym.
Ale wszystko się dzieje przed Obliczem Najwyższego, bo łaska zbawienia jest w naszym zasięgu.
"Jeśli podróżujesz konno przez pustynię i zrywa się burza piaskowa, zsiądź z konia, połóż się twarzą do ziemi i czekaj, aż minie".
Dodam od siebie:
albo zrób bałwana...
Dwoma ścieżkami tę Ewangelię rozważam. Jedna, to utożsamienie się z tym człowiekiem z uschłą ręką. Czasem sama jak uschła wierzba się czuję. Chodzi o spotkanie z Żyjącym i dającym Życie.
Druga ścieżka, to zatwardziałość serca tych wokół...
Fot. Wrzos, uwięziony w kuli lodowej przy naszym domu.
Początek naszego powołania zawsze jest darem, darem idącym przez człowieka (Jan Chrzciciel dla Andrzeja i Jana, Andrzej dla Piotra itd...).
Wracam myślą do swoich początków i wzbudzam w sercu wdzięczność.
"Gdzie mieszkasz?" - z greckiego to bardziej "gdzie trwasz, gdzie przebywasz", powiedziałabym nawet: gdzie Twoje źródło i Twój cel? Dopiero idąc za Jezusem, mogę "wyczaić", jak bardzo jest "z Ojca" i "ku Ojcu". Tego trwania - "z Ojca" i "ku Ojcu" - od Jezusa, Baranka uczę się.
Boży odpoczynek czym jest?
Radością z wypełnienia wszystkiego? Świętowaniem? Niebem?
Autor Listu do Hebrajczyków podkreśla, że nie jesteśmy go pozbawieni. Odpoczynek czeka niejako na nas. Ale chyba wówczas pojmiemy coś z niego, kiedy zaczniemy na serio traktować niedzielę. Kiedy zatrzymamy się i uśmiechniemy... Kiedy zauważymy tu i teraz Obecnego.
Jestem z młodymi siostrami na rekolekcjach, które zresztą prowadzę. Albo lepiej napiszę, że próbuję nie przeszkadzać Duchowi Świętemu w prowadzeniu...
Trwa to coś, co nazywamy "dziś" - to jest miejsce spotkania z Bogiem. Jednego potrzeba, by się spotkanie dokonało: by nie było przewrotnego serca niewiary. Trzeba po prostu wzajemnie się zachęcać, by zmiękło serce, by nie zapomniało o Bożych dobrodziejstwach.
Ten, który ucisza wzburzone morze, ma też władzę nad wzburzonym sercem.
I to jest dobra nowina.
W Nim życie - w Jezusie.
W Nim światłość - w Jezusie.
W Nim łaska - w Jezusie.
Ciemność tej światłości nie ogarnęła. Ciemność moja nie ogarnie, nie zapanuje, nad światłością, która też jest we mnie - przez synostwo, przez Jezusa.
Trwam w tej dobrej nowinie.
Fot. zdjęcie z dzisiejszego wieczornego spaceru.
No i mamy nowy rok 2021.
Ludzie składają sobie wzajemnie życzenia. Dobre słowo zawsze dobrze jest usłyszeć. :)
Lubię ten czas przełomu roku świętować we Wspólnocie. Oprócz stołu z dobrą kolacją, jest czas na zabawę, ale też jest czas na wigilijną godzinę czytań z Uroczystości Świętej Bożej Rodzicielki, czas na adorację. Kiedy dziś wybiła godzina 00.00 zaśpiewałyśmy w kaplicy hymn "O Stworzycielu Duchu, przyjdź". Modliłam się nim, żeby ten przychodzący chronos przemieniał się dla każdego z nas w kairos. Innymi słowy, byśmy rozpoznawali Obecnego i żyli dawaną nam łaską.
A gdzie rzeczywistości nie pojmiemy od razu, nie narzekajmy,
zachowujmy się jak Maryja: "...lecz Maryja zachowywała wszystkie te sprawy i rozważała je w swoim sercu" Łk 2,16-21. Greckie symbalein (składała w sercu), bo dopiero jak się coś poskłada, to się coś ułoży.
