29 IX, przez Syna Człowieczego

... Odparł mu Jezus: «Czy dlatego wierzysz, że powiedziałem ci: Widziałem cię pod figowcem? Zobaczysz jeszcze więcej niż to». Potem powiedział do niego: «Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Ujrzycie niebiosa otwarte i aniołów Bożych wstępujących i zstępujących nad Syna Człowieczego». (J 1, 47-51)

Piękny dzień Archaniołów! To Ci, którzy baaardzo nam pomagają w relacji z Bogiem. 

I choć wszystko "przechodzi" przez Syna Człowieczego - to co od Boga i to, co do Boga - to drogę do Jezusa jakoś nam torują.

28 IX, żeby ku nawróceniu

Tetrarcha Herod posłyszał o wszystkich cudach zdziałanych przez Chrystusa i był zaniepokojony. Niektórzy bowiem mówili, że Jan powstał z martwych; inni, że zjawił się Eliasz; jeszcze inni, że któryś z dawnych proroków zmartwychwstał. A Herod mówił: «Jana kazałem ściąć. Któż więc jest ten, o którym takie rzeczy słyszę?» I starał się Go zobaczyć. (Łk 9, 7-9)

Niepokój Heroda wydaje mi się, że rodził się z wyrzutu sumienia. Cuda Jezusa, o których słyszał, stają się dla niego niepewnym terenem, obawia się o swoją władzę.

Chce zobaczyć Jezusa. Ale nie dla nawrócenia - wiemy to, z późniejszych wydarzeń.

Czasem i mnie cuda czy cudeńka poruszą, jednak szukać Jezusa mam w głębi swego serca, w głębi sumienia. Tam się dokonuje nawrócenie.

Fot. nie w sercu na habicie, ale w sercu pod habitem :)

27 IX, zależność

Jezus zwołał Dwunastu, dał im moc i władzę nad wszystkimi złymi duchami oraz władzę leczenia chorób. I wysłał ich, aby głosili królestwo Boże i uzdrawiali chorych. Mówił do nich: «Nie bierzcie nic na drogę: ani laski, ani torby podróżnej, ani chleba, ani pieniędzy; nie miejcie też po dwie suknie. Gdy do jakiegoś domu wejdziecie, pozostańcie tam i stamtąd będziecie wychodzić. Jeśliby was gdzieś nie przyjęli, wychodząc z tego miasta, strząśnijcie proch z nóg waszych na świadectwo przeciwko nim!» ... (Łk 9, 1-6)

Apostołowie idą z pewną konkretną władzą. Ale tę władzę otrzymali od Jezusa. I są w tej władzy niejako zależni od Niego. Są Jego pośrednikami.

Ale też są w tej misji posłania zależni od ludzi... Nie mają mieć swoich zabezpieczeń, ale zdani na łaskę czy nie-łaskę tych, komu niosą Dobrą Nowinę.

Królestwo Boże, to wciąż przyjmowanie i dawanie. To dawanie i przyjmowanie. W świadomości Opatrzności. W zależności od Boga i ludzi. Nikt tu - w Królestwie Ojca - nie jest samotną wyspą.

Fot. kaplica dominikanów w Łodzi

26 IX, prawdziwa bliskość

Przyszli do Jezusa Jego Matka i bracia, lecz nie mogli dostać się do Niego z powodu tłumu.
Oznajmiono Mu: «Twoja Matka i bracia stoją na dworze i chcą się widzieć z Tobą».
Lecz On im odpowiedział: «Moją matką i moimi braćmi są ci, którzy słuchają słowa Bożego i wypełniają je» (Łk 8, 19-21)

Może czasem myślisz, że ten czy tamtem jest na pewno bliżej Jezusa przez jakieś duchowe pokrewieństwo. Bo jest księdzem, bratem zakonnym czy siostrą.

Jezus dziś mówi mi wyraźnie, co świadczy o bliskości z Nim: słuchanie słowa Bożego i wypełnianie go.

To jest wspaniałe, że mogę rzeczywiście być dla Niego kimś bliskim. Przez miłość i miłosierdzie wobec innych.

25 IX, nie przykrywaj garncem

«Nikt nie zapala lampy i nie przykrywa jej garncem ani nie stawia pod łóżkiem; lecz umieszcza na świeczniku, aby widzieli światło ci, którzy wchodzą. Nie ma bowiem nic skrytego, co by nie miało być ujawnione, ani nic tajemnego, co by nie było poznane i na jaw nie wyszło. Uważajcie więc, jak słuchacie. Bo kto ma, temu będzie dane; a kto nie ma, temu zabiorą nawet to, co mu się wydaje, że ma». (Łk 8, 16-18)

Nie spodziewałam się, że ta Ewangelia dziś się wydarzy... A się wydarzyła :).

Rano w modlitwie zrozumiałam, że chodzi o takie słuchanie Słowa, które nie tylko przemienia, ale ta przemiana daje światło innym. 

A chwilę później doświadczyłam siebie, że chowam pod korcem światło łagodności i ciepła, które mogłoby w danym momencie zaświecić wchodzącym do domu...

Ups, było ciemno :(, ale na szczęście zadziałało 77 ("czy mam przebaczać 7 razy czy 77"). Rozjaśniło się. Cieszę się. Miłosierdziu się poddałam i ufam, że i serce będzie coraz bardziej miłosierne dla innych, i dla siebie.

Fot. z internetu - tak mi pasuje na dziś

24 IX, po denarze

... Przyszli najęci około jedenastej godziny i otrzymali po denarze. Gdy więc przyszli pierwsi, myśleli, że więcej dostaną; lecz i oni otrzymali po denarze. Wziąwszy go, szemrali przeciw gospodarzowi, mówiąc: „Ci ostatni jedną godzinę pracowali, a zrównałeś ich z nami, którzy znosiliśmy ciężar dnia i spiekotę”. Na to odrzekł jednemu z nich: „Przyjacielu, nie czynię ci krzywdy; czyż nie o denara umówiłeś się ze mną? Weź, co twoje, i odejdź. Chcę też i temu ostatniemu dać tak samo jak tobie. Czy mi nie wolno uczynić ze swoim, co chcę? Czy na to złym okiem patrzysz, że ja jestem dobry?” (Mt 20, 1-16a)

Ta Ewangelia burzy schemat w myśleniu: zasługa-nagroda. I dobrze :).

Nie chodzi tu o ziemską sprawiedliwość w zapłacie za pracę. Choć trzeba zauważyć, że sprawiedliwości stało się zadość. Kto na co się umówił, tyle otrzymał.

Chodzi o denar życia wiecznego, o denar zbawienia, o denar obecności Bożej. Albo się go otrzymuje, albo nie. A otrzymuje się wcale nie za zasługę.

Cieszę się, że mogę spotykać w życiu tych, którzy wchodzą do winnicy pańskiej czasem w ostatniej godzinie. Cieszę się z dwóch powodów, a nawet trzech:

1. przypominają mi o dobrym Gospodarzu, który wzywa do winnicy, który jest PIERWSZY niż nasza robota w winnicy,

2. niosą nadzieję, że ci, którzy "wypisują się" z winnicy, mogą tam jeszcze wrócić. Przed końcem. Bo Gospodarz NIE JEST MAŁOSTKOWY,

3. czuję wdzięczność za dar bycia w winnicy - "mój dzień" tj. życie me, ma sens.

23 IX, woła - usłysz

 ... opowiedział im przypowieść: «Siewca wyszedł siać swoje ziarno. A gdy siał, jedno padło na drogę i zostało podeptane, a ptaki podniebne wydziobały je. Inne padło na skałę i gdy wzeszło, uschło, bo nie miało wilgoci. Inne znowu padło między ciernie, a ciernie razem z nim wyrosły i zagłuszyły je. Inne w końcu padło na ziemię żyzną i gdy wzrosło, wydało plon stokrotny». To mówiąc, wołał: «Kto ma uszy do słuchania, niechaj słucha!»... (Łk 8, 4-15)

Bardzo mnie zaciekawiło to, że Jezus podniósł głos, że wołał. Jak dużo w życiu zależy od mego słuchania. Od ucha zewnętrznego i od ucha wewnętrznego - od serca:

To nie od siewcy, jak widzisz, to nie od ziarna, ale od ziemi, która je przyjmuje, wszystko zależy, to znaczy od dyspozycji naszego serca. (św. Jan Chryzostom)

22 IX, niby nic

Jezus wędrował przez miasta i wsie, nauczając i głosząc Ewangelię o królestwie Bożym. A było z Nim Dwunastu oraz kilka kobiet, [...] i wiele innych, które im usługiwały, udzielając ze swego mienia. (Łk 8,1-2)

Odnajduję się w tej perykopie ewangelicznej. I dobrze mi z tym.

Kobiety usługiwały, udzielając ze swego mienia... Niby nic, a w Ewangelii się znalazły. Małe rzeczy, niby nic, prosty obiad, usłużenie z miłością, jest konkretną częścią Ewangelii. To jest wciąż wędrowanie z Jezusem. I wciąż budowanie królestwa Bożego.

20 IX, wydorośleć trzeba

Jezus powiedział do tłumów: «Z kim mam porównać ludzi tego pokolenia? Do kogo są podobni? Podobni są do dzieci przesiadujących na rynku, które głośno przymawiają jedne drugim: „Przygrywaliśmy wam, a nie tańczyliście; biadaliśmy, a wy nie płakaliście”. Przyszedł bowiem Jan Chrzciciel: nie jadł chleba i nie pił wina; a wy mówicie: „Zły duch go opętał”. Przyszedł Syn Człowieczy: je i pije; a wy mówicie: „Oto żarłok i pijak, przyjaciel celników i grzeszników”. A jednak wszystkie dzieci mądrości przyznały jej słuszność». (Łk 7, 31-35)

Na dziecięcych kaprysach nie zbudujesz ani relacji, ani odpowiedzialności, ani powołania.

Wydorośleć trzeba, by przyjąć Słowo Boga i realizować je w życiu, by ruszyć w drogę za Jezusem.

A z dziecięctwa, co zabrać? Zaufanie warto przenieść w swoją dorosłość chrześcijaństwa.

19 IX, przygoda ze Słowem

 Słowo Chrystusa niech w was przebywa z całym swym bogactwem: z wszelką mądrością nauczajcie i napominajcie samych siebie przez psalmy, hymny, pieśni pełne ducha, pod wpływem łaski śpiewając Bogu w waszych sercach. Kol 3,16

Powyższe słowo jest z nieszporów dnia dzisiejszego. Bardzo mnie osobiście dotknęło. Modliłam się przed chwilą nieszporami w pociągu, wracając z Łodzi z warsztatów kaznodziejskich. 

Dwa dni zmagaliśmy się ze sobą, z tekstem Pisma, z formą przepowiadania… I na koniec tych dni takie słowo w nieszporach. Czuję się zachęcona do działania, by nie utracić Skarbu Słowa Chrystusowego. Zaproszona, by najpierw swemu sercu, swemu umysłowi i swoim emocjom nieść Dobrą Nowinę o Jego Obecności i Jego miłości.

A potem całą sobą nieść Dobrą Nowinę światu.

14 IX, światło z perspektywy krzyża

Obchodzimy dzisiaj uroczystość krzyża świętego, który usunął ciemności i przywrócił światło. Obchodzimy uroczystość krzyża i w ten sposób wraz z Ukrzyżowanym wznosimy się ku górze, abyśmy porzuciwszy ziemię i grzechy, osiągnęli dobra niebieskie. Oto jak wspaniałą i niezrównaną rzeczą jest posiadanie krzyża. Kto krzyż posiada, posiada skarb. Słusznie nazwałem skarbem to, co z imienia i w rzeczywistości jest najwspanialsze z wszystkich dóbr. (z kazania św. Andrzeja z Krety)

13 IX, gdzie Twoje życie?

Umarliście bowiem i wasze życie jest ukryte z Chrystusem w Bogu. Gdy się ukaże Chrystus, nasze Życie, wtedy i wy razem z Nim ukażecie się w chwale. (Kol 3, 1-11)

Właśnie rodzi się pytanie: w czym tkwi Twoje życie? Moje życie? Gdzie moje życie odnajduje źródło, pokarm, smak i sens?

Nie nasyci to, co tylko ziemskie, nie napełni. Nie pozwoli oprzeć się na sobie. Bo to, nie jest to...

Moje życie ukryte z Chrystusem w Bogu. Ukryte. Czyli nie jest fb, nie jest pokaz, nie jest czasem dla mnie samej widzialne. 

Ukryte, to może też znaczy, że szukania godne...

10 IX, dłużni w miłości

Nikomu nie bądźcie nic dłużni poza wzajemną miłością. Kto bowiem miłuje drugiego, wypełnił Prawo. Albowiem przykazania: «Nie cudzołóż, nie zabijaj, nie kradnij, nie pożądaj» i wszystkie inne – streszczają się w tym nakazie: «Miłuj bliźniego swego jak siebie samego!» Miłość nie wyrządza zła bliźniemu. Przeto miłość jest doskonałym wypełnieniem Prawa. (Rz 13, 8-10)

Porusza mnie rodzina Ulmów, dziś beatyfikowanych. Ich twórcze życie, fotografie, relacje.

Wzruszające podczas Mszy beatyfikacyjnej było odczytanie dwa razy imion Żydów, którzy u nich się ukrywali. Razem poszli do Boga Jahwe... Czytane na beatyfikacji czytanie z Księgi Machabejskiej, mówiące o męstwie Żydów, tak bardzo było bliskie męstwu tych, którzy ratując Żydów oddali życie.

Wszystko się "kręci" wokół miłości. Bez niej nie ma życia, ani tu, tego doczesnego ludzkiego, ani tam, gdzie Miłość pokaże swoje Oblicze.

9 IX, być wobec-Ciebie

W pewien szabat Jezus przechodził wśród zbóż, a uczniowie zrywali kłosy i jedli, wykruszając ziarna rękami. Niektórzy zaś z faryzeuszów mówili: «Czemu czynicie to, czego nie wolno w szabat?»

Wtedy Jezus, odpowiadając im, rzekł: «Nawet tego nie czytaliście, co uczynił Dawid, gdy poczuł głód, on i jego ludzie?...» (Łk 6, 1-5)

Jezu, pozwól mi być (być w relacji) zawsze wobec-Ciebie, a nie tylko wobec-przykazań. 

8 IX, mała Maryjka

Wiemy, że Bóg z tymi, którzy Go miłują, współdziała we wszystkim dla ich dobra, z tymi, którzy są powołani według Jego zamysłu. Albowiem tych, których przedtem poznał, tych też przeznaczył na to, by się stali na wzór obrazu Jego Syna, aby On był Pierworodnym między wielu braćmi. (Rz 8, 28-30)

To jeden z moich ulubionych tekstów biblijnych. Cieszę się, że słyszymy go dziś w święto Narodzenia Najświętszej Dziewicy Maryi.

Przypomina mi słowo, że Bóg wobec tych, którzy Go miłują jest bardzo twórczy. Że Jego miłość potrafi wyprowadzić dobro ze wszystkiego, co ich spotyka.

Wierzę temu i cieszę się tym. 

A dzień urodzin małej Maryjki uczczę z radością i godnie.

Fot. Mała Maryja ze św. Anną

7 IX, kto zaufał Panu, nie został zawstydzony

... A Szymon odpowiedział: «Mistrzu, całą noc pracowaliśmy i nic nie ułowiliśmy. Lecz na Twoje słowo zarzucę sieci». Skoro to uczynili, zagarnęli tak wielkie mnóstwo ryb, że sieci ich zaczynały się rwać... (Łk 5,1-11)

Często w odpowiedzi na polecenie Pana mam swoje pomysły i swoje scenariusze... Nie zawsze opamiętuję się na czas, by powiedzieć, jak Piotr "lecz na Twoje słowo...".

Tak jakoś dzisiaj te tematy zaufania Bogu i posłuszeństwa Jego słowu nanizały się w sercu na modlitwie, jak nitka na motku. W brewiarzu w responsorium godziny czytań dopełniły:

W. Sławcie Pana, wzywajcie Jego imienia, * Rozmyślajcie o Panu i Jego potędze, / zawsze szukajcie Jego oblicza.

K. Wiedzcie, że nikt, kto zaufał Panu, nie został zawstydzony. W. Rozmyślajcie o Panu i Jego potędze, / zawsze szukajcie Jego oblicza.

Fot. chyba nie jest ważne jaką łódką pływasz po głębinach wiary, ważne, że wypływasz 

6 IX, jak oliwka :)

Ja zaś jak oliwka kwitnąca w domu Bożym *
na wieki zaufam łaskawości Boga.
Będę Cię sławił na wieki za to, co uczyniłeś, †
polegał na Twoim imieniu, *
ponieważ jest dobre dla ludzi oddanych Tobie. (Ps 52)

Nie wiem, jak ta oliwka się ma..., ale skoro kwitnie, to ma się raczej dobrze. 

Niech tak będzie z nami.

Fot. oliwka to nie jest, ale kwitnie coś :)

5 IX, mocniejszy od krzykaczy

... A był w synagodze człowiek, który miał w sobie ducha nieczystego. Zaczął on krzyczeć wniebogłosy: «Och, czego chcesz od nas, Jezusie Nazarejczyku? Przyszedłeś nas zgubić? Wiem, kto jesteś: Święty Boga». Lecz Jezus rozkazał mu surowo: «Milcz i wyjdź z niego!» (Łk 4, 31-37).

W modlitwie potrwałam trochę w tej scenie i uderzyła mnie moc krzyku. To człowiek (ogarnięty złym) krzyczał. Jezus nie krzyczał. A jednak słowo Jezusa jest mocniejsze od mocy krzyku krzykacza.

Myślę sobie, że i we mnie samej zdarzają się krzyki krzykaczy... 

Cieszę się bliskością Jezusa i w Nim się chronię, w Jego słowie.

4 IX, abyście się nie smucili

Nie chcemy, bracia, byście trwali w niewiedzy co do tych, którzy umierają, abyście się nie smucili jak wszyscy ci, którzy nie mają nadziei. Jeśli bowiem wierzymy, że Jezus istotnie umarł i zmartwychwstał, to również tych, którzy umarli w Jezusie, Bóg wyprowadzi wraz z Nim. (1 Tes 4, 13-18)

Dziś te słowa były pociechą, choć czytając je łezka się zakręciła... Dopuściłam do siebie myśl, że mogę stracić kochaną osobę. Pan wyprzedza swoim słowem. Tak jakby oliwy do lampy dolewał, żeby nie zabrakło, jak przyjdzie czas.

3 IX, pragnie Ciebie dusza moja

Ciebie, mój Boże, pragnie moja dusza (Ps 63)

Boże, mój Boże, szukam Ciebie *
i pragnie Ciebie moja dusza.
Ciało moje tęskni za Tobą *
jak zeschła ziemia łaknąca wody.

Oto wpatruję się w Ciebie w świątyni, *
by ujrzeć Twą potęgę i chwałę.
Twoja łaska jest cenniejsza od życia, *
więc sławić Cię będą moje wargi.

Będę Cię wielbił przez całe me życie *
i wzniosę ręce w imię Twoje.
Moja dusza syci się obficie, *
a usta Cię wielbią radosnymi wargami.

Bo stałeś się dla mnie pomocą *
i w cieniu Twych skrzydeł wołam radośnie:
Do Ciebie lgnie moja dusza, *
prawica Twoja mnie wspiera.

Psalm 63 dziś w liturgii brzmi jako psalm responsoryjny. I jakoś mnie pociągnął najbardziej. Nie wiem dlaczego. Może dlatego, że wyraża rzeczywiste pragnienie duszy. Ale oprócz pragnienia mówi też o nasyceniu, nasyceniu obfitym i o radosnym wielbieniu. Czyli życie w całej jego gamie przeżyć. I tak się jest: raz bliżej tęsknoty, raz bliżej nasycenia. Raz bliżej posuchy, raz bliżej wilgoci cienia skrzydeł Bożych (czymkolwiek one są...)