30 XII, rozpoznawanie

Gdy Rodzice przynieśli Dzieciątko Jezus do świątyni, była tam również prorokini Anna, córka Fanuela z pokolenia Asera, bardzo podeszła w latach. Od swego panieństwa siedem lat żyła z mężem i pozostała wdową. Liczyła już sobie osiemdziesiąt cztery lata. Nie rozstawała się ze świątynią, służąc Bogu w postach i modlitwach dniem i nocą. Przyszedłszy w tej właśnie chwili, sławiła Boga i mówiła o Nim wszystkim, którzy oczekiwali wyzwolenia Jeruzalem. (Łk 2, 36-40)

Dziś trochę mądrości mądrzejszej: 

…Anna przez otwarcie na Ducha wyprzedza czas, staje się kobietą ewangelii! Pokazuje, jak Duch może posłużyć się osobą, która wydaje się być bez znaczenia. Do Anny można odnieść słowa Psalmu: Sprawiedliwy zakwitnie jak palma, rozrośnie się jak cedr na Libanie. Zasadzeni w domu Pańskim rozkwitną na dziedzińcach naszego Boga. Wydadzą owoc nawet i w starości, pełni soków i zawsze żywotni, aby świadczyć, że Pan jest sprawiedliwy, moja Skała, nie ma w Nim nieprawości (Ps 92, 13-16). Postawa pełnego oddania zaowocowała, podobnie jak w przypadku Symeona, duchowym poznaniem. Anna zaczyna głosić oczekującym zbawienia rozpoznanego w Jezusie Mesjasza. Jej starość, ubóstwo i samotność zyskują nowy wymiar. Ona sama otwiera się na nowe życie, które przynosi Zbawiciel i staje się Jego apostołką. Każdy człowiek ma w swoim życiu taką przestrzeń, bycie słabym, ludzkie niespełnienie, różne wymiary ubóstwa. Jak widać na przykładzie Anny, nie jest to przeszkodą w rozwoju duchowym. Anna jest w ewangelicznej „awangardzie”, wyprzedza innych w rozpoznaniu Zbawiciela i głoszeniu Go. Bo przyjmuje Ducha Świętego. Dziś mogę przyjrzeć się w czym Anna może być dla mnie inspiracją. (J. Pudełko)

29 XII, rozproszyłeś ciemności

Wszechmogący i niewidzialny Boże, Ty rozproszyłeś ciemności świata przez przyjście Chrystusa, który jest światłością, † prosimy Cię, zwróć ku nam pogodne oblicze * i spraw, abyśmy godnie wysławiali niezwykłą tajemnicę narodzin Twojego Jedynego Syna. (kolekta)

Bardzo mnie ujęła ta dzisiejsza modlitwa. Te poszczególne słowa jakoś do mnie docierały, jak błyski światła: niewidzialny, rozproszyłeś, ciemności, przyjście, światłość, pogodne oblicze, tajemnica narodzin…

Trwam w tych słowach. Może to i jest owo wysławianie…

Fot. Szopka u krakowskich kapucynów 

28 XII, rodzina

Żony, bądźcie poddane mężom, jak przystało w Panu. Mężowie, miłujcie żony i nie okazujcie im rozjątrzenia. Dzieci, bądźcie posłuszne rodzicom we wszystkim, bo to jest miłe w Panu. Ojcowie, nie rozdrażniajcie waszych dzieci, aby nie traciły ducha. Kol 3,12-21

Takie to zasady… pomagają w życiu rodzinom, by trwać w miłości.

27 XII, umiłowany/a

Wtedy wszedł do wnętrza także i ów drugi uczeń, który przybył pierwszy do grobu. Ujrzał i uwierzył. (J 20,2-8)

Umiłowany, tak mówił o sobie św. Jan apostoł i ewangelista.

Pierwszy przybiegł do grobu, ale nie musiał wejść pierwszy… Pierwszy uwierzył, ale nie musiał być pierwszym wśród apostołów…

Miłość Jezusa jest dla każdego. Każdy z apostołów jej doświadczył, bo inaczej nie oddaliby życia … 

Przyjęcie tej miłości, zrobienie dla niej  miejsce w sobie, sprawi, że poczuję się umiłowana.

Fot. W Wilnie w sanktuarium Jezusa Miłosiernego, gdzie każdy ma możliwość poczuć się umiłowanym…

26 XII, patrzeć w niebo otwarte

… zawrzały gniewem ich serca i zgrzytali zębami na niego. A on, pełen Ducha Świętego, patrzył w niebo i ujrzał chwałę Bożą i Jezusa, stojącego po prawicy Boga. I rzekł: «Widzę niebo otwarte i Syna Człowieczego, stojącego po prawicy Boga». A oni podnieśli wielki krzyk, zatkali sobie uszy i rzucili się na niego wszyscy razem. Wyrzucili go poza miasto i kamienowali… (Dz 6)

Niebo zostało otwarte przez Syna Bożego - który stał się dla nas Jezusem człowiekiem, co świętujemy w tych dniach uroczyście i obficie.

Jednak widzieć niebo otwarte jest łaską. Jest przyjęciem w swoje życie, w swoje serce daru Ducha świętego. On przenika poza zasłonę Bóstwa, jak przeniknął poza zasłonę ciała w Maryi, On przenika i nas do głębi. I z tej głębi jak strzała wypuszczona w stronę nieba niesie ku Prawdzie Ojca Miłosiernego. 

Parafrazując o. Jacka Woronieckiego za książką „Czy Bogu na pewno nic się nie wymyka”: owszem, wolno czasem jęknąć pod ręką Boga, ale na dnie duszy trzeba mieć zawsze ogromną ufność w Opatrzność Bożą i pamiętać, że miłującym Boga, wszystko obraca się ku dobremu.

25 XII, Boże Narodzenie i gest podniesionych rąk

... Na świecie było Słowo, a świat stał się przez Nie, lecz świat Go nie poznał. Przyszło do swojej własności, a swoi Go nie przyjęli. Wszystkim tym jednak, którzy Je przyjęli, dało moc, aby się stali dziećmi Bożymi... A Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas... J 1, 1-18)

Bez Jezusa Chrystusa nie pojmę Boga, bez Jezusa Chrystusa nie pojmę człowieka i celu jego zmagań. 

Drepczę po ścieżkach Jezusowych i dosłownie i w przenośni..., drepczę duchem i ciałem. Spotykamy się tu i ówdzie (skoro Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas). Z tych spotkań wynika wiele. Zawsze rodzi się życie. Rodzi się Miłość.

Fot. Betlejem, grota Bożego Narodzenia

***

Dzisiejsze olśnienie:

Na mszy w południe w szczecińskiej katedrze było dużo osób i dużo małych dzieci. W katedrze jest już ciepło, więc może dlatego tak tłumnie przyszli. Jedna dziewczynka przechadzała się sobie z tatą w bocznej nawie. W pewnym momencie podniosła ręce w górę i ... tato wziął ją na ręce. W tym samym czasie ksiądz odprawiający mszę świętą też podniósł ręce w górę (zapraszając nas: "w górę serca"). Zrozumiałam dlaczego gest oranta to gest wyciągniętych w górę rąk :)

I domyślam się, co wówczas robi Ojciec niebieski... Ucieszyłam się 

Wigilia Bożego Narodzenia

Boże, Ty co roku napełniasz nas radością z oczekiwania na nasze odkupienie, † spraw, abyśmy z weselem przyjmując Twojego Syna jako Zbawiciela, * bez lęku wpatrywali się w Niego także wtedy, gdy przyjdzie jako Sędzia. (modlitwa z nieszporów)

24 XII, o pamięci

... Jak zapowiedział od dawna przez usta swych świętych proroków,
że nas wybawi od naszych nieprzyjaciół i z ręki wszystkich, którzy nas nienawidzą;
Że naszym ojcom okaże miłosierdzie i wspomni na swe święte przymierze –
na przysięgę, którą złożył ojcu naszemu, Abrahamowi.
Da nam, że z mocy nieprzyjaciół wyrwani, służyć Mu będziemy bez trwogi,
w pobożności i sprawiedliwości przed Nim
po wszystkie dni nasze...  (Łk 1, 67-79)

Wpadło mi w oko słowo komentarza kardynała Grzegorza Rysia. O pamięci:

Bóg nie jest pamiętliwy. Nie ma się co bać Bożej pamięci. Trzeba na nią liczyć. I tego trzeba się od Boga uczyć, żeby nasza pamięć była funkcją miłości. (kard. Ryś)

23 XII, nieznane

...Ósmego dnia przyszli, aby obrzezać dziecię, i chcieli mu dać imię ojca jego, Zachariasza. Ale matka jego odpowiedziała: «Nie, natomiast ma otrzymać imię Jan». Odrzekli jej: «Nie ma nikogo w twoim rodzie, kto by nosił to imię». Pytali więc na migi jego ojca, jak by chciał go nazwać. On zażądał tabliczki i napisał: «Jan będzie mu na imię». I zdumieli się wszyscy... (Łk 1, 57-66)

Nie ma nikogo w twoim rodzie...  To co znamy, to wybieramy. 

Bóg niesie nowe. Nieznane. 

Z miłości Boga stwarzane.

Fot. uliczka boczna - Jerozolima

21 XII, zmiana planów

... zamierzał oddalić Ją potajemnie. Gdy powziął tę myśl, oto Anioł Pański ukazał mu się we śnie i rzekł: «Józefie, synu Dawida, nie bój się wziąć do siebie Maryi, twej Małżonki...». (Mt 1, 18-24)

Ile w tej zmianie planów było zmagania... a działania Józefa idą według Bożej woli. 

U mnie nie jest aż tak, ale jednak czasem trzeba coś odpuścić, czasem zadbać o coś, ale i tak spełnienie tego czy owego zostawić Opatrzności.

Fot. Piękny miniaturowy krzyż w muzeum w Jerozolimie

20 XII, zwiastowanie

A wszedłszy do niej, posłaniec powiedział: Raduj się, obdarzona łaską, Pan z tobą! Jesteś błogosławiona między kobietami! (Łk 1, 26-38)

Raduj się!

Cały adwent też mi mówi to samo, w każdych niedzielnych nieszporach: radujcie się zawsze w Panu!

Fot. Nazaret, miejsce zwiastowania.

19 XII, miał widzenie

... Lud tymczasem czekał na Zachariasza i dziwił się, że tak długo zatrzymuje się w przybytku. Kiedy wyszedł, nie mógł do nich mówić, zrozumieli więc, że miał widzenie w przybytku. On zaś dawał im znaki i pozostał niemy. (Łk 1, 5-25)

Czasem się dziwimy, czasem się złościmy, czasem nie zauważamy wielkich dzieł Bożych dziejących się wokół nas... 

a także w nas. 

Fot. udało mi się zrobić to zdjęcie w naszej domowej kaplicy. W kielichu odbija się wnętrze kaplicy i widać siostry w klęcznikach.

18 XII, a było tak

Z narodzeniem Jezusa Chrystusa było tak. Po zaślubinach Matki Jego, Maryi, z Józefem, wpierw nim zamieszkali razem, znalazła się brzemienną za sprawą Ducha Świętego. Mąż Jej, Józef, który był człowiekiem sprawiedliwym i nie chciał narazić Jej na zniesławienie, zamierzał oddalić Ją potajemnie... (Mt 1, 18-24)

Było tak..., że sprawy potoczyły się inaczej niż człowiek (Józef czy Maryja) wyobrażali sobie.

Moje dobre, pobożne, sprawiedliwe myśli i projekty nie zawsze są projektami Bożej woli. I czasem trudno mi to przyjąć. 

Patrzę na Józefa, uczę się zawierzenia.

Fot. Betlejem. Wirydarz pomiędzy Bazylika Narodzenia a kościołem św. Katarzyny.

17 XII, rodowód

.... Tak więc od Abrahama do Dawida jest w sumie czternaście pokoleń; od Dawida do przesiedlenia babilońskiego czternaście pokoleń; od przesiedlenia babilońskiego do Chrystusa czternaście pokoleń. (Mt 1, 1-17)

Dużo różnych osób było w tym rodowodzie... Nie zawsze świętych. Jakoś ze sobą połączonych. Więzami krwi. Jezus przyjmuje ludzkie ciało z tego materiału...

Nasze rodziny - chluba i zawstydzenie. Jeśli dziś jest w nich Jezus, to żadna zasługa, to po prostu miłość Boga.

Fot. Betlejem - wejście do Bazyliki Narodzenia Pańskiego

16 XII, deklaracje a czyny

«Co myślicie? Pewien człowiek miał dwóch synów. Zwrócił się do pierwszego i rzekł: „Dziecko, idź i pracuj dzisiaj w winnicy”. Ten odpowiedział: „Idę, panie!”, lecz nie poszedł. Zwrócił się do drugiego i to samo powiedział. Ten odparł: „Nie chcę”. Później jednak opamiętał się i poszedł. Który z tych dwóch spełnił wolę ojca?»

Deklaracje a czyny... 

Chciałabym być w tym spójna. 

Na szczęście wiem, że mój Adonai widzi więcej i jest cierpliwy. Przychodzi mi słowo św. Pawła:

Przeto nie sądźcie przedwcześnie, dopóki nie przyjdzie Pan, który rozjaśni to, co w ciemnościach ukryte, i ujawni zamiary serc. Wtedy każdy otrzyma od Boga pochwałę. (1 Kor 4, 5)

Fot. nie wszystko zawsze jest proste... ale wierzę, że Bóg prosto pisze historię zbawienia po naszych krzywych ścieżkach

15 XII, niewygodne pytania

...Jezus im odpowiedział: «Ja też zadam wam jedno pytanie: jeśli odpowiecie Mi na nie, i Ja powiem wam, jakim prawem to czynię. Skąd pochodził chrzest Janowy: z nieba czy od ludzi?»... (Mt 21, 23-27)

Jezus stawia i nam czasem niewygodne pytania. I nie wchodź wówczas w swoistą egoistyczną dyplomację, tylko zajrzyj do swego serca i w prostocie zobacz skąd pochodzi twoje pytanie, wątpliwość czy pretensja.

Jeśli tylko ci zależy na spotkaniu z Nim i wspólnej drodze, nie kombinuj.

Słowo i Boże działanie stają się rzeczywistością, "wydają owoc" tylko wtedy, gdy jestem gotów podjąć osobiste ryzyko wiary. (P. Kosiński SJ)

14 XII, błogosławiony kto nie zwątpi

Gdy Jan usłyszał w więzieniu o czynach Chrystusa, posłał swoich uczniów z zapytaniem: «Czy Ty jesteś Tym, który ma przyjść, czy też innego mamy oczekiwać?» Jezus im odpowiedział: «Idźcie i oznajmijcie Janowi to, co słyszycie i na co patrzycie: niewidomi wzrok odzyskują, chromi chodzą, trędowaci zostają oczyszczeni, głusi słyszą, umarli zmartwychwstają, ubogim głosi się Ewangelię. A błogosławiony jest ten, kto nie zwątpi we Mnie»... (Mt 11, 2-11)

Błogosławiony jest ten, kto nie zwątpi we Mnie... Dlaczego Jezus tak odpowiada Janowi i jego uczniom, zamiast odpowiedzieć "tak" lub "nie", bo pytanie jest jednoznaczne?

Odpowiedź Jezusa też jest jednoznaczna, ale ... trzeba słuchać i słyszeć, trzeba patrzeć i widzieć.

Trzeba zostawić swoje oczekiwania i przyjąć w prostocie, z otwartością to, co przychodzi. 

Jan zapowiadał Mesjasza, który stoi z siekierą do drzewa przyłożoną i z wiejadłem w ręku, a tu przychodzi przyjaciel celników i grzeszników... Błogosławiony, kto nie zwątpi w Niego. W swoją pewność (egoistyczną) natomiast czasem zwątpić trzeba...

Fot. Jerozolima, zaglądanie do Bożego Grobu

13 XII, a nie poznali go

«Eliasz istotnie przyjdzie i wszystko naprawi. Lecz powiadam wam: Eliasz już przyszedł, a nie poznali go i postąpili z nim tak, jak chcieli. Tak i Syn Człowieczy ma od nich cierpieć». (Mt 17, 10-13)

Każdy ma swego Eliasza..., tego, który pokazuje Boga.

Często nie rozpoznajemy dróg Bożych, często nie spodziewamy się, że to On nas nawiedza... Potrzebujemy tych, którzy palcem pokażą... 

Fot. ks. Stasiu, który nam towarzyszył po drogach Jerozolimskich. A podczas homilii i w wieczornych rozmowach pokazywał Jezusa tam, gdzie oko nasze nie dostrzegało Jego obecności...

12 XII, wezwanie do zaufania

«Z kim mam porównać to pokolenie? Podobne jest do przesiadujących na rynku dzieci, które głośno przymawiają swym rówieśnikom: „Przygrywaliśmy wam, a nie tańczyliście; biadaliśmy, a wy nie zawodziliście”. Przyszedł bowiem Jan, nie jadł ani nie pił, a oni mówią: „Zły duch go opętał”. Przyszedł Syn Człowieczy, je i pije, a oni mówią: „Oto żarłok i pijak, przyjaciel celników i grzeszników”. A jednak mądrość usprawiedliwiona jest przez swe czyny». (Mt 11, 16-19)

Ta riposta Jezusa po wydarzeniach z Janem Chrzcicielem związanych i z Nim samym - a będziemy o tym słuchać w najbliższą niedzielę - bardzo mnie za każdym razem inspiruje, pobudza, nawraca.

Słyszę w niej wezwanie do zaufania Bożej Opatrzności. Wezwanie, by dać się poprowadzić. Wezwanie, by nie trzymać się swego scenariusza. Wezwanie do zobaczenia, że Bóg i Jego drogi są inne często od moich...

Fot. czasem trzeba zostawić swoje skrzydła ;), by iść za Bogiem

11 XII, "większy"

Między narodzonymi z niewiast nie powstał większy od Jana Chrzciciela. Lecz najmniejszy w królestwie niebieskim większy jest niż on. (Mt 11, 11-15)

Czyli są mniejsi i więksi ;) a już myślałam, że tam wszyscy równi... (żarcik).

Jan Chrzciciel stoi na pograniczu Starego i Nowego Przymierza. Jeszcze należy do Starego, ale już palcem pokazuje Nowe... A każdy, kto spotka Jezusa i doświadczy miłosierdzia w Nim, jest "większy", bo w nim (a nie na zewnątrz) dzieją się rzeczy Boże. 

Fot. witraż w katedrze szczecińskiej. Wewnątrz świątyni większe rzeczy się dzieją, niż to, co jest na witrażu. Jan Chrzciciel udzielający chrztu Jezusowi, a w świątyni ludzie przyjmujący chrzest "od Jezusa", stają się alter Christi. Na tym polega to "większy"...

10 XII, jest takie miejsce

Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię. (Mt 11, 28-30)

Słucham tych słów i czuję ogromną wdzięczność. Wiem, gdzie mam iść. Wiem, gdzie mogę złożyć moje utrudzenie i obciążenie...

Jest takie miejsce, jest Ktoś, kogo to interesuje, dotyka, porusza...

Nieprzyjaciel będzie sprowadzał mnie z drogi do Jezusa, jemu zależy, bym tam nie trafiła...

Fot. tabernakulum w bazylice Bożego Grobu w Jerozolimie

8 XII, Pełna Łaski

Przepasał mnie mocą / Bóg wszechmogący. 

I nienaganną uczynił mą drogę. 

Bóg wszechmogący. 

Dziś w uroczystość Niepokalanego Poczęcia Maryi te wyżej zacytowane słowa w brewiarzu pojawią się już dwa razy (w godzinie czytań i w jutrzni).

Patrzę na Maryję - całą piękną (Pełna Łaski) - cieszę się darem Jej udzielonym. I cieszę się łaską chrztu mi udzieloną.

Papież zaznaczył, że cud, który dokonał się w momencie poczęcia Maryi, dla nas odnowił się w sakramencie chrztu św. Poprzez obmycie z grzechu pierworodnego „staliśmy się dziećmi Bożymi, Jego przybytkiem i świątynią Jego Ducha”. Chrzest sprawia, że Chrystus może „żyć w nas”, a my możemy „żyć w zjednoczeniu z Nim, byśmy współpracowali w Kościele, każdy zgodnie ze swoją pozycją, w przeobrażaniu świata”.

Cudowne jest „tak” Matki Pana, ale cudowne może być również nasze „tak”, odnawiane każdego dnia wiernie, z wdzięcznością, pokorą i wytrwałością, w modlitwie i konkretnych uczynkach miłości, od najbardziej niezwykłych gestów po codzienne obowiązki i posługi, aby wszędzie Jezus mógł być znany, przyjmowany i miłowany, oraz by do wszystkich dotarło Jego zbawienie. (źródło Vatican News)

Fot. Maryja z Jerozolimy - kościół św. Anny 

7 XII, pojawił się

W owym czasie pojawił się Jan Chrzciciel i głosił na Pustyni Judzkiej te słowa: «Nawracajcie się, bo bliskie jest królestwo niebieskie». Do niego to odnosi się słowo proroka Izajasza, gdy mówi: «Głos wołającego na pustyni: Przygotujcie drogę Panu, dla Niego prostujcie ścieżki!»... (Mt 3, 1-12)

Zatrzymało mnie słowo "pojawił się". Pojawił się Jan Chrzciciel na pustyni i wzywał do nawrócenia. 

Nawrócenie jest potrzebne do SPOTKANIA. 

Do spotkania Pana. Do spotkania drugiego człowieka.

A w jakim aspekcie ja mam się nawrócić? ... 

Dziś skorzystam z refleksji innych (czasem pojawiają się :) trafne ludzkie słowa):

[...] Nie chodzi tu o bierne czekanie, aż coś się samo wydarzy. Chodzi o wytrwałość. Paweł Apostoł mówi nam, byśmy czerpali radość i siłę z Bożego Słowa, bo to ono podtrzymuje nadzieję. Gdy czuję, że nie dorastam do miłości, Słowo jest tym, co trzyma mnie przy życiu. Bliskość z Bogiem nie usuwa trudu czekania, ale nadaje mu sens.

[...] Jeśli wybieram bliskość z Panem, jeśli pozwalam Mu przyjść do mojego serca – a o to przecież chodzi w nawróceniu – to musi to prowadzić do duchowego rozkwitu. Drzewo nie wydaje owoców, bo się boi siekiery. Drzewo wydaje owoce, bo krążą w nim soki, bo ma słońce i wodę. Ten owoc to nasze postawy, czyny i słowa. To moment, w którym – choćby w małych, codziennych sprawach – zaczynamy żyć jak Chrystus. Wtedy świat zmienia się na lepsze. Nie przez wielkie rewolucje, ale przez to, że w naszych domach, w naszych relacjach z innymi będzie więcej cierpliwości, więcej przebaczenia, więcej tej „trudnej” bliskości. (źródło: deon.pl ks. Mateusz Tarczyński)

6 XII, najpierw modlitwa

A widząc tłumy, litował się nad nimi, bo byli znękani i porzuceni, jak owce niemające pasterza. Wtedy rzekł do swych uczniów: «Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało. Proście Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo». (Mt 9, 35 – 10, 1. 5a. 6-8)

Chyba dopiero dziś uświadomiłam sobie, że Jezus zamiast zwyczajnie wysłać uczniów do ludzi, najpierw prosi ich o modlitwę. Mają prosić Boga (Pana żniwa), żeby wyprawił robotników na żniwo (uwaga: swoje!).

Dopiero jako drugi akt, to powołanie i wysłanie apostołów.

Czegoś ta Ewangelia mnie uczy. Czegoś bardzo ważnego. Nie być pochopną w działaniu. Prosić najpierw o łaskę...

Fot. Szczecin, widok na prawobrzeże, po roratach.

5 XII, ruszyć za Nim!

Gdy Jezus przechodził, ruszyli za Nim dwaj niewidomi, którzy wołali głośno: «Ulituj się nad nami, Synu Dawida!» Gdy wszedł do domu, niewidomi przystąpili do Niego, a Jezus ich zapytał: «Wierzycie, że mogę to uczynić?» (Mt 9, 27-31)

Ciągle trwam jeszcze w świadomości początku roku liturgicznego i odczytuję wszystko jako program na życie :).

Dziś widok tych dwóch niewidomych, którzy słysząc Jezusa (czy o Jezusie) ruszają za Nim. Oj, myślę, że nie raz jestem do nich podobna. Nie widzę. Jestem ślepa na wiele znaków Bożej obecności, często nie widzę, choć jest tak blisko... A jednak ta postawa "ruszyli za Nim" jest mi znana i bliska. Co więcej, staram się wychowywać do takiej postawy tych, których Pan stawia mi na drodze. Czy to były kiedyś siostry w formacji, czy katechumeni... 

Dalej się dzieje według wiary. Kandydaci do katechumenatu właśnie w pierwszym dialogu z biskupem o to prosili: "o co prosisz Kościół Boży?" - "o wiarę".

Dziękuję moim Rodzicom i dziękuję Kościołowi za dar wiary, za to ziarno, które zostało we mnie zasiane.  Duchu Święty umacniaj moją wiarą, bądź mi przewodnikiem w ciemnościach...

Fot. z dzisiejszych rorat

4 XII, budujemy - na czym?

...Każdego więc, kto tych słów moich słucha i wypełnia je, można porównać z człowiekiem roztropnym, który dom swój zbudował na skale. Spadł deszcz, wezbrały rzeki, zerwały się wichry i uderzyły w ten dom. On jednak nie runął, bo na skale był utwierdzony... (Mt 7, 21. 24-27)

Każdy z nas buduje dom swego życia. 

Od jakiegoś czasu, już dłuższego, buduję na Słowie. Na Słowie, które stało się Ciałem. 

Nawet jeśli moja budowla nie jest rewelacyjna, to jednak sam fakt, że trwa podczas burz... jest zasługą fundamentu -> Skały Bożej Obecności i Baranka.

Fot. na jednym z portali jerozolimskich

3 XII, przyjść do Niego

Jezus przyszedł nad Jezioro Galilejskie. Wszedł na górę i tam siedział. I przyszły do Niego wielkie tłumy, mając z sobą chromych, ułomnych, niewidomych, niemych i wielu innych, i położyli ich u Jego stóp, a On ich uzdrowił... (Mt 15, 29-37)

Wniosek z dzisiejszego Słowa dla mnie? 

Chcesz znaleźć Jezusa? Idź w swojej Galilei nad Jezioro i wejdź na górę. :) 

Odnajdź właściwą górę swoją i pójdź tam. Z tym wszystkim, co w sercu nosisz... Do Jezusa. 

Czasem niektórym zajmuje to całe życie. Ważne jednak, że się wspinają...

Fot. Jezioro Galilejskie... ujęcie moim okiem

2 XII, im prościej tym lepiej

Jezus rozradował się w Duchu Świętym i rzekł: «Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom. Tak, Ojcze, gdyż takie było Twoje upodobanie... » (Łk 10, 21-24)

Słucham wciąż Słowa w tych dniach jako pewnego programu na cały rok liturgiczny. Tak jakoś jest mi dane popatrzeć na to z meta poziomu :).

Wczoraj utkwiła we mnie gotowość Jezusa do pójścia do domu setnika... Dziś zatrzymuje mnie PROSTOTA. Tak sobie przekładam na moje to słowo: cały rok liturgiczny jest przede mną, do mojej dyspozycji. I tym, co mi pozwoli w pełni z niego skorzystać, to proste serce. Ojciec ma w takim upodobanie. 

W każdym z nas jest w głębi takie proste serce. Tylko przez lata, przez wydarzenia, przez relacje, przez grzech, przez pychę itp... ono zostało zepchnięte (może sparaliżowane jak we wczorajszej Ewangelii sługa setnika), gdzieś pomijane w naszym własnym życiu. Odnaleźć je i wprowadzić tam Jezusa, to jest zadanie na adwent.

Fot. dziecko przed grotą Naradzenia w Betlejem

1 XII, Jezus zadziwił się

Gdy Jezus wszedł do Kafarnaum, zwrócił się do Niego setnik i prosił Go, mówiąc: «Panie, sługa mój leży w domu sparaliżowany i bardzo cierpi». Rzekł mu Jezus: «Przyjdę i uzdrowię go». Lecz setnik odpowiedział: «Panie, nie jestem godzien, abyś wszedł pod dach mój, ale powiedz tylko słowo, a mój sługa odzyska zdrowie...» (Mt 8, 5-11)

Na te słowa setnika Jezus zadziwił się.

A ja się dziwię, że takie słowo słyszymy w pierwszych dniach adwentu. Słowo cierpienia i przedstawienia tego Jezusowi i słowo reakcji Jezusa "przyjdę i uzdrowię go". Widzę w tym sens naszej ludzkiej egzystencji. Cierpimy, jesteśmy sparaliżowani lękiem, opinią, lenistwem itp... I gotowość Jezusa.

To jest początek wydarzenia, relacji, a jak się rozwinie zależy też ode mnie...

Fot. Kafarnaum - odwiedziłam je niedawno. Jakże inaczej się słucha odtąd Ewangelii...

30 XI, na spotkanie Pana

«Chodźcie, wstąpmy na górę Pańską, do świątyni Boga Jakuba! Niech nas nauczy dróg swoich, byśmy kroczyli Jego ścieżkami. Bo Prawo pochodzi z Syjonu i słowo Pańskie – z Jeruzalem»... (Iz 2, 1-5)

No i zaczęliśmy adwent. Nowy rok liturgiczny. Czymże on jest, jak nie przychodzeniem Pana. Przychodzeniem każdego dnia. A co ze mną? Czy ja jestem w drodze?

Dlatego dziś wybieram Słowo z I czytania i zachęcam samą siebie (i Ciebie, drogi Przyjacielu, który zaglądasz na mego bloga), zachęcam do wyjścia naprzeciw Temu, który przychodzi.

Przywołany w Ewangelii (Mt 24, 37-44) przez Jezusa dziś Noe i jego arka mają coś dla mnie do powiedzenia. Podzielę się komentarzem s. J. Pudełko, bo mi przybliża i "łamie" mi Słowo Boże, żebym była zdolna do przyjęcia tegoż Słowa:

Termin hebrajski oznaczający arkę, pływający obiekt mieszkalny to תֵּבָה (teva). W takiej „skrzynce” ocalony został Mojżesz (Wj 2,3.5). Ale według słownika termin ten oznacza również „słowo”. A zatem - pragniesz ocalenia? „Buduj słowo Boże” w swoim życiu. Czyli dawaj mu czas, miejsce - niech rośnie w Tobie, jak w Maryi! Słowo Boże zaprasza do dynamizmu życia, do wędrówki - na co wskazuje zarówno 1 czytanie (Iz 2,1-5), jaki i Ps 122. Idziemy na Syjon, do Domu Pana - bo tam nastąpi spotkanie, pouczenie, ukojenie w prawdziwym pokoju. Wszyscy są zaproszeni, wszelkie „mnogie ludy”. To oznacza też, że wszystkie wymiary mojej ludzkiej osoby są zaproszone do wędrówki ku pełnej harmonii w Chrystusie. I to ja decyduję, czy dam się poprowadzić, „zabrać” ku komunii z Panem. 

Fot. taki obrazek :) - idziemy wzdłuż murów Jerozolimy 

29 XI, ku nowemu -> z Alleluja

Ostatni dzień roku liturgicznego. Wchodzimy znowu w adwent. Znowu mamy nową szansę iść za Jezusem - bo tym jest rok liturgiczny, drogą z Nim.

Czy łatwo iść? Łatwiej pomyśleć i pragnąć... niż iść dzień za dniem. Zwłaszcza w różnych przeciwnościach, jakie stąd czy zowąd się pojawiają, czasem nagle z miejsc najbliższych...

Późno dziś modliłam się godziną czytań z brewiarza. Ale właśnie weszłam w tę modlitwę, kiedy doświadczyłam dziś małej ale konkretnej przeciwności... Ucieszył mnie św. Augustyn swoim kazaniem, którego fragment cytuję:

Śpiewajmy Alleluja tutaj pośród trosk, abyśmy mogli śpiewać tam w pokoju. Dlaczego tutaj pośród trosk? Nie chciałbyś, abym się czuł zaniepokojony, gdy czytam: "Bojowaniem jest życie człowieka na ziemi"? Nie chciałbyś, abym był zatroskany słysząc zwrócone ku mnie słowa: "Czuwajcie i módlcie się, abyście nie ulegli pokusie"? Nie chciałbyś, abym był zmartwiony, kiedy tutaj pokus jest tak wiele, iż sama modlitwa każe nam powtarzać: "Odpuść nam nasze winy, jako i my odpuszczamy naszym winowajcom"? Codziennie zanosimy prośbę, bo codziennie potrzebujemy przebaczenia. Chcesz, abym się czuł bezpieczny tutaj, gdzie codziennie proszę o odpuszczenie grzechów i codziennie błagam o pomoc w niebezpieczeństwach? Gdy bowiem, pamiętając o grzechach przeszłych, mówię: "Odpuść nam nasze winy, jako i my odpuszczamy naszym winowajcom", zaraz dodaję ze względu na przyszłe niebezpieczeństwa: "I nie wódź nas na pokuszenie". Również i cały lud, jak może się czuć bezpieczny, skoro woła wraz ze mną: "Wybaw nas od złego"? A jednak, bracia, nawet w tym uciążliwym położeniu dobremu Bogu, który wybawia nas od złego, śpiewajmy Alleluja.

[...] O jakże błogosławione tamto Alleluja! O Alleluja bezpieczeństwa i pokoju, gdzie nie będzie żadnego nieprzyjaciela, gdzie nie zabraknie żadnego przyjaciela. Tam i tutaj rozbrzmiewa chwała Boża. Tu jednak pośród trosk, tam w pokoju; tutaj głoszą ją ci, którzy mają umrzeć, tam zaś ci, którzy żyją na wieki; tutaj w nadziei, tam w wypełnieniu; tutaj w drodze, tam w ojczyźnie. (św. Augustyn)

Chrystus Król i "Jerozolimskie drogi" 13 XI - 19 XI

13 XI - 19 XI czas pielgrzymki jubileuszowej, czas łaski, czas niespodzianek, czas wdzięczności. Miały to być tylko (i aż) Jerozolimskie drogi - nocleg w Jerozolimie i dreptanie po niej... Pan przez ludzi dał więcej: była i Galilea z Górą błogosławieństw, była Góra Tabor, Jezioro Tyberiadzkie, miejsce prymatu Piotra, Kafarnaum, Nazaret. Było Betlejem.

Oprócz miejsc były spotkania z ludźmi i gesty miłości, obdarowania, przyjaźni...

"Słowo Ciałem się stało i zamieszkało wśród nas" - napisze św. Jan w swojej Ewangelii. Chodziłam po tych miejscach, słuchałam Słowa, które się objawiało, spotykałam ludzi, którzy mieli w sobie Boga. 

Tak, spotkałam Boga w Ziemi Świętej. Spotkałam Jezusa. I choć Go nie widziałam - zobaczyłam Jego Obecność. 

Ostatniego dnia zostałam zawołana na targu jerozolimskim:"Anja, Anja!" :) I choć chodziło o zakup szalika dla współsiostry, to jednak usłyszenie wołania mego imienia w Jerozolimie stało się dla mnie jak owo Jezusowe "Mario!" do Magdaleny przy grobie Zmartwychwstałego. Tak o tym myślę i tak to przeżywam, bo w tym momencie zaraz przypomniały mi się "wydarzenia" z przeżytych moich rekolekcji ignacjańskich. I stało się tak, jakby się odnalazł brakujący element układanki... Tak jakby Pan tworzył ze mną swoistą mozaikę...

Wiem, że Pan mój żyje. Wiem, że mnie miłuje. Wiem, że troszczy się o mnie, że zależy Mu na mnie. Wiem, że mnie posyła...

Chcę iść za Nim. Chcę być przy Nim. Chcę dawać Go światu. Przez miłość. Przez słowo. Przez modlitwę. Przez świadectwo.