1 XI, grono Świętych

«Ci przyodziani w białe szaty kim są i skąd przybyli?» I powiedziałem do niego: «Panie, ty wiesz». I rzekł do mnie: «To ci, którzy przychodzą z wielkiego ucisku i opłukali swe szaty, i w krwi Baranka je wybielili»... (Ap 7, 2-4. 9-14)

Powiedziałabym, że to grono tych, którzy skorzystali z pomocy, nie pogardzili krwią Baranka. Chcę do nich należeć.

29 X, ach te ciasne drzwi...

Usiłujcie wejść przez ciasne drzwi; gdyż wielu, powiadam wam, będzie chciało wejść, a nie zdołają. Skoro Pan domu wstanie i drzwi zamknie, wówczas, stojąc na dworze, zaczniecie kołatać do drzwi i wołać: „Panie, otwórz nam!”, lecz On wam odpowie: „Nie wiem, skąd jesteście”. (Łk 13, 22-30)

Nie napiszę nic, bo dziś już padam na pysk. :)

Jednak podzielę się krótkim słowem, które mnie dziś zaskoczyło i poruszyło. Tymi drzwiami ciasnymi jest wg Remigiusza Recława... miłosierdzie.

Więcej tutaj: 

28 X, z góry na dół

Pewnego razu Jezus wyszedł na górę, aby się modlić, i całą noc spędził na modlitwie do Boga. Z nastaniem dnia przywołał swoich uczniów i wybrał spośród nich dwunastu, których też nazwał apostołami [...] Zszedł z nimi na dół i zatrzymał się na równinie... (Łk 6, 12-19)

Zszedł z nimi z góry na dół. I zatrzymał się na równinie... Czytam to w duchowym kluczu. I rozumiem to tak, że Jezus sprowadza nas na dół (:)), do codzienności. A równina w tym kluczu będzie symbolem po prostu codziennej rutyny...

A dobra nowina jest w tym, że Jezus jest pośród nas w tej codziennej rutynie.

27 X, jesteś wolna

Jezus nauczał w szabat w jednej z synagog. A była tam kobieta, która od osiemnastu lat miała ducha niemocy: była pochylona i w żaden sposób nie mogła się wyprostować. Gdy Jezus ją zobaczył, przywołał ją i rzekł do niej: «Niewiasto, jesteś wolna od swej niemocy». Położył na nią ręce, a natychmiast wyprostowała się i chwaliła Boga... (Łk 13, 10-17)

Osiemnaście lat patrzeć w ziemię... Nie być w relacjach, bo nie da się popatrzeć w twarz drugiej osoby... 

Jezus widzi tę kobieta - a ona jest w dniu szabatu w synagodze (!) - i reaguje przywołaniem i uzdrowieniem.

Każdy z nas ma swoje "połamania" i swoją niemoc. 

Chcę być tam, gdzie jest Jezus. Chcę chodzić za Nim, choć może nie widzę nic poza szarą ziemią. 

Mam nadzieję...

Fot. Spowiedź też jest wyprostowaniem się :) 

26 X, dwóch ludzi

 «Dwóch ludzi przyszło do świątyni, żeby się modlić, jeden faryzeusz, a drugi celnik. Faryzeusz stanął i tak w duszy się modlił: „Boże, dziękuję Ci, że nie jestem jak inni ludzie: zdziercy, niesprawiedliwi, cudzołożnicy, albo jak i ten celnik. Zachowuję post dwa razy w tygodniu, daję dziesięcinę ze wszystkiego, co nabywam”.
A celnik stał z daleka i nie śmiał nawet oczu wznieść ku niebu, lecz bił się w piersi, mówiąc: „Boże, miej litość dla mnie, grzesznika!”  (Łk 18, 9-14)

Dwóch ludzi. Jest we mnie jeden i drugi.

Pojednania w sobie potrzebuję. Zmiłuj się nade mną, Panie i stwórz we mnie serce czyste. I miłosierne.

25 X, nawrócenie się zaczyna od zmiany myślenia

«Czyż myślicie, że ci Galilejczycy byli większymi grzesznikami niż inni mieszkańcy Galilei, iż to ucierpieli?...». (Łk 13, 1-9)

Czyż myślicie... Co i o kim my myślimy, to chyba Jezusowi w głowie się nie mieści...

Proste serce, zaufanie, przyjęcie z wiarą nauczania Jezusa, prowadzą nas życia i do przyjmowania życia z rąk Stwórcy.

Niedawno przeczytałam ciekawy artykuł, który zrobił ma mnie wrażenie. Chodzi o mózg i odróżnianie rzeczywistości od wyobrażeń. Fragment:

Nasz mózg nie odróżnia rzeczywistości od wyobrażeń, w momencie więc w którym pamięcią powracamy do konkretnych wydarzeń o zabarwieniu emocjonalnym, w mózgu pobudzane są te same ośrodki, które pobudzają się w przypadku realnego przeżywania danej sytuacji. Przywołując więc w głowie negatywne obrazy karmimy negatywnymi emocjami nie tylko nasz umysł ale i ciało, w którym odkładane są nieprzepracowane przez nas emocje...

Myślę o św. Ignacym i rekolekcjach ignacjańskich, podczas których wiele pracuje się wyobraźnią. Wnioskuję, że przez modlitwę, przez medytację i kontemplację Słowa Bożego, można rzeczywiście przeżyć nawrócenie i ono będzie autentyczne. 

24 X, bez masek

Obłudnicy, umiecie rozpoznawać wygląd ziemi i nieba, a jakże chwili obecnej nie rozpoznajecie? (Łk 12, 54-59)

Obłudnik = hipokryta. Co to znaczy?

"Hipokryta to osoba, która twierdzi, że postępuje zgodnie z pewnymi wartościami, zasadami czy przekonaniami, ale w rzeczywistości robi coś zupełnie przeciwnego. Charakteryzuje się niespójnością między tym, co mówi, a tym, co robi". Stosuje podwójne standardy, jedne dla siebie, inne dla drugich.

A mi pobrzmiewa: "Komu więcej dane, od tego więcej wymagać się będzie..."  

Duchu Święty Boże, chroń mnie od hipokryzji! Bym nie zakładała masek. Bym żyła w prawdzie i w miłosierdziu.

23 X, zgoda na spalanie się

Przyszedłem ogień rzucić na ziemię i jakże pragnę, ażeby już zapłonął... (Łk 12, 49-53)

Noszę od kilku dni, gdzieś zasłyszane zdanie, pewnie je sparafrazuję, bo nie wiem, czy dobrze pamiętam: "jeśli chcesz świecić, to musisz zgodzić się na spalanie się".

22 X, na miłosierdzie liczę

Komu wiele dano, od tego wiele wymagać się będzie; a komu wiele powierzono, tym więcej od niego żądać będą. (Łk 12, 39-48)

Nie powiem, że mnie to słowo nie dotyka...

Nie przeraża, ale zdrowo niepokoi. Nie prowadzi do porównywania się z innymi, czy oceny innych, ale stawia mi pytania o mnie, o to, co mi dano, co mi powierzono.

Czy sprostam zadaniom? 

Raczej liczę na miłosierdzie (dlatego też w okazywaniu miłosierdzia się ćwiczę :)

Fot. dziś św. Jana Pawła II - spotkałam go kilka razy tu na tej ziemi, mam nadzieję, że wspomaga też z nieba.

21 X, oczekiwanie

A wy bądźcie podobni do ludzi, oczekujących swego pana, kiedy z uczty weselnej powróci, aby mu zaraz otworzyć, gdy nadejdzie i zakołacze... (Łk 12,35-38)

Czasem czuję, że oczekuję. Nie zawsze wiem na co... :)

Czy oczekuję swego Pana, Oblubieńca? 

Przypomina mi się ta wdowa z niedzieli, natrętna wobec sędziego i nie dopuszczająca do myślenia, że sędzia mógłby jej nie pomóc.

Oczekiwanie Pan jest takim "natręctwem duchowym", ale nie chorym natręctwem, lecz taką atmosferą, klimatem, w którym czuję, że Miłość przychodzi... przychodzi we wszystkim. Oczekuję i chce rozpoznawać tę Miłość.

Szczęście przychodzi z rozpoznaniem i doświadczenie, że Ona usługuje...

20 X, wszystkiego w nadmiarze

Ktoś z tłumu rzekł do Jezusa: «Nauczycielu, powiedz mojemu bratu, żeby się podzielił ze mną spadkiem». Lecz On mu odpowiedział: «Człowieku, któż Mnie ustanowił nad wami sędzią albo rozjemcą?» Powiedział też do nich: «Uważajcie i strzeżcie się wszelkiej chciwości, bo nawet gdy ktoś ma wszystkiego w nadmiarze, to życie jego nie zależy od jego mienia». (Łk 12, 13-21)

Można mieć i nie mieć.

Można nie mieć i mieć.

Masz czy nie masz czy o to idzie?

Wszystko rozbija się o chciwość. A czymże jest owa chciwość? Tak widzi ją współczesny świat (AI:):

Chciwość to nadmierna, nienasycona żądza posiadania dóbr, przede wszystkim materialnych, ale także władzy czy emocji. Jest to cecha charakteryzująca się ciągłym pragnieniem posiadania więcej, nawet jeśli osoba już ma wystarczająco. Chciwość wiąże się z problemami z satysfakcją, a osoby chciwe często czują się nieszczęśliwe i skupiają się na tym, czego im brakuje, zamiast doceniać to, co posiadają. 

Kluczowe aspekty chciwości:

Skupienie na posiadaniu: Chciwość to nie tylko pieniądze, ale także dążenie do zdobywania rzeczy kosztem innych, bez względu na normy. 

Nienasycenie: Osoba chciwa nigdy nie czuje się w pełni usatysfakcjonowana. Jej pragnienia są nienasycone, co często prowadzi do wewnętrznej pustki i nieszczęścia. 

Zachowania niemoralne: Chciwość często wiąże się z niemoralnymi zachowaniami i jest postrzegana jako wada lub grzech. 

Skutki psychologiczne: Osoby chciwe często mają mniejsze zadowolenie z życia i są bardziej nieszczęśliwe. 

Motywacja: Chciwość bywa napędzana lękiem przed utratą lub chęcią posiadania czegoś, co daje poczucie kontroli i władzy. 

Widzę na to lekarstwo takie: wdzięczność, wdzięczność, wdzięczność i dzielenie się (bezinteresowne) 

19 X, wierność modlitwie = wierność relacji

Wznoszę swe oczy ku górom:

skąd nadejść ma dla mnie pomoc? 

Pomoc moja od Pana,  

który stworzył niebo i ziemię. 

On nie pozwoli, by potknęła się twa noga, 

ani się nie zdrzemnie Ten, który ciebie strzeże. 

Nie zdrzemnie się ani nie zaśnie 

Ten, który czuwa nad Izraelem. 

Pan ciebie strzeże,  jest cieniem nad tobą, 

stoi po twojej prawicy. 

We dnie nie porazi cię słońce 

ani księżyc wśród nocy. 

Pan cię uchroni od zła wszelkiego, 

ochroni twoją duszę. 

Pan będzie czuwał nad twoim wyjściem i powrotem,

teraz i po wszystkie czasy.

Zacytowałam dzisiejszy psalm responsoryjny, bo wydaje mi się on odpowiedzią i jakimś kluczem do dzisiejszej Ewangelii, która jest o niewzruszonym sędzim i natrętnej wdowie (Łk 18, 1-8).

Dlaczego kluczem ten psalm? 

Bo otwiera we mnie postawę zaufania Bogu, bo opowiada o tym, jaki jest Pan. Nawet jeśli nie widzę tego tu i teraz w tym, co mnie (czy innych ludzi) spotyka...., to chcę trwać w słowach tego psalmu, jak trwała w wiernym/natrętnym nachodzeniu sędziego uboga wdowa. Ona po prostu nie brała tego pod uwagę, że on nie pomoże. Nie szukała innej opcji. Wiem, że to przypowieść - ale normalnie szacun dla kobiety :) i już.

18 X, wysłał przed sobą

Jezus wyznaczył jeszcze innych siedemdziesięciu dwu uczniów i wysłał ich po dwóch przed sobą do każdego miasta i miejscowości, dokąd sam przyjść zamierzał. (Łk 10, 1-9)

Nasze rozmowy z tymi, którzy się do sakramentów przygotowują są chyba w tym wysłaniu Jezusa jakoś zakotwiczone. 

Doprowadzić człowieka do spotkania Jezusa w Kościele dziś to jest wyzwanie. Świadomość, że jest się wysłanym (misja kanoniczna jest tego naocznym świadectwem) trzyma mnie w tej posłudze.

Czasem myślę, że są niegotowi, że nadużywają miłosierdzia..., a jednak to On przychodzić chce i przychodzi do tych, którzy wiedzą, czy nie wiedzą, że potrzebują zbawienia. 

Sakramenty toi nie magia i potrzebna jest wiara do ich przyjęcia, ale kto ją zmierzy? Potrzebny jest czas, ale ile potrzeba czasu, żeby człowiek się nawrócił (zmienił myślenie)? Może się to dokonać w momencie...  Tajemnica serca i Serca.

17 X, nie jesteś zapomniany

Czyż nie sprzedają pięciu wróbli za dwa asy? A przecież żaden z nich nie jest zapomniany w oczach Bożych. U was zaś nawet włosy na głowie wszystkie są policzone. Nie bójcie się: jesteście ważniejsi niż wiele wróbli. (Łk 12, 1-7)

Nie jestem zapomniana, nawet jeśli sama zapominam, że dla Boga znaczę wiele. Zapominam też, że On dla mnie znaczy wiele, znaczy ... wszystko. A jednak ja potrafię zapomnieć.

Fot. ale ulica i owszem, może być zapomniana :)

15 X, mądra kobieta

Kiedyś, jak przeczytałam autobiografię św. Teresy z Avila, zachwyciłam się nią. Mądra kobieta. Otwarta na Boga, rozumiała też siebie. Dziś ją wspominamy w liturgii. Jej rady, które przez wieki się sprawdzają:

Niech nic cię nie smuci,

niech nic cię nie przeraża.

Wszystko mija,

lecz Bóg jest niezmienny.

Cierpliwością osiągniesz wszystko,

a temu, kto posiadł Boga, niczego nie braknie.

Bóg sam wystarczy.

Nada te turbe,

Nada te espante,

Todo se pasa,

Dios no se muda.

La paciencia

Todo lo alcanza.

Quien a Dios tiene

Nada le falta.

Solo Dios basta.

13 X, razem

 ...Żąda znaku, ale żaden znak nie będzie mu dany, prócz znaku Jonasza... (Łk 11, 29-32)

Otwarte oczy serca widzą znaki. Czytają rzeczywistość jako znak. Czyli codzienność odnosi ich do Boga.

Przed 32. laty wyjechałam z mego miasta, z mego kraju. Wyjechałam nie szukając znaku. Wyjechałam może będąc znakiem dla innych... 

Znaki zaś spotykam po drodze. Spotykam wówczas, kiedy nie żądam znaku, choć jestem na niego otwarta. Kiedy próbuję patrzeć sercem i jestem otwarta na Słowo (i na słowo).

Dziś chwilę przed wieczornymi modlitwami dostałam smsa z taka wiadomością: "13 października 1993. Pamiętasz, Aniu?". Zaintrygował mnie ten sms, bo nie miałam nadawcy w kontaktach. Obstawiałam kilka wariantów: ktoś ze wspólnoty (ale mam ich numery), ktoś z tej ekipy z Wilna, co mnie żegnali (ale nr polski), ktoś z zaświatów (śp. o. Witold) - tu myślałam, że mi rozum pogięło ;) ... 

Okazało się, że ks. Wiesław, który mnie (nas) wiózł, pewnie zmienił telefon, stąd nie miałam jego w kontaktach.

W tym wszystkim piękne było to doświadczenie zaabsorbowania i zaciekawienia. Patrząc na Jezusa w Najświętszym Sakramencie pomyślałam sobie, że jesteśmy ważni, że o nas (o mnie i o Nim - bo to był nasz wspólny wyjazd) ktoś pamiętał i ktoś ten dzień nam przypomniał. Ważny to dzień, bo przypomina mi wciąż błysk gwiazdy betlejemskiej i decyzję na szaloną miłość, i wreszcie mogę (mam odwagę) ją tak nazwać. :)

Fot. To mój Partner życiowy :) - powiedziane współczesnym slangiem. A serio: mój, a ja Jego. 

I kwiaty rocznicowe - zadbał - piękne

Wieczorową porą dziś napisane:

... 

Chcę ująć w słowa Nienazwane

Chcę pokazać światu Niewidzialne

Chcę dotknąć i poczuć Nieuchwytne

Takie mam aspiracje (po latach :)

a jednak

Każdy łyk z Twego Źródła jak zawroty głowy

Każde przeczucie Obecności jak bańka mydlana

Każdy przebłysk Światła oślepia i boli

           i wciąga w tęsknotę rodząc nadzieję

Słowem zaś moim staje się MILCZENIE

I to nazwiesz - osiągnięcie celu?

Nie inaczej, moja droga :)

13 X 2025 Szczecin

12 IX, okazana wdzięczność

… wyszło naprzeciw Niego dziesięciu trędowatych. Zatrzymali się z daleka i głośno zawołali: «Jezusie, Mistrzu, ulituj się nad nami!» Na ten widok rzekł do nich: «Idźcie, pokażcie się kapłanom!» A gdy szli, zostali oczyszczeni. Wtedy jeden z nich, widząc, że jest uzdrowiony, wrócił, chwaląc Boga donośnym głosem, padł na twarz u Jego nóg i dziękował Mu… (Łk 11, 17-19)

Wrócił i okazał wdzięczność Jezusowi. A wracając chwalił Boga! Zobaczyłam dziś, że ta wdzięczność nie ominęła Boga. Uzdrowiony człowiek zobaczył w Jezusie „narzędzie” Boże (jeszcze nie mógł wiedzieć, że Jezus jest Bogiem). 

Byłam ostatnio na warsztatach z NVC - Porozumienie bez przemocy. Już dawno chciałam więcej się o tym dowiedzieć i popraktykować przy trenerach. Jestem wdzięczna za tą możliwość. Zwłaszcza, że było to w powiązaniu z duchowością chrześcijańską.

Piszę o tym, bo uświadomiłam sobie, że zaspokajanie naszych potrzeb wg NVC nie może się dokonać w samym człowieku, ani też w relacji tylko z jedną osobą. Tzn, że nikt nie jest w stanie sam zaspokajać wszystkich swoich potrzeb oraz, że nikt nie jest w stanie sam (bez współpracy innych osób) zaspokajać czyichś potrzeb. 

To poszerza serce. Rodzi pokorę. Rodzi wdzięczność.

Cieszę się i chwalę Boga, że daje ludziom takie możliwości wzrastania w człowieczeństwie :).

Fot. Ciało Jezusa na krzyżu jak chleb… On jest Pokarmem. 

Z zasłyszenia: „On jest Lekarzem, ale lekarstwem są ludzie, których mi daje…”.

10 X, nie opuszczaj mnie, Panie

Gdy duch nieczysty opuści człowieka, błąka się po miejscach bezwodnych, szukając spoczynku. A gdy go nie znajduje, mówi: „Wrócę do swego domu, skąd wyszedłem”. (Łk 11, 15-26)

Właśnie dlatego nie chcę zostać sama. Właśnie dlatego chcę, by gospodarzem mego serca był Pan. Właśnie dlatego chcę, by Duch Święty był moją mocą, nadzieją i miłością.

Przypomina mi się modlitwa o. Pio, który tak modlił się po przyjęciu Komunii świętej:

Pozostań ze mną, Panie! Twoja obecność jest dla mnie konieczna, abym o Tobie nie zapominał. Ty wiesz, jak łatwo Cię opuszczam. Pozostań ze mną, Panie, bo jestem słaby i potrzebuję Twojej mocy, abym tak często nie upadał. Pozostań ze mną, bo jesteś moim życiem, a bez Ciebie popadam w zniechęcenie.

Pozostań ze mną, Panie! Ty jesteś moim światłem, a bez Ciebie pogrążam się w ciemności. Pozostań ze mną, aby mi wskazywać Twoją wolę. Pozostań ze mną, abym mógł słyszeć Twój głos i iść za Tobą.

Pozostań ze mną, Panie! Bardzo pragnę Ciebie miłować i zawsze być z Tobą. Pozostań ze mną, jeżeli chcesz, abym Ci dochował wierności. Pozostań ze mną, bo moja dusza, choć biedna, pragnie być dla Ciebie miejscem pociechy i gniazdem miłości.

Pozostań ze mną, Panie Jezu! Ciemność zapada i dzień się już kończy… to znaczy, że życie mija, a zbliża się śmierć, sąd, wieczność. Muszę odzyskać siły, by w drodze nie ustać, dlatego potrzebuję Ciebie. Ciemność zapada i śmierć się zbliża. Lękam się mroków, pokus, oschłości, krzyży, cierpień, dlatego pośród nocy i wygnania bardzo potrzeba mi Ciebie, Panie Jezu.

Pozostań ze mną, Jezu! Pośród nocy tego życia, wśród zagrożeń potrzebuję Ciebie. Spraw, abym tak, jak Twoi uczniowie, poznał Ciebie przy łamaniu chleba. Spraw, aby Komunia Święta była dla mnie światłem rozpraszającym ciemności, wspierającą mnie siłą i jedyną radością mego serca.

Pozostań ze mną, Panie! W godzinie śmierci chcę być z Tobą zjednoczony przez Komunię Świętą albo chociaż przez łaskę i miłość.

Pozostań ze mną, Jezu! Nie proszę Cię o Boskie pociechy, bo na nie nie zasługuję, ale o dar Twojej obecności. O tak! Bardzo Cię o to proszę! Pozostań ze mną, bo tylko Ciebie szukam, Twojej miłości, Twojej łaski, Twojej woli, Twego Serca, Twego Ducha, bo Ciebie miłuję i nie pragnę innej nagrody niż większego miłowania Ciebie na ziemi miłością mocną, szczerą,  z całego serca, aby potem przez całą wieczność miłować Ciebie doskonale. Amen.

9 IX, dobre dary

Jeśli więc wy, choć źli jesteście, umiecie dawać dobre dary swoim dzieciom, to o ileż bardziej Ojciec z nieba udzieli Ducha Świętego tym, którzy Go proszą. Łk 11,5-13

Nie zawsze rozumiemy to, co dziś Jezus w przypowieści mówi. A mówi to, że Bóg zawsze daje dobre dary. 

Żeby to widzieć i odczytać potrzeba nam Ducha Świętego. 

Trzeba być na Niego otwartym. On przychodzi jako Paraklet - adwokat, obrońca, pocieszyciel, dokonawca…

8 X, jestem dzieckiem

Kiedy będziecie się modlić, mówcie: Ojcze… Łk 11,1-4

Jestem córką. 

Bóg dał mi ziemskiego ojca, abym umiała przed Bogiem stanąć w pozycji dziecka. 

Wiem, że nie każdy ma dobre doświadczenie ojca, ale ufam, że może je sobie wyobrazić.

Fot. Zdjęcie zaciągnęłam z „kongresu młodych konsekrowanych” - bardzo mi się ono spodobało 

7 X, najlepsza cząstka

…A Pan jej odpowiedział: «Marto, Marto, martwisz się i niepokoisz o wiele, a potrzeba mało albo tylko jednego. Maria obrała najlepszą cząstkę, której nie będzie pozbawiona». (Łk 10,38-42)

Dziś Matki Bożej Różańcowej. Chyba też różaniec uczy wybierania tej najlepszej cząstki. W różnych sytuacjach ona będzie różna. Ale jakościowo, w samym jądrze, będzie tym „najlepszym”.

6 X, życie to miłość

… On rzekł: «Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całą swoją mocą i całym swoim umysłem; a swego bliźniego jak siebie samego». Jezus rzekł do niego: «Dobrze odpowiedziałeś. To czyń, a będziesz żył». Łk 10,25-37

A więc życie to miłość. Albo inaczej to trzeba zapisać: Życie to trwanie w Trójcy Świętej, która jest Miłością. 

Dziś gdzieś w necie przeczytałam taką sentencję, że życzliwość zaczyna się od zrozumienia, że wszyscy zmagamy się z trudnościami. To jest wrażliwość braterstwa. Ale tym, co daje moc i siłę, i inspirację, i realizację miłości wobec innych jest wewnętrzna pewność (jakieś nienamacalne nieempiryczne doświadczenie - paradoksalne) umiłowania przez Miłość bezgraniczną i bezwarunkową. Przez Ojca, który strzeże mnie (nas) w sobie jak źrenicy oka…  

Obym ja sama w sobie strzegła tej miłości jak źrenicy oka…

Fot. Taki obrazek, bo to widzę właśnie przez okno pkp :)

5 X, dodaj mi wiary, Panie

Apostołowie prosili Pana: «Dodaj nam wiary». Pan rzekł: «Gdybyście mieli wiarę jak ziarnko gorczycy, powiedzielibyście tej morwie: „Wyrwij się z korzeniem i przesadź się w morze”, a byłaby wam posłuszna..." (Łk 17, 5-10)

Bardzo dobrze wyjaśnia dziś Deon.pl, a ja modlę się "dodaj i wiary, Panie":

"...nawet najmniejsza, ale prawdziwa wiara, jest w stanie dokonać rzeczy niemożliwych. A co jest rzeczą niemożliwą dla człowieka pogrążonego w poczuciu krzywdy i beznadziei? Uwierzyć, że Bóg jest i działa. Zaufać Mu pomimo wszystko. Wiara wielkości ziarnka gorczycy to nie wiara, która wyrywa drzewa, ale wiara, która wyrywa z naszego serca korzenie beznadziei, rozpaczy i pogańskiego myślenia o Bogu".

Fot. nie jest to morwa :), ale kiedy zobaczyłam te kamienie w morzu, zaraz mi dzisiejsza ewangelia się  przypomniała 

P.S. dziś 6. rocznica śmierci mojej Mamy. Tamto wydarzenie było doświadczeniem wiary: wiary Mamy, wiary mojej, wiary Taty, bliskich. Dziękuję, Ci, mój DOBRY Boże!

4 X, radość + prostota

«... Jednakże nie z tego się cieszcie, że duchy się wam poddają, lecz cieszcie się, że wasze imiona zapisane są w niebie». 

W tej to chwili rozradował się Jezus w Duchu Świętym i rzekł: «Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom. Tak, Ojcze, gdyż takie było Twoje upodobanie...» (Łk 10, 17-24)

Radość i prostota charakteryzują dzieci i świętych.

Dzieckiem nie jestem, świętą być chcę... Ku prostocie dążę, a radości nie zamykam drzwi. Co z tego wyniknie? :) 

Jestem dobrej myśli, ufam, że Duch Święty - Dokonawca - będzie robił swoje.

2 X, Aniele Boży... mój

Oto Ja posyłam anioła przed tobą, aby cię strzegł w czasie twojej drogi i doprowadził cię do miejsca, które ci wyznaczyłem. Szanuj go i bądź uważny na jego słowa... (Wj 23, 20-23)

Z wielką wdzięcznością i z przeproszeniem, że ja o nim czasem nie pamiętam... i z wiarą, że on o mnie, owszem, pamięta i że jest blisko.

Mój Aniele,

który znasz się na niebie,

prowadź,

strzeż i broń.

Mój Aniele,

który znasz się na niebie,

dobrze, że jesteś

dla mnie na ziemi.

1 X, gdzie głowę położył

...Jezus mu odpowiedział: «Lisy mają nory i ptaki podniebne – gniazda, lecz Syn Człowieczy nie ma miejsca, gdzie by głowę mógł położyć»... (Łk 9, 57-62)

Głowę skłonił (położył) na krzyżu.

30 IX, zgromienie

... Widząc to, uczniowie Jakub i Jan rzekli: «Panie, czy chcesz, byśmy powiedzieli: Niech ogień spadnie z nieba i pochłonie ich?» Lecz On, odwróciwszy się, zgromił ich... (Łk 9, 51-56)

W poszukiwaniu zrozumienia zajrzałam do Biblii interlinearnej. I zaskoczyło mnie, że przekład dosłowny i literacki mówi: "A Jezus, obróciwszy się, skarcił ich i rzekł: Nie wiecie, jakiego ducha wy jesteście". 

Jakie to jest błogosławieństwo, że Jezus zatrzymał ich zapłon (który nie był od Ducha Bożego). Ciekawe, czy jeszcze długo palił ich wnętrze, choć nie zapalił tamtego miasteczka samarytańskiego. Mam nadzieję, że szybko zgasł.

Myślę o sobie. O moim "słusznym gniewie". Jakiego ducha on ma za początek? 

Druga myśl: chcę Jezu, być przy Tobie, kiedy ogarnie mnie ów zapłon, by móc usłyszeć Twoje zgromienie... 

29 IX, więcej niż to

... «Czy dlatego wierzysz, że powiedziałem ci: Widziałem cię pod figowcem? Zobaczysz jeszcze więcej niż to». Potem powiedział do niego: «Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Ujrzycie niebiosa otwarte i aniołów Bożych wstępujących i zstępujących nad Syna Człowieczego». (J 1, 47-51)

Lubię święto Aniołów. Przypomina mi o Bogu, który jest blisko przez konkretną pomoc Aniołów. Ci, którzy są dla Niego, są przy Nim, ale są też dla nas, są przy nas - od Niego.

A dzisiejsza Ewangelia niesie mi jeszcze jedną dobrą nowinę. Że Bóg zna mnie, że widzi, kiedy jestem pod moim figowcem. I nawet jeśli ludzie (nawet człowiek w konfesjonale) nie pojmie mojej wypowiedzi i poczuję się nie zrozumiana, to jest więcej niż to :). 

28 IX, Bóg mnie wspomaga

"Żył pewien człowiek bogaty, który ubierał się w purpurę i bisior i dzień w dzień ucztował wystawnie. U bramy jego pałacu leżał żebrak pokryty wrzodami, imieniem Łazarz..." (Łk 16, 19-31)

Na kręgu biblijnym uświadomiłam sobie, że ten żebrak dosłownie "został rzucony" (gr. εβεβλητο) u bramy pałacu.

Krótki wniosek: ten żebrak Łazarz, którego imię oznacza ("Bóg wspomaga") jest "pomocą", został rzucony jako pomoc dla bogacza, by ten opamiętał się i przestał żyć tylko dla siebie...

Są tacy ludzie, może jeden człowiek, którego pomijam, którego nie chcę widzieć u bram mego życia... a to właśnie on może został mi "rzucony", by odmienić moje serce... Bóg mnie wspomaga przez niego.

25 IX, ciekawość a ciekawość

...A Herod mówił: «Jana kazałem ściąć. Któż więc jest ten, o którym takie rzeczy słyszę?» I starał się Go zobaczyć. (Łk 9, 7-9)

No i zobaczył Herod Jezusa w czasie męki pojmania i sądzenia... i wzgardził Nim.

Bywa ciekawość a ciekawość. Szukanie a szukanie. Otwartość a otwartość. 

Jak też bywa zamknięcie a zamknięcie.

Chciałabym być prowadzona przez Ducha, Jemu posłuszna, żeby mógł mnie przemieniać według zamysłu Ojca.

17 IX, aby łaska kierowała

Z kim mam porównać ludzi tego pokolenia? Do kogo są podobni? Podobni są do dzieci przesiadujących na rynku, które głośno przymawiają jedne drugim: „Przygrywaliśmy wam, a nie tańczyliście; biadaliśmy, a wy nie płakaliście”... (Łk 7, 31-35)

Bardzo mi pasuje, kiedy po takiej Ewangelii w czasie Mszy świętej słyszę takie słowa modlitwy po komunii:

Prosimy Cię, Boże, niech działanie niebieskiego Daru przeniknie nasze dusze i ciała, * aby stale kierowała nami łaska, a nie nasze upodobania.

14 IX, podwyższony - wywyższony

Podniesiony fizycznie na krzyżu, jest wywyższonym Panem. Staję po krzyżem, by zobaczyć miłość i by ją otrzymać.

By zrozumieć, że jeśli jestem z Nim w moim krzyżu, to jest to miejsce chwały, choć jej jeszcze nie widać…

12 IX, imię Maryi

Fragment homilii św. Bernarda:

     … Kimkolwiek więc jesteś, gdy pojmiesz, że w potopie tego świata chyboczesz się raczej wśród burz i nawałnic, miast kroczyć po ziemi, nie odwracaj oczu od blasku tej Gwiazdy, jeśli nie chcesz się pogrążyć na skutek burzliwych podmuchów. Gdyby się zerwały wichury pokus i gdybyś natrafił na skały utrapień, patrz na Gwiazdę, przyzywaj Maryję. Jeśli miotają tobą fale pychy albo niezdrowej ambicji, czy też oszczerstwa albo zazdrości - patrz na Gwiazdę, przyzywaj Maryję. Kiedy gniew albo chciwość, albo cielesna pożądliwość uderzy w duchową łódź - patrz na Maryję. Jeśliś wzburzony ogromem występków, okryty wstydem z powodu brudu sumienia albo strwożony grozą sądu, jeśli zaczynasz grzęznąć w otchłani smutku lub w przepaści beznadziei - myśl o Maryi. 

 W niebezpieczeństwach, w uciskach, w wątpliwościach - myśl o Maryi, Maryję przyzywaj. Niech nie schodzi z ust i nie znika z serca Jej imię, nie trać z oczu wzoru Jej postępowania, aby wybłagać Jej modlitewną pomoc…

fot. Gwiazda morza - kaplica morska w katedrze szczecińskiej 

10 IX, tylko miłość

Jeśli razem z Chrystusem powstaliście z martwych, szukajcie tego, co w górze, gdzie przebywa Chrystus, zasiadający po prawicy Boga. Dążcie do tego, co w górze, nie do tego, co na ziemi. Umarliście bowiem i wasze życie jest ukryte z Chrystusem w Bogu. Gdy się ukaże Chrystus, nasze Życie, wtedy i wy razem z Nim ukażecie się w chwale... (Kol 3, 1-11)

Człowiek po chrzcie - jeśli jest świadom tego, co w nim się dokonało - może być człowiekiem błogosławieństw (dzisiejsza Ewangelia Łk 6, 20-26). Ponieważ, jak mówi s. M. Borkowska OSB: "Chrześcijaństwo może istnieć bez cudów. Nie może istnieć bez miłości". 

Moim zdaniem tylko miłość jest gwarantem przejścia przez doświadczenia zawarte w błogosławieństwach.

7 IX, moi święci Przyjaciele

Wielkie tłumy szły z Jezusem. On odwrócił się i rzekł do nich: «Jeśli ktoś przychodzi do Mnie, a nie ma w nienawiści swego ojca i matki, żony i dzieci, braci i sióstr, nadto i siebie samego, nie może być moim uczniem...» (Łk 14, 25-33)

Święty Pier Giorgio, módl się za nami!

Tego Świętego poznałam przed 30 laty, dzięki oo. Dominikanom z Wilna. Byłam też w jego domu, w willi w Pollone, chodziłam po ogrodzie, po pokojach, była w pokoju, w którym umierał. Zaprzyjaźniliśmy się. Kończąc studia matematyczne modliłam się do niego, by mi pomógł. Miałam w pokoju duży plakat beatyfikacyjny. Jego prostota, dobroć i brak słuchu muzycznego... były (są) mi bliskie.

Święty Carlo, módl się za nami!

Tego poznałam nie tak dawno. Zadziwił mnie miłością Eucharystii. Parę lat temu podczas kolacji ze świętymi, które praktykowałyśmy we wspólnocie krakowskiej w wigilię Wszystkich Świętych, byłam przebrana za Carla :). 

Fajni Chłopcy, tacy nasi, tacy dzisiejsi, tacy święci. 

Fot. byłam dziś w Rzymie, będąc w Szczecinie :), a ONI ze mną są 

31 VIII, spójność

Lecz gdy będziesz zaproszony, idź i usiądź na ostatnim miejscu. (Łk 14, 1. 7-14)

Deklaracja to jedna sprawa, a prawda serca to druga sprawa. Jak dobrze jest żyć z ludźmi, u których jest to spójne.

I to też można nazwać pokorą.

25 VIII, nie zamykaj

Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze obłudnicy, bo zamykacie królestwo niebieskie przed ludźmi. Wy sami nie wchodzicie i nie pozwalacie wejść tym, którzy do niego idą... (Mt 23, 13-22)

Dziś jakoś mnie zatrzymało, potrząsnęło i obudziło słowo "zamykacie". 

Wzięłam sobie do serca, że mogę "zamknąć" przed kimś drzwi królestwa. 

Panie, nie pozwól na to. Niech przynajmniej zostanie szczelinka, która pozwoli człowiekowi wejść do Twej chwały...

24 VIII, zaproszenie i ...challenge

Raz ktoś Go zapytał: «Panie, czy tylko nieliczni będą zbawieni?» On rzekł do nich: «Usiłujcie wejść przez ciasne drzwi; gdyż wielu, powiadam wam, będzie chciało wejść, a nie będą mogli. Skoro Pan domu wstanie i drzwi zamknie, wówczas stojąc na dworze, zaczniecie kołatać do drzwi i wołać: “Panie, otwórz nam!”; lecz On wam odpowie: “Nie wiem, skąd jesteście”... (Łk 13, 22 – 30).

Jezusowe ciasne drzwi są nie tylko zaproszeniem, są też wyzwaniem.  :)

Dzieci mają to do siebie, że chcą zdobywać i wielkie szczyty i wszelkie ciasne szczeliny. Czasem to się źle kończy... Opowiadała mi kiedyś jedna z matek, że synek wsadził głowę pomiędzy pręty w poręczy klatki schodowej, ale już nie mógł jej stamtąd wyjąć. No i trzeba było pomocy z zewnątrz.

W ciasnej bramie, o której mówi Jezus, nie zmieści się moje serce chcące zachować razem miłość i nienawiść, pokora i pycha, chęć pokoju i niezgodę na przebaczenie, dobroć i czynienie uszczypliwości itd itp... Tu trzeba wysiłku postawienia...

Powtarzając za o. Bielem SJ, kiedyś jedna z mistyczek francuskich Gabriela Bossis zapytała Jezusa co powinna czynić, usłyszała taką odpowiedź: 

Przechodź we Mnie w trakcie twego życia. W ten sposób będziesz umiała przejść we Mnie w chwili twej śmierci. Będziesz żyła we Mnie, a jeżeli będziesz się modlić we Mnie, będziesz dobrze widziała Ojca. Jeżeli we Mnie będziesz mówić, nie powiesz byle czego. Jeżeli we Mnie będziesz myśleć, będziesz blisko Ojca. (Gabriela Bossis )

Tak. Bo przecież w Ewangelii Janowej Jezus powie o sobie, że On jest bramą. Przechodzić przez nią, znaczy przechodzić przez Niego i Gabriela dobrze to wyjaśniła.

Fot.  schody w muzeum w Widzieniszkach na Litwie - kiedyś to był klasztor tzw. białych augustianów.

***

I coś jeszcze dla poszerzenia serca, by było zdolne (paradoksalnie) przejść przez ciasne drzwi:

Dzisiejsza Ewangelia proponuje nam również ważne poszerzenie spojrzenia: „Przyjdą ze wschodu i zachodu, z północy i południa i siądą za stołem w królestwie Bożym” (Łk 13, 29). Królestwo Boże to nie klub dla podobnych do mnie. To stół, przy którym Bóg gromadzi ludzi z różnych dróg, także z tych dla mnie nieznanych bądź odległych. Zaskoczy nas Jego gościnność. Obok nas usiądą ci, których może dzisiaj skreślamy. Dlatego Kościół nie może być twierdzą. Ma być domem. Ciasnota serca bierze się ze mnie, z mojego niezrozumienia Ewangelii i jej logiki, a nie z Bożego Serca, które jest szerokie i czeka na każdego. (ks. M. Tarczyński)

22 VIII, nie jestem w samoobsługowym ;)

Naucz mnie, Boże, chodzić Twoimi ścieżkami,
prowadź mnie w prawdzie według swych pouczeń (Ps 25)

Powyższe słowa są wersetem allelujatycznym przed dzisiejszą Ewangelią. Postanowiłam zapisać to, co dziś usłyszałam od mojej znajomej. Osoba zmaga się z nowotworem, ale jest pogodna i choć osłabiona przez naświetlanie, to jednak przyjmuje to, co przychodzi, bo - cytuję - "nie jesteśmy w sklepie samoobsługowym". Życie się przeżywa takie, jakie jest. Trzeba brać to, co przynosi.

Stąd też ta modlitwa jest na dziś: Naucz mnie, Boże, chodzić Twoimi ścieżkami, prowadź mnie w prawdzie według swych pouczeń...

21 VIII, z zaproszenia

... Posłał jeszcze raz inne sługi z poleceniem: „Powiedzcie zaproszonym: Oto przygotowałem moją ucztę; woły i tuczne zwierzęta ubite i wszystko jest gotowe. Przyjdźcie na ucztę!”

[...] Słudzy ci wyszli na drogi i sprowadzili wszystkich, których napotkali: złych i dobrych...  (Mt 22, 1-14)

Wejście na ucztę jest z zaproszenia. Nie z zasługi.

Chcę o tym pamiętać.

Chcę też nieść zaproszenie...

19 VIII, puste ręce

Wtedy Piotr rzekł do Niego: «Oto my opuściliśmy wszystko i poszliśmy za Tobą, cóż więc otrzymamy?» Mt 19, 23-30

Puste ręce są jak dziurka w igle, przez którą nawleka się nić…

Otwarcie rąk, wypuszczenie z nich „mojego”, sprawia wolność, ręce są gotowe do działania, do pomocy, do budowania, do „szycia” relacji.

17 VIII, czy płonę?

Przyszedłem ogień rzucić na ziemię i jakże pragnę, ażeby już zapłonął... Czy myślicie, że przyszedłem dać ziemi pokój?... (Łk 12,49-53)

To nie ten ogień, który rzuca Jezus jest źródłem rozłamów! To brak tego ognia.

16 VIII, dziecko

„Dopuśćcie dzieci i nie przeszkadzajcie im przyjść do Mnie; do takich bowiem należy królestwo niebieskie”. Mt 19, 13-15

Uświadomiłam sobie, że dziś mam rocznicę chrztu. To już 55-ta. Wdzięczność.

15 VIII, bliska ta Niewiasta

Świątynia Boga w niebie się otwarła i Arka Jego Przymierza ukazała się w Jego świątyni. Potem wielki znak ukazał się na niebie: Niewiasta obleczona w słońce, i księżyc pod jej stopami, a na jej głowie wieniec z gwiazd dwunastu... Ap 11

Bliska ta Niewiasta. Jej znak, Jej życie, Jej zaśnięcie (lubię tę nazwę dzisiejszego święta), jest nadzieją dla nas. Nadzieją i wezwaniem w codzienności.

14 VIII, styl życia

Piotr podszedł do Jezusa i zapytał: «Panie, ile razy mam przebaczyć, jeśli mój brat zawini względem mnie? Czy aż siedem razy?» Jezus mu odrzekł: «Nie mówię ci, że aż siedem razy, lecz aż siedemdziesiąt siedem razy… Mt 18, 21n

Usłyszałam dziś komentarz do Ewangelii: „Przebaczenie to nie matematyka, to styl życia”. 

3 VIII, tu i teraz

… był, jedną chwilę, był dokładnie w środku krajobrazu, w samym sercu - nie na zewnątrz. (Marek Stokowski, Święty Leonard z pól)

Jadę sobie pociągiem i czytam książkę. Czytam, myślę, czuję. Wzruszam się. Zaglądam do serca. 

Jestem wdzięczna, że ją dostałam. Dziękuję Ci, M.

1 VIII, najciemniej pod latarnią

Skąd u Niego ta mądrość i cuda? Czyż nie jest On synem cieśli? Czy Jego Matce nie jest na imię Mariam, a Jego braciom Jakub, Józef, Szymon i Juda? Także Jego siostry czy nie żyją wszystkie u nas? Skądże więc u Niego to wszystko? I powątpiewali o Nim. (Mt 13,54-58)

Przysłowie to mi się przypomniało: „Najciemniej pod latarnią”. 

Trzeba mieć pokorę w sobie, by zobaczyć czystym okiem, bez oceny, dobro w tych, żyjących blisko.

Przypomina mi się św. Faustyna i jej siostry. Ale kieruję też wzrok na swoją wspólnotę… chcę widzieć Jezusa, który przychodzi we współsiostrze. 

Łaska sakramentu pokuty też ma tę moc, że oczy serca oczyszcza.

29 VII, różni, a święci

Umiłowani, jeśli Bóg tak nas umiłował, to i my winniśmy się wzajemnie miłować. Nikt nigdy Boga nie oglądał. Jeżeli miłujemy się wzajemnie, Bóg trwa w nas i miłość ku Niemu jest w nas doskonała. Poznajemy, że my trwamy w Nim, a On w nas, bo udzielił nam ze swego Ducha. (1 J 4, 7-16)

Gościna u Marty i Marii, i Łazarza. Dom przyjaciół Jezusa. Tam, gdzie miłość w różnorodności owocuje świętością.

Zatrzymała mnie dziś ta różnorodność... Patrzę na swoje siostry. Modlę się, abym widząc takąż różnorodność w swojej wspólnocie, umiała spojrzeć na nią z ... perspektywy Boga.

27 VII, modlitwa

Kiedy będziecie się modlić, mówcie: Ojcze, niech się święci Twoje imię; niech przyjdzie Twoje królestwo!... (Łk 11, 1-13)

Niedawno poprosiłam kogoś, kto wraca do praktyki wiary po latach, by napisał swoją modlitwę.

Ta osoba napisała. Zaczęła modlitwę słowami "Ojcze nasz, który jesteś w niebie". I dzieląc się treścią tej modlitwy wyraziła obawę, czy może tak zacząć. 

To był dobry moment, by upewnić ją w doświadczeniu relacji synowskiej do Boga i przybliżeniu do Jezusa, który dał nam te słowa, byśmy je wypowiadali.

Bo we chrzcie otrzymaliśmy Ducha przybrania za synów, w którym wołamy: «Abba, Ojcze».

20 VII, obecność

Jezus przyszedł do jednej wsi. Tam pewna niewiasta, imieniem Marta, przyjęła Go w swoim domu. Miała ona siostrę, imieniem Maria, która usiadłszy u nóg Pana, słuchała Jego słowa. Marta zaś uwijała się około rozmaitych posług...  (Łk 10, 38-42)

"Bóg może w nas działać jedynie w takiej mierze, w jakiej Mu się udzielamy" - J. Prusak SJ.

Podoba mi się też dzisiejszy komentarz ks. Mateusza Tarczyńskiego, którego fragment cytuję:

...Co łączy Sarę i Marię? Nie widać ich na pierwszym planie, ale to one stają twarzą w twarz z tajemnicą. W uszach Sary pulsuje obietnica syna, w uszach Marii natomiast – słowa życia wypowiadane przez Syna Bożego. Abrahama i Martę łączy zaś gorliwość i subtelna pokusa kontroli nad przebiegiem spotkania. Goście mówią Abrahamowi: „Uczyń tak, jak powiedziałeś” (Rdz 18, 5), a Marta pragnie, by Jezus stanął po jej stronie w domowych rozgrywkach. Bóg, choć chwali gościnność, przypomina, że otwarte serce jest ważniejsze niż perfekcyjnie zastawiony stół, że obecność liczy się bardziej niż menu.

[...]

Dzisiejsza liturgia słowa odsłania przed nami także dynamikę relacji międzyludzkich. Prawdziwe spotkanie zaczyna się od słów, które zatrzymują zabiegane i rozproszone serce. Zanim podasz herbatę, podaruj uwagę. Zanim zaproponujesz rozwiązanie, zapytaj o uczucia, o przemyślenia, o serce. W świecie zmęczonym bodźcami, największym luksusem staje się czyjeś niepodzielne słuchanie. Ileż konfliktów małżeńskich, wspólnotowych i parafialnych mogłoby się rozładować, gdybyśmy częściej siadali jak Maria, zamiast w pośpiechu nakrywać stół własnego „ja”. Gościnność to nie tylko dbanie o to, żeby gościowi niczego nie zabrakło, lecz to przede wszystkim wymiana spojrzeń i historii, to chwila, w której pozwalam, by drugi człowiek poczuł się najważniejszy na świecie. (cytuję https://deon.pl/)