29 I, praca na roli

Słuchajcie: Oto siewca wyszedł siać. A gdy siał, jedno padło na drogę; i ... 
Inne padło na miejsce skaliste... 
Inne znów padło między ciernie... 
Inne w końcu padły na ziemię żyzną, wzeszły, wyrosły i wydały plon... Mk 4,1-20

Pielęgnowanie naszej duszy jest zupełnie podobne do uprawy ziemi. Tak mówią święci. Właśnie wpadł mi dziś tekst św. Cezarego z Arles:
"Wiecie bowiem; jak uprawia się ziemię. Najpierw wyrywa się ciernie, odrzuca daleko kamienie. Następnie orze się samą ziemię, raz, potem drugi, trzeci i wreszcie... zasiewa. Niech będzie podobnie w naszej duszy: najpierw wyrwijmy ciernie z korzeniami, to znaczy, złe myśli, a następnie usuńmy kamienie - inaczej mówiąc, wszelką uszczypliwość i surowość. Na koniec zaorajmy nasze serce pługiem Ewangelii i lemieszem krzyża, skruszmy je pokutą, spulchnijmy jałmużną, a przez miłosierdzie przygotujmy je na zasiew Pana...".

Mam doświadczenie pracy nad sobą, która kosztuje wiele trudu. Która jest bardzo podobna do wyrywania cierni. Kiedy świadomie dochodzę do korzeni złych myśli w sobie, kiedy widzę, że mnie ranią (albo ranią innych) a są chwastem (nie tylko nie prowadzą do żadnego konstruktywnego wyboru, ale są wręcz fałszywe), wyrywam je, co nie jest takie łatwe. Pokaleczę się czasem wyrywając, jednak jestem pewna, że warto tak, niż zostawić je w swym sercu, by zagłuszyły prawdziwe dobro.