2 I, kim jesteś?

«Kim jesteś, abyśmy mogli dać odpowiedź tym, którzy nas wysłali? Co mówisz sam o sobie?» 
Odpowiedział: «Jam głos wołającego na pustyni: Prostujcie drogę Pańską, jak powiedział prorok Izajasz»... J 1, 19-28

Kim jesteś? Kim jestem?
Patrzę na Jana i uświadamiam sobie, jak ważna jest własna tożsamość. Jak jest istotne wiedzieć kim się jest i być tym konsekwentnie...
Jan nie widział siebie inaczej, jak w relacji do Jezusa. Nazwał siebie Jego głosem. Chrzest Janowy stał się miejscem objawienia Syna przez Ojca. Jan umożliwił innym zobaczenie Mesjasza. Świadek.
Pytam siebie: kim jestem?
I ja nie mogę zdefiniować siebie bez odniesienia do Jezusa. Też poniekąd jestem (powinnam być) znakiem na Niego wskazującym, bo przyjął mnie do swego "namiotu"...

Jeszcze jedno. Święci Grzegorz i Bazyli - patroni dnia dzisiejszego - mój wzorzec przyjaźni. Od lat świętuję w tym dniu "dzień przyjaźni" :-). W ubiegłym roku więcej o nich napisałam. Tu można zajrzeć.
Dziękuję Bogu za przyjaźnie w moim życiu. Moi przyjaciele objawiają mi miłującą obecność Boga. Są mi dopingiem szukania Boga w codzienności. Są zarazem i odpocznieniem, i wyzwaniem.

Na deonie pojawił fajny artykuł:
Cytuję początek:
"Przyjaźń w myśli klasycznej to rodzaj życzliwej i odwzajemnionej miłości. Rodzi się z cnoty i do niej prowadzi. Augustyn, mając wielu przyjaciół, był "praktykiem przyjaźni". Uważał, że przyjaźń to przylgnięcie do duszy, która czyni właściwy użytek z własnego rozumu, kochając ludzi i Boga. Przez przyjaźń rozumiał bowiem twórczą więź z kimś, kto dąży do Boga. Płomień takiej przyjaźni mógł jego zdaniem stopić w jedność wiele dusz. Na podstawie pism św. Augustyna można by sformułować następującą definicję przyjaźni: "to zjednoczenie osób, które kochają Boga z całego serca, kochają swoje dusze i umysły, a także kochają się tak, jak siebie same i są zjednoczone przez całą wieczność ze sobą i z Chrystusem"...