16 X, modlitwa jak lejek

...Jak długo Mojżesz trzymał ręce podniesione do góry, Izrael miał przewagę. Gdy zaś ręce opuszczał, miał przewagę Amalekita. Gdy ręce Mojżesza zdrętwiały, wzięli kamień i położyli pod niego, i usiadł na nim. Aaron i Chur podparli zaś jego ręce, jeden z tej, a drugi z tamtej strony. W ten sposób aż do zachodu słońca były jego ręce stale wzniesione wysoko... (Wj 17, 8-13)

Ta scena z Mojżeszem dobrze mi ukazuje moc modlitwy.
Wyciągnięte ręce są jak lejek, poprzez który może napełnić nas łaska. Podniesione z wiarą otwarte dłonie są gotowe przyjmować życie, łaskę, szczęście.

W określonych jednakże godzinach i okolicznościach również słowami zwracamy się do Boga, aby za pośrednictwem tych znaków napomnieć samych siebie i przypomnieć, o ile postąpiliśmy w świętym pragnieniu, i jeszcze goręcej zachęcić się do jego pomnażania. Im żywsze będzie pragnienie, tym większy skutek. Dlatego słowa Apostoła: "Nieustannie się módlcie", cóż innego oznaczają, jeśli nie to: Pragnijcie nieustannie otrzymać życie szczęśliwe od Tego, który może je dać. (św. Augustyn)

Uczestniczyłam dziś w konsekracji świątyni Jana Pawła II w Krakowie. Teksty modlitw są wtajemniczające w wydarzenie, które jest bardzo nośne.
Ucieszyłam się także dzisiejszymi świętymi wyniesionymi na ołtarze, wśród nich św. Elżbieta z Dijon, dobra moja przyjaciółka z czasów nowicjatu, tj. wówczas poznałam jej pisma i zaprzyjaźniłam się, gdyż wierzę w świętych obcowanie :). Oni - święci - są dla nas często jak ten Mojżesz na górze z I czytania, wspierają nas swą modlitwą z nieba.