4 XII, przyjdź Trójjedyny

To, co niegdyś zostało napisane, napisane zostało dla naszego pouczenia, abyśmy dzięki cierpliwości i pociesze, jaką niosą Pisma, podtrzymywali nadzieję. A Bóg, który daje cierpliwość i pociechę, niech sprawi, abyście wzorem Chrystusa te same uczucia żywili do siebie i zgodnie jednymi ustami wielbili Boga i Ojca Pana naszego, Jezusa Chrystusa. (Rz 15,4–9)

Drugie czytanie z dzisiejszej liturgii Słowa mnie ujęło powtórzeniem dwóch wyrazów: cierpliwość i pociecha. Przekład interlinearny precyzuje je jako wytrwanie i zachęta (gr. hypomonēs i paraklēseōs).
To jest to coś, czego pragnę, i coś, czego mi często brakuje.
Dobrą nowiną usłyszaną dziś w tym Słowie jest ta, że zarówno jedno jak i drugie - wytrwałość (cierpliwość) i zachęta (pociecha) - jest darem Boga. Jest darem, który mogę zaczerpnąć z Pisma Świętego! I tyle mogę, by nie zaniedbać czytania, t.j. słuchania Słowa Bożego.
Ale też mogę prosić o te dary (o cierpliwość i pociechę) i Bóg - wierzę - udzieli. A udzielając mi tych darów, przygotowuje we mnie miejsce dla Siebie, dla Trójcy Świętej. Gdyż z cierpliwością-wytrwaniem przychodzi łaska Jezusowa, dar synostwa. A z pociechą-zachętą sam Duch Święty udziela się duszy, gdyż imię Jego jest Paraklētos.
W Ewangelii słyszę słowa skierowane do faryzeuszów, by nie ufali sobie, bo z tych kamieni może Bóg wzbudzić dzieci Abrahamowi (Mt 3,1–12). Te słowa stają się dla mnie pociechą i niosą wytrwanie. Skoro Pan z kamieni może wzbudzić dzieci Abrahamowi (t.j. wiarę Abrahama), to może tak uczynić tym bardziej z moim sercem, które ma swoje kamieniste uskoki...
Uwielbiam dziś Trójjedyną Miłość, że nie gardzi sercem mym małym, przy tym z kamiennymi uskokami... Przyjdź, Jezu Panie, przyjdź z Ojcem i Duchem.

***
Dobra lektura papież Franciszek o obaleniu oporów, by łaska mogła iść naprzód.