środa, 20 września 2017

20 IX, dać się ponieść Duchowi

Z kim więc mam porównać ludzi tego pokolenia? Do kogo są podobni? Podobni są do dzieci, które przebywają na rynku i głośno przymawiają jedne drugim: «Przygrywaliśmy wam, a nie tańczyliście; biadaliśmy, a wyście nie płakali».
Przyszedł bowiem Jan Chrzciciel: nie jadł chleba i nie pił wina; a wy mówicie: «Zły duch go opętał». Przyszedł Syn Człowieczy: je i pije; a wy mówicie: «Oto żarłok i pijak, przyjaciel celników i grzeszników». A jednak wszystkie dzieci mądrości przyznały jej słuszność. (Łk 7,31-3)

Intryguje mnie dzisiejsza Ewangelia. Zawsze mnie intrygowała. O kaprysach dzieci wiem tyle, co czasem widuję u dzieci znajomych czy przyjaciół. Widzę, że są często zachowania dzieci nielogiczne i kapryśne.
W tej alegorii do współczesnych Jezusowi (też do nas) widać wyraźniej zahamowanie, opór na działanie Ducha Świętego. Jest mi też to znane z autopsji. Wolałabym ja pokierować, wolałabym, by było po mojemu, a tu przychodzi to czy tamto wydarzenie i mam opór wejść w rzeczywistość, przyjąć ją i współpracować w tej rzeczywistości z łaską.
A jednak dzieci mądrości (nie kaprysu), są otwarte na zabawy minorowe i majorowe. Duch prowadzi przez góry i doliny. Wszystko ma sens! Mądrość została usprawiedliwiona przez wszystkie swoje dzieci. Przez ich poddanie się Jej prowadzeniu.
Dobrze, że od jakiegoś dłuższego już czasu odkrywam głębiej różaniec. W kontekście dzisiejszego Słowa uczy on mnie przechodzenia z upodobaniem od tajemnic radosnych do bolesnych i od bolesnych do chwalebnych...

2 komentarze:

  1. Tajemnice różańcowe to wspólna (uniwersalna, ponadczasowa) drogą człowieka i Boga

    OdpowiedzUsuń
  2. dla mnie także bardzo czasowa i bardzo osobista...

    OdpowiedzUsuń