21 IV, witaj Pokarmie

 „Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Nie Mojżesz dał wam chleb z nieba, ale dopiero Ojciec mój da wam prawdziwy chleb z nieba. Albowiem chlebem Bożym jest Ten, który z nieba zstępuje i życie daje światu”. 
Rzekli więc do Niego: „Panie, dawaj nam zawsze tego chleba”. 
Odpowiedział im Jezus: „Jam jest chleb życia. Kto do Mnie przychodzi, nie będzie łaknął; a kto we Mnie wierzy, nigdy pragnąć nie będzie”. (J 6,30-35)

Pokarm na drogę.
Izraelici doświadczyli troski Boga i pokarmu z nieba w czasie wędrówki do ziemi obiecanej.
Od kilku lat mieszkam na Pomorzu i często jeżdżę do sióstr na południe. Zazwyczaj sama albo ktoś robi mi kanapki na drogę.
W medytacji dzisiejszej spróbowałam ogarnąć drogę życia. I ucieszyłam się tym, że dostaję od wczesnego dzieciństwa Pokarm, który daje życie.
Nawet jeśli niewiele rozumiałam i nadal niewiele rozumiem...ale przychodzę do Jezusa i otrzymuję życie... Dar komunii świętej jest wciąż do odkrywania:

Witaj Pokarmie, w którym niezmierzony
Nieba i ziemi Twórca jest zamkniony,
Witaj napoju zupełnie gaszący
Umysł pragnący

Witaj krynico wszystkiego dobrego
Gdy bowiem w sobie masz Boga samego
Znasz ludziom wszystkie jego wszechmocności
Niesiesz godności.

Witaj z niebiosów manno padająca
Rozkoszny w sercu naszym smak czyniąca:
Wszystko na świecie co jedno smakuje
W tym się najduje.

Witaj rozkoszne z ogrodu rajskiego
Drzewo owocu pełne żywiącego:
Kto cię skosztuje śmierci się nie boi
Choć nad nim stoi.

Witaj Jedyna serc ludzkich radości
Witaj strapionych wszelka łaskawości
Ciebie dziś moje łzy słodkie szukają
K'Tobie wołają. (autor nieznany, utwór pochodzi prawdopodobnie z XVII w.)

A tu w wersji śpiewanej.