2 IV, czynna MIŁOŚĆ

Jezus widząc, że nadeszła Jego godzina przejścia z tego świata do Ojca, umiłowawszy swoich na świecie, do końca ich umiłował. 
W czasie wieczerzy, gdy diabeł już nakłonił serce Judasza Iskarioty, syna Szymona, aby Go wydać, widząc, że Ojciec dał Mu wszystko w ręce oraz że od Boga wyszedł i do Boga idzie, wstał od wieczerzy i złożył szaty. A wziąwszy prześcieradło, nim się przepasał. Potem nalał wody do miednicy. I zaczął umywać uczniom nogi i ocierać prześcieradłem, którym był przepasany...  (J 13,1-15)

Dziś staje twarzą w Twarz z Tajemnicą Miłości.
Patrzę, otwieram swoje serce, przyjmuję.
Pozwolić Bogu umyć moje stopy... - tyle mogę. Miłość jest delikatna, nawet tutaj nie wymusza. Uniża się i czeka na moje przyzwolenie.
A potrzebuje tego, widzę coraz wyraźniej, że potrzebuję tego. Bo tylko umyta Miłością będę mogła spełnić Jezusowe przykazanie: "abyście się wzajemnie miłowali, jak Ja was umiłowałem".
Wdzięczność wypełnia moje wnętrze.

Trochę dobrej lektury na dziś:
"...W każdej Mszy świętej wspominamy i na nowo budzi się w nas to pierwotne uczucie, jakie Jezus wyraził w akcie łamania chleba: dziękczynienie. Jest ono postawą, która zawiera się w słowie «Eucharystia». W tym wyrażeniu, odwołującym się do wdzięczności, zlewają się wszystkie nurty biblijnej duchowości uwielbienia, jakie budzi się w tym, kto dostrzega mirabilia Dei. Bóg nas kocha, w swojej Opatrzności nas uprzedza, towarzyszy nam, podejmując nieustannie zbawcze działania....". (Jan Paweł II, List do kapłanów na Wielki Czwartek 2005).
Dzięki Ci, Boże, za Twoją OBECNOŚĆ w Najświętszym Sakramencie!

***
Za kapłanów Jezusowi dziś też dziękuję. Tych "moich", których noszę modlitewnie w sercu codziennie i za wszystkich, których ON zrodził w Swoim Boskim Sercu.
Piękne i prawdziwe jest, że "mimo wszelkich ułomności swoich kapłanów Lud Boży nie przestał wierzyć w moc Chrystusa działającą poprzez ich posługę". (Jan Paweł II, List do kapłanów na Wielki Czwartek 2000).